ამბავი მარია კლარკის შესახებ, რომელიც იძულებული ხდება შეიცვალოს საცხოვრებელი ადგილი, მას ეს გადაწყვეტილება ძალიან არ მოსწონს მაგრამ მისი ცხოვრება რადიკალურად იცვლება როცა ის მაფიის ერთ-ერთ ბოსს ჯეი პარკერს დაუპირისპირდება
უკვე დილაა, ჩემოდანი ჩავალაგე და მაშინვე მეთიუს სანახავად წავედი. მეთიუ ჩემი შეყვარებულია, უკვე 5 წელია ერთად ვართ,ის ჩემი ცხოვრების თანამგზავრია,ჩემი მთვარე, ჩემი ერთადერთი სიყვარული, მასზე გული ძალიან მწყდება, დღეს მას ბოლოჯერ ვნახავ, ყოველ შემთხვევაში რამოდენიმე წელი ვეღარ ვნახავ, ასე მგონია მის გარეშე ვერ ვიცოცხლებ, მისი ღიმილი, მისი ოქროსფერი თმა და მთვარის ქვასავით, პრიალა და გამჭოლი თვალები რომლებიც ასე მგონია ჩემთვის ანათებენ...
მეთიუ:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
აი მეთიუს სახლიც, უკვე მეტირება როცა ვიაზრებ რომ შეიძლება ამ ბილიკს რომელსაც ჩემი სიყვარულის სახლთან მივყავარ, დიდიხანი ვეღარ გავივლი, არემარეს თვალი მოვავლე და მეთიუც დავინახე, ჩემსკენ მორბოდა, მეც გავიქეცი და როგორც იქნა უკვე მის მკლავებში ვარ, აღარაფრის მეშინია, მინდა დრო გაიყინოს და სამუდამოდ ასე დავრჩეთ, რამოდენიმე წუთი ასე ჩახუტებულები ვიდექით, ბოლოს მეთიუმ დაიწყო.
— მარია ჩემო ლამაზო, ჩემო ყვავილო, ჩემო ვარსკვლავო მეგონა ვეღარ მოგისწარი, მეგონა წახვედი.
ჩრემლები წამოუვიდა, მეც ვერ შევიკავე თავი და უკვე ტირილით განვაგრძე
— არა არ წავსულვარ...უნდა დაგმშვიდობებოდი, ერთმანეთს ალბათ ვეღარ ვნახავთ ამიტომ მინდა რაღაც გთხოვო
— გისმენ მარია, რაც გინდა მთხოვე
— მეთიუ არ დამელოდო...ცხოვრება განაგრძე შენი ცხოვრება არც ჩემით დაწყებულა და არც ჩემით დამთავრდება... ცრემლები ღაპაღუპით მდიოდა, საუბრის გაგრძელება ვეღარ შევძელი.
— რას ამბობ მარია...ამას როგორ მთხოვ... ეს არასდროს მოხდება, განა მთვარეს შეუძლია ახალი დედამიწის პოვნა? განა არსებობს გალაქტიკა ვარსკვლავების გარეშე? შენ ჩემი მზე ხარ,ჩემი ვარსკვლავები ჩემი სამყარო, არასდროს დაგივიწყებ გპირ...
— არ დაასრულო... ისეთ რამეს ნუ დამპირდები რასაც ცერ შეასრულებ... მიყვარხარ მეთიუ სტენდფორდ... მიყვარხარ...
—მიყვარხარ მარია კლარკ...მიყვარხარ...მიყვარხარ
მეთიუ ჩემსკენ გადმოიხარა, ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ვნებიანად მაკოცა მეც კოცნითვე ვუპასუხე, რას არ მივცემდი რომ სამუდამოდ ასე დგომა შემძლებოდა, მაგრამ უკვე ჩემი წასვლის დრო იყო, მეთიუმ სახლამდე მომაცილა და ჩემი თხოვნით უკან გაბრუნდა,არ შემეძლო მეყურებინა თუ როგორ ვტოვებდი... აი უკვე მოვიდა ის მანქნა რომელიც, წამიყვანდა, მომაშორებდა ჩემს სახლს, შეყვარებულს, მეგობრებს და წამიყვანდა შორს, იქ სადაც არსადროს წავიდოდი, ნიუ ორლეანი არ მიყვარს,მეტიც უკვე მეზიზღება კიდეც, მაგრამ რას არ აიტან ადამიანი ოჯახის გამო...
