ချစ် ကြောက် ရိုသေ

ချစ် ကြောက် ရိုသေ စ/ဆုံး

နေပူပြင်းသော နေ့တစ်နေ့၌ ခြံဝန်း အတွင်းတွင် မောင်မှူးတစ်ယောက် အဝတ်ဗလာဖြင့် ဒူးထောက် လက်မြှောက် နေရလေသည်။ အကြောင်းမှာကား ညဘက်အိမ်မှ ခိုးထွက်၍ သူ၏အသက်ကလေး ဖြစ်တဲ့ မမချစ်နှင်းက အပြစ်ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ မောင်မှူးသည်ကား ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကဲ့သို့ ပြုမူပြောဆိုနေထိုင်သူ(Transgender-Man) တစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။

“မမ သားကိုခွင့်လွှတ်ပါ၊ သားလက်ညောင်းနေပြီ”

“‌ဖြောင်း.....မောင်မှူး ငါ့ကို အပြစ်ပေးနေချိန် ဘယ်လိုခေါ်လို့ ပြောထားလဲ၊ မမလို့ ခေါ်ခွင့်ပေးထားသလား...ဟမ်း”

“ဟို....မ..မပေးထားပါဘူး၊ သခင်မလေးလို့ ခေါ်ရမှာပါ၊ သားမှားပါတယ်ခင်ဗျ၊ တောင်းပန်ပါတယ်”

“ကောင်းပြီ.....မင်းကိုငါမေးမယ်၊ မင်းအသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”

“၁၆ နှစ်ပါ သခင်မလေး”

“လက်ကို အောက်မကျစေနဲ့ မြင့်မြင့်မြှောက်ထားစမ်း....အဲ့၁၆နှစ်အရွယ်က night out ထွက်ပြီး Bar သွားစရာလား....ဟမ်”

“မဟုတ်ပါဘူးဗျ... ဟီး...ဟီး...သားမှားပါပြီဗျ”

“ မတ်တပ်ရပ်....နားရွက်ဆွဲစမ်း ပြီးရင် ထိုင်ထအခါ ၁၀၀ လုပ်မယ်၊ လုပ်တဲ့အခါမှာ အမှတ်စဉ်ရေမယ်၊ ပါးစပ်က သားဖာခေါင်းပါလို့ပြောရမယ် လုပ်တော့”

“၁ သားဖာခေါင်းပါ.....၂ သားဖာခေါင်းပါ၊ ၃ သားဖာခေါင်းပါ၊
.
.
.
.
၉၉ သားဖာခေါင်းပါ၊ ၁၀၀ သားဖာခေါင်းပါ”

ထိုင်ထလုပ်ပြီး အဝတ်ဝတ်မယ်ပြင်လိုက်စဉ်

“မင်းကို ဘယ်သူအဝတ်ပေးဝတ်လို့လဲ ဒီတစ်ညလုံး မင်း ဒီတိုင်းနေရမယ်၊ သွားစာကျက်ခန်းထဲဝင် စာကျက်တော့”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်မလေး၊ ဟို မမလို့ခေါ်လို့ရပြီလားဗျ”

“အေး ရပြီ”

မမက ကျွန်တေယ့်ကို မချစ်လို့ ဒီလိုအပြစ်ပေးနေတာလား၊ အဲ့လိုထင်ရင် မှားသွားပါလိမ့်မယ်၊၊ ချစ်တာမှ တုန်နေအောင်ချစ်တာပါ၊ တစ်ခုခုဖြစ်ပြီဆိုရင် အမြဲကာကွယ်ပေးလေ့ ရှိပါတယ်။ မမက ချစ်လည်း ချစ်တတ်သလို စည်းကမ်းလည်းကြီးတယ်။ သူထုတ်ထားတဲ့စည်းကမ်းတွေကို မလိုက်နာရင် အပြစ်လည်း ပေးလေ့ရှိတယ်။