Kendimi bildim bileli kendimi en doğru şekilde ifade edemezsem konuşmanın bir anlamı yok diye düşünürüm. Ama susmak mükemmelleştirmedi karakterimi. Her seferinde yıldızlara baktım. Ve kayan her yıldızı işaret olarak kabul ettim. Anlaşılma isteğim kendimi daha anlaşılmaz hale getirdi. Ve anlaşılmadığımı hissettiğim her an kendimden bir parça kopardım. Sözlerimi beynimdeki duvarlar dinledi. Başımı sert bir taşa koyduğumda, kafamdaki çığlıklardan daha yumuşak geliyordu bana. Ve yemin ederim sadece iyi bir insan olmak istedim. Milyonlarca yıldızı hayatımın daha başında kullanıp tüketmiş olmanın korkusunu yaşıyorum. Ve ne kadar çabalasam da içimdeki mükemmellik kaygısını susturamıyorum. Geriye baktığımda yıldızlarda aradığım her işaretin ne kadar manasız olduğunu fark ediyorum. Çünkü cevap hiçbir zaman trilyonlarca kilometre ötede değildi, bana benden bile daha yakın bir yerlerdeydi. Ve ben galaksilere ulaşmak için kullandığım her yolu kendime çevireceğim. Belki mükemmel olamayacağım ama var olacağım.
