İstanbul kar altındaydı ve kış, uzun zaman sonra ilk kez böylesine çetin geçiyordu.
Bir gece yarısıydı. Onlar, insanların kendilerinden aldığı özgürlüğü geri kazanmak için yola koyulmuşlardı. Uzun zaman önce ettikleri intikam yemininin süresi dolmu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5. Bölüm
"Yüzleşme"
❄
Asel Dinçel'in ağzından.
Göğsümde cayır cayır yanan bir ateş vardı. Zehirliydi, zaman akrebin zehrini o korun içine akıtmaya devam etti. Ateş zaman geçtikçe zehrini tüm vücuduma yaydı ve bir salgın hastalık gibi her yerime bulaştırdı. Şimdi tüm bedenim ateş altındaydı, tüm vücudum yanıyordu. Ayaklarımın altında bir cehennem yatıyormuş gibi kasıklarıma kadar dolanan acı kasılmama neden oluyordu.
Bir süre sonra vücudumu kırbaçlayan ateş yavaş yavaş sönmeye başlamıştı. Sessiz bir nefes verdim. Gördüğüm rüyaların can yakıcı kalıntısıydı ruhuma bir diken gibi batan. İçimden çok şey söylemek geçiyordu. Çok şey söyleyebilecek kadar güçlüydüm ama diğer yanım tek kelime dahi edemeyecek kadar yorgundu.
İçimdeki her şeyin acıdığını hisettim. Kemiklerim sanki organlarıma batıyordu ve içimde her ne varsa kanatıyordu. Nefes almakta ve konuşmakta zorlanıyordum. Acımaması için konuşmayabilirdim ama nefes almamak gibi bir seçeneğim yoktu.
Gözlerim usulca tavana tırmanırken içerisi sessizdi ama zihnim öylesine doluydu ki, hiç ses olmamasına rağmen gürültünün göbeğinde gibi hissettim. Kaç gündür bu odadaydım, annem bana ulaşmaya çalışmış mıydı? Belki defalarca aramıştı ve ulaşamadığı için endişelenmişti. Dişlerimi sıkarak yutkundum. Belki de çoktan polislere haber vermişti ve onlar da beni bulabilmek için harekete geçmişlerdi. Böyle olmasını diledim. Bir an önce buradan kurtulmam için bunun olmasına ihtiyacım vardı çünkü bundan başka şansım olmayabilirdi.
Bakışlarımı etrafta dolaştırdım. Bulunduğum oda loş ışıkla aydınlanıyordu ve odayı yalnızca birkaç mum, bir de abajurdan yayılan sarı ışık aydınlatıyordu.
Güçlükle de olsa derin bir nefes alarak, yattığım yataktan yavaşça doğrulmaya çalıştım. O an beni izleyen bir çift gözden habersizdim ama bakışlarını hissettiğimde karnım kasıldı. Kapının hemen önünde olduğunu biliyordum. Göz ucuyla ona baktım. Bakışları üzerimdeydi ve yüzünde sert bir ifade vardı. Gelen kişi Arınç'tı. Olduğu yerden ayrılarak içeri girdi ve doğrudan çaprazımda kalan masaya yöneldi. Hiç kıpırdamadan onu izledim.
