Boulevard to Polaris (Virago Series #1)

polaris and her paths

━━━━━━━━━━━━━━━━
CHAPTER FIFTY-THREE
polaris and her paths
━━━━━━━━━━━━━━━━

To be a loving wife and mother are one of my dreams. Ngunit parang hindi ko na 'yun matutupad sa anak kong sina Autumn at Aster, at sa minamahal kong si Kiko. Because Acera, my sister, was the one who told the Madrigals that I was about to elope with Kiko and abandon all of my future necessities. Dahil do'n ay mas pinaaga nila ang kasal ko kay Lucas. Mas maaga nang magaganap ang pagpapakasal ko sa taong ni minsan ay hindi ko minahal. Pero para na rin siguro matapos ang lahat ng 'to at para maging masaya ang lahat ay magpapatianod na lang ako. Bahala na anong mangyayari. Wala na akong may ibang naiisip bukod sa magiging kapakanan ni Kiko at ng mga anak ko. Pagkatapos nito ay paniguradong hindi na sila maghihirap sa kamay ng mga Madrigal o Tolliedo. Sana lamang balang-araw ay mapatawad nila ako sa desisyon kong 'to. Nakakainis kasi hindi ko magawang magalit sa kahit na sino. Naiintindihan ko para sa'n nila magagawa 'to at 'yun ay pagmamahal, pagnanasa, at kagustuhang sumaya. Ganu'n din siguro ako. Magagawa ko lahat ng 'to dahil mahal ko ang pamilyang nabuo ko at ayoko silang maghirap dahil lamang sa pang-sarili kong desisyong sumama sakanila. I just hope that someday... someday a time will come for us to find our paths. Even if I'm not there anymore.

Love, Avara

This story is so familiar, I nearly couldn't decipher whose tale it was.

I wonder if my Mom have someone by her side as she was experiencing all of this. Malabo kasing isusulat niya lahat ng 'to sa isang maliit na kwaderno gayong may mapaglalabasan naman siya ng inaalala.

I'm guessing that this small notebook is her companion. The one whom she's with when her downfall is nearing.

I can't even count how many times I repeated reading that certain message inside my Mom's diary. 'Yun lang ang mensaheng binabalikan ko lagi dahil pakiramdam ko ay doon ko mababasa't mapagtatantong patawarin ang pamilyang kinalakihan ko. I somehow think that somewhere between my mother's words lies the answers I've been searching for.

But I stil found none. Sinara ko na lang ang diary at itinago dahil pansin kong napapatingin si Gazer sa'kin habang nagd-drive siya papasok sa hacienda. Nasa mata niya ang pag-aalala kaya nilingon ko na lang siya't nginitian.

"Are we ready, Ast? Can we do this? You know I can wait for plenty of time for you to get ready first. Huwag tayong magpadalos-dalos." Mahinang tanong ni Gazer na hinigpitan pa ang hawak sa kamay ko.

I smiled, "I can do this, Gaze," before holding his hand even tighter. My other hand is secretly caressing my stomach, mindful that I have a child inside me and my child shouldn't witness how I'll burst but here I am feeling unkempt rage as we were nearing our house.

Gratefully, Gazer never left my side for at least a second until we reached the lands of Cadiz City, my homeland and where I grew up. Ni hindi niya binitawan ang kamay ko sa buong biyahe. He keeps assuring me not to lash out and be irrational. And every now and then, he brings me the solace I never knew I needed.

Nang makarating ay iniwan lang namin ang mga gamit sa kotseng nirentahan niya atsaka dumeretso kami sa hacienda.

He even kept his promise to stay with me at all times, ni hindi siya nawindang nang makaharap niya si Acera o ang mama-mamahan ko. Magalang siyang nag-mano sakanya habang walang emosyon ko namang hinarap ang dati kong pamilya. Wala akong ginawa ro'n, ni hindi kami pumasok sa loob ng bahay at nanatili lang sa labas.