Ons Kindje

53

Caro's Pov
"Hey daar!" Riep ik als ik Karel en Titin zag staan. "Carolinetje! Mij zo laten verschieten." Lachte Titin terwijl ze me omhelste. "Hey, Titin." "Hoe gaat het mijn schatteke?" Ik glimlachte, "Goed hoor." Daarna begroette ik Karel voor ik eens rondkeek. Heel de speelplaats was zo goed als versierd. En binnen bij de trappenhal ook. "Het ziet er echt al goed uit.", "Orders van chef Timmers." Ik lachte.

"Nog eens danku dat we dit mogen doen hé.", "Dat is helemaal geen probleem, Caro. En ik ben blij dat ik iedereen weer eens ga terug zien." Ik knikte en wandelde daarna mee naar binnen met hun. We gingen naar de keuken waar de hapjes en drankjes al klaar stonden. "Wat is er als hoofdgerecht?" Vroeg Titin. "Dat heb ik geregeld Titin. Geen zorgen." Titin knikte. We gingen de keuken weer uit en weer naar de speelplaats. Daar zette we ons nog even aan een tafel voor de eerste mensen zullen toekomen.

"Waar zijn mijn achterkleindochter en achterschoonzoon?" "Achterschoonzoon?" "Vince." Ik rolde mijn ogen speels en lachte. "Die zijn nog even langs Olivier en Philippe. Ze wouden nog dag zeggen omdat die twee morgen op vakantie vertrekken." Karel en Titin knikte waarna ze achter mij keken. Ik keek ook en zag Kobe daar staan.

"Kobe, hey!" Ik stond op en liep naar hem toe. "Hey, Caro. Jij bent.. veel veranderd." Ik lachte zacht en gaf hem een knuffel. "Hoe gaat het met jou?" "Prima, prima. En met jou? Ik had Vince hier eigenlijk ook al verwacht aangezien jij hier al was. Of zijn jullie niet meer samen? Sorry da-" "Vince komt wat later." Kobe lachte. "Had het kunnen denken dat jullie twee nog samen waren." Ik lachte ook. "Kom, zet u maar neer. De andere zullen stilaan ook komen."

En ik had gelijk. Net toen Kobe zat kwamen Eline en Stéphanie de deur uit. "Hey, wat leuk jullie weer te zien!" Glimlachte ik waarna ik ze elks een knuffel gaf. "Het is heel leuk dat je dit doet, Caro." Ik bedankte hen en wees hen dan door naar de tafel bij Kobe, Titin en Karel. En weer toen die twee net zaten kwam er iemand anders. En zo bleven er steeds meer mensen komen.

"Ah, Caro!!" Ik lachte al voor ik me omdraaide. "Hey, Yemi." Ik opende mijn armen en hij liep meteen naar mij toe. Ook al hebben we elkaar een paar dagen geleden gezien, Yemi is altijd blij om mij te zien. En ik natuurlijk ook bij hem. "Is het oké als ik iemand meegenomen heb?" Vroeg Yemi na de knuffel. "Hoe meer zielen, hoe meer vreugd! Wie is het?" "Wel euhm.. je weet toch dat er iemand was..?" "Oh my god! Waar is hij?!" Yemi lachte en deed teken naar iemand, maar ik zag niet goed wie. "Dit is nu Jonas, mijn vriend." "Aaaaah!! Ik ben zo blij!!" Yemi en Jonas lachtten terwijl ik hen beide in een omhelzing trok.

Toen we ons omdraaide zagen we iedereen raar onze richting uitkijken voor ze gewoon even lachten en verder gingen met hun gesprekken. "Ik ben echt blij voor jullie." "Dankje, Caro. Je bent de beste." Yemi knuffelde me nog eens voor hij samen met Jonas naar al de rest ging. Eindelijk heeft Yemi ook iemand om zijn hart aan te geven. Hij verdient dit. Maar Jonas kan er wel voor zorgen dat hij mijn beste vriend niet pijn doet want dan doe ik hem pijn. Beloofd!

Op dit moment moesten alleen Camille & Scott, Vince & Louise, Merel en Nona nog komen. Vince had me net gestuurd dat ze over vijf minuutjes gingen vertrekken dus over ten laatste een halfuurtje zijn die hier. Ik keek net op het moment dat iemand door de deuren kwam gewandeld naar daar. Het was Nona. Ik stond op en wandelde meteen naar haar toe. "Hey, Nona! Blij dat je kon komen." Voor ze iets zei nam ze me meteen in haar armen. "Het is super lang geleden, Caro! Hoe gaat het?" "Super, met jou?" "Ook! Zijn Camille en Merel er al?" Ik ging net nee zeggen voor ik Merel en Jack zag staan. "Kijk maar achter je." Glimlachte ik naar Nona.