Melankolik Hikayeler

Hikaye 21

İki kahve alıp boş bi parkın bankına, arkadaşının yanına oturdu. Ardından güzel kız konudan konuya atlayarak anlatmaya başladı:
"Hayat neden böyle bilmiyorum, insanları anlamaya artık gücüm yetmiyor biliyor musun? İnsan çok değişik bi varlık. Bırak anlamayı karşısındakini dinlemeye bile tenezzül etmiyor. Biliyorsun bu hissi değil mi, beni anlıyorsun." dedi kız cevap beklercesine. Arkadaşı kafa salladı, kız devam etti:
"Burdasın ama yalnız hissediyorum, etrafımda bir kalabalık var ama ben o kalabalıktaki yalnızlığım sanki. Neden böyle, neden bir senedir içimdeki hüzün gitmiyor? Yardım et lütfen!"

Gözünden bir damla yaş süzüldü, ardından arkadaşına sarıldı. Yoldan geçen kadın ona hayretle bakıyordu anlam veremedi umursamayarak devam etti konuşmaya:
"Hiç bırakmayacaksın değil mi beni? Sen de gidersen kimsem kalmayacak. Sen benim neşe kaynağım oldun, kız kardeşim oldun. Lütfen gitme olur mu?" Yanıt beklercesine arkadaşının gözlerine baktı fakat yanıt gelmedi, kollarını açtı kız bu sefer de belki sarılır diye.

O sırada parkta olan çocuk annesine güzel kızı işaret ederek "Anne abla ne yapıyor?" diye sordu merakla. Annesi içinden delirmiş herhalde diye düşündü. Çocuğunun sorusunu yanıtsız bırakarak oradan uzaklaştırdı.

Güzel kız hayal kırıklığıyla kollarını indirdi.
"Delirdim değil mi? Sen çoktan beni bırakıp gittin, her sabah buraya oturup yanımdaymışsın gibi konuşmamam gerekiyor, değil mi?" dedi acı bi tebessümle. Arkadaşı olarak gördüğü silüet ayağa kalktı. "Gitme lütfen " dedi güçsüz bi sesle fakat cümlesini bitirir bitirmez silüet yok oldu.

Güzel kız bacaklarını kendisine çekerek boş parkın , boş ve soğuk bankında ağlamaya devam etti.

Artık yapayalnızdı.
~
Nasıl buldunuuz ¿