+18 yetişkin okurlar için uygundur.
O bu dünyanın en güzeli.
O gri gözlü bir seri katil.
O çocukların kahramanı.
O bir kimsesiz, herkesin aradığı bir kimliksiz.
O Gri.
O Ateş Atakanlı.
Ve o karanlık gecede her şey değişti.
Aşk ise bu denklemde en y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lana Del Rey, Heroin
Bu şarkıda Amerika'da oldukça ünlü olan bir seri katilden bahsediliyor. Dinlediğimde bana Ateş'i hatırlatan ve sözlerinin ona çok uyduğunu düşündüğüm bir şarkı, bu yüzden bölümü bu şarkıyı dinleyerek okumanızı tavsiye ederim.
Bu bölüm Ateş Atakanlı'yı her anlamda anlayacaksınız.
Bölüm hakkında bir şey söylemek istemiyorum. Yazarken yeterince mahvoldum zaten. Bu bölümü ve sahneleri kitabın başında yazmamın sebebi Ateş Atakanlı'yı anlamanız içindi. Onu anlamadan diğer bölümleri okumanızın da bir anlamı olmazdı.
But the facts of life can sometimes make it hard to dream.
Ama hayatın gerçekleri bazen hayal kurmayı zorlaştırıyor.
İyi okumalar!
Ateş Atakanlı. Benim kahramanım.
O gece arabama bindiğinde hayatımı değiştireceğini bilemezdim.
Yaşananlar bir nehir gibi önümde akıp giderken bir rüyanın içinde gibiydim ama hislerim hayal olamayacak kadar gerçekti. Ateş karşımdaydı, onunla yeni tanışıyordum. Arabama binmiş ve elini ağzıma kapatarak başıma bir silahın namlusunu yaslamıştı. Gözlerini gördüm; orada ölüm vardı, yaşamı taşıyordu. Ellerini gördüm; beni yok etmek istiyorlardı, beni kurtarmak istiyorlardı. Dudaklarını gördüm; bana sonu fısıldıyordu, bana başlangıcı anlatıyordu. Onu gördüm; yalandı, gerçekti.
Arabama bindiğinde polislerden kaçmasına yardım etmiştim. Onu arayıp bulmuş, yanında kalmak istemiştim. Bir anlaşma imzalamış, araba yarışında birini öldürmesine yardım etmiştim.
Bu bir hata mıydı? Yaşananlara bakılırsa evet, bu bir hataydı.
Belki de ona hiç yardım etmemem gerekirdi. Onu hiç arayıp bulmamam gerekirdi ama yaptım. Bundan pişman olmam gerekir miydi? Yaşananlara bakılırsa evet, bundan pişman olmam gerekirdi.
Bense pişman değildim.
Çünkü farkındaydım. Ateş Atakanlı elini ağzıma kapatıp silahın namlusunu başıma yasladığında bile aslında bana zarar vermeyecekti. Ellerindeki kan kadar kalbindeki merhamet de gerçekti, bunu biliyordum. O merhameti biliyorken hatta bilmiyorken de bir seri katil olması beni ondan uzaklaştırmamıştı.
Bu bir hata mıydı? Yaşananlara bakılırsa evet, bu bir hataydı.
İçi karanlık, soğuk ve camları paramparça olan bir evi kabul etmiştim. O evi olduğu gibi kabul edip onu karanlığa, soğuğa ve paramparça camlara mahkum etmekse Ateş Atakanlı'ya yaptığım bir haksızlıktı. Ne kurtulmak için kendime, ne de kendini kurtarması için ona fırsat tanımıştım.
