Οι μερες, οι μήνες , τα χρόνια πέρασαν, ο κοινωνικός μας κύκλος διευρύνθηκε..
Κάποια στιγμή βρήκες παρέα και ενα μήνα μετά με έχασες...εσύ με άφησες.
Ο πόνος μου αβάσταχτος , τα δάκρυα καυτά ποτάμια...ταξιδεύουν ...μέχρι τον λαιμό μου.
Με πήρες τηλέφωνο...δύο μέρες μετα...βρεθηκαμε. Ανοίξαμε τις καρδιές μας σαν σεντούκι των ονείρων.
Αφήσαμε τα λάθη στο παρελθόν και μείναμε πάλι μαζί, με μια ζεστή αγκαλιά να ενώνει τα κομμάτια της καρδιάς μας.
Είπαμε να μην το μάθει κανείς αλλος. Να μην εμπλακεί κάνεις άλλος. Δεν είπαμε ποτέ να μην το μάθουμε εμείς.
Όλη τη βδομάδα είμαι ένα φάντασμα, που περιπλανιέται στις κατακόμβες της αγάπης.
Τα Σάββατα παίρνω ζωή ξαφνικά με θυμασαι...τότε με φωνάζεις αγάπη σου. Ενώ όλη την άλλη βδομάδα ήμουν ένα αδιάφορο μύνημα...
Όλα αυτά γιατί; Δεν είναι αυτό που ήθελα... Εγώ ήθελα.. ήθελα... Εσένα ήθελα... Μόνο εσένα.
Ήθελα να σου μιλάω να σε παίρνω μια αγκαλιά να σε πειράζω όχι να σε βλέπω μια τα Σάββατα.
Μια μέρα μου μίλησες.... Φοβάσαι τι θα πουν αν μάθουν ότι πάλι είμαστε μαζί...
Τι άνθρωποιείναι αυτοι που δεν θέλουν την αγάπη; Πως μπορείς να ζεις στο ψέμα αυτό για μερικές ακόμα γνώμες;
Ο κόσμος δεν έμεινε ποτέ χωρίς αυτές . Και εμεις δεν πρεπει να μείνουμε ποτέ στον δρόμο που αυτές χαράζουν.
