Love Palette// GXG

7 -Derin'den-

Gece yarısı duyduğum tıkırtı sesleriyle gözlerimi araladım, ateş sönmüş, her yer kapkaranlık olmuştu.

Hızlıca ayağa kalktım, sesin geldiği yere doğru ilerlemeye başladım. Ben hariç arkadaşlarımı öldüreceğini söylemişti, Esen'in bunu yapabilme olasılığı benim Derin olma olasılığımdan bile fazlaydı. Şarjı bitmekte olan telefonumu elime alarak flashı açtım, en azından bir kaç saniye idare edebilirdim.

Baran ve Göksel yan yana uyumuştu lakin etrafta Kemal yoktu. Adımlarımı hızlandırdım, her yerde Kemal'i aradım. En son endişeyle nefes nefese kaldığımda bir ses duydum. ''Kemal'i mi arıyorsun?''

Flashı sesin geldiği yere çevirdim, ışık titrekçe karşımda ki bedende süzülüyordu. ''Sen kimsin?''

''Arkadaşlarının saklanması gerek, sen benimle geliyorsun.''

''Sana kimsin dedim.'' Karşımda benden oldukça kısa olan çocuk yanıma yaklaştı ve gülümsedi, gözlerinde korku vardı. ''Buraya geliyorlar, arkadaşlarını uyandır.''

''Kim geliyor?''

''Esen'in ayarladığı katiller.'

''Sen nerden biliyorsun?'' dedim şokla, Esen'in ayarladığı katiller demesine karşın ona doğru bir adım attım. ''Ne katilleri?''

''Sizi dinledim, az öncede aynı sınıfta olduğum iki arkadaşım gözlerimin önünde öldürüldü ama sesimi çıkartamadım.'' Çocuk oldukça sakin konuşuyordu ama vücudu titriyordu, şok içinde olmalıydı. Söylediği şeyleri idrak edemedim ama hızlıca Baran ve Göksel'in yanına koştum.

''Kalkın hemen! Göksel! Baran!''

Baran bağırışımla ani bir şekilde kalkmıştı, her yer karanlık içinde olduğu için korkmuştu ki bağırmıştı. Elimle ağzını kapattım, az önceki çocuk yanıma yaklaştı ve eğildi. Işığı ona doğrulttum, ''Size açıklamam gereken çok şey var lakin lütfen saklanın, ben söyleyene kadarda çıkmayın. Canınızı koruyun ve iyi saklanın lütfen.''

Elimi Baran'ın ağzından çektim, şok ile bana bakıyordu, Göksel gözlerini kısmış arkamdaki çocuğa bakıyordu. Çocuk yutkundu, ikisi arasında gözlerimle mekik dokudum. Birbirlerini tanıyor gibilerdi.

Göksel benim aksime hızlıca ayağa kalktı ve Baran'ı kolundan tutarak ormanın içine doğru koşmaya başladı. Artlarından bakakaldım.

''Gitmemiz gerek.'' diyerek fısıldadı çocuk. Hızlıca bir ağacın arkasına geçmesiyle peşinden koştum. ''Sessiz olman gerek!'' diyerek fısıldısıyla çıkıştı. Başımı onaylarcasına salladım ve ardından ilerlemeye başladım. Bir süre sonra yolu olmayan taş bir duvarın dibine girmiştik.

Çocuk feneri açarak elindeki iple taş duvarın ardına ipi fırlatmış, oldukça güçsüz görünen yapısına rağmen duvarın karşı tarafına atlamıştı. Şokla ona baktım. ''Bu ip ne için?''

''Senin için.'' dedi ve duvarın diğer tarafında gözden kayboldu. Bir kaç saniye sonra duvarın ardında belirdiğinde onaylar bakışlarla ipi gösterdi. Hızlıca ipe tutunarak duvardan tırmandım. Çıplak bacağıma sürten sivri taş dizimi yaralamıştı, sesimi çıkartmamaya çalıştım ama canım fazlasıyla yanmıştı.

Kanayan dizime rağmen yola devam ettik, ona doğru baktım. Vücudu daha da titremeye başlamıştı. ''İyi misin?''

''Bilmiyorum.'' sesi cılız çıkmıştı, ağlıyor gibiydi.

''Ölenler arkadaşların mıydı?'' Başını salladı, hava yavaş yavaş aydınlanmaya başladığı için feneri kapattım. ''Üzgünüm.''

Çocuk cevap vermedi, sürekli çocuk dediğim için adını sorma kararı aldım. ''Adın ne?''

''Cenk.'' Başımı o görmese de onaylarcasına salladım. ''Senin adında Derin biliyorum, sizi dinledim ama arkadaşlarımı kurtaramadım.''

Bu olanların sorumlusu benmişim gibi hissediyordum, Esen ise sadece planlayanmış gibiydi. Hiçbir şey yokmuş gibi arkadaşların mı öldü demiştim, tam bir umutsuz vakaydım. Az önce duvardan atlamam bile mucizeydi.

''Kemal nerde?'' dedim adımlarımı durdurarak. Cenk durmamla ilerleyişini durdurmuş ve bana doğru dönmüştü. ''Planı çözeceğini söyledi.''

''Ne?'' dedim şokla. Sesim fazla yüksek çıktığı için Cenk yüzünü buruşturmuştu. ''Kemal'i ölüme mi terk ettik?''

Omuz silkti ve ellerini iki yana doğru açtı. ''Beni saklandığım yerden kurtaran Kemal'di, bir şeyler bildiğini söyledi ve g-''

Ani gelen ve kulaklarımızı sağır eden silah sesleriyle yere yığıldık.