တောင်တန်းမြေမှချစ်သက်သေ~~~

(၁၁)

"ကြည်ဝင်းပြောပြလို့ ဒင်းကရွာရဲ့ သောင်းစံဆိုင်တဲ့ ထန်းရည်ဆိုင်မှာရှိတယ်ဆိုတာ သိပြီးပြီးချင်း ချက်ချင်းလိုက်လာခဲ့သော
ကိုကိုလွင် "

ဟော တွေ့ပါပြီ

''အရက်လေးကိုတစ်ခွက်သောက်လိုက် အမြည်းလေးတစ်ခါစားလိုက်နဲ့ ဇိမ်ကျနေသော သူလေး ကျုပ်ကတော့ အပူသည်တစ်ယောက်လိုဖြစ်နေသည်ကိုတော့ဒင်းလေးသိပါ့မလား ''

မင်းခန့်! !

ဂျာ!!

ဉီးလွင် ဒေါသထွက်စွာမင်းခန့်ရှိရာဝိုင်းသို့ရောက်လာပြီး မာကျောကျော အသံဖြင့်ခေါ်
လိုက်ပေမဲ့ဒင်းလေးကတော့ ဘယ်ကတည်းကရေချိန်ကိုက်နေပြီလဲမသိ စကားတွေတောင်မပီတော့ထိပင်။

မင်းခန့်!!

ဂျာ်လို့!!

ဆိုုပီးလည့်ကြည့်လာသောမင်းခန့်

ဟီးး ဉီးလွင်... ဟီး... ဉီးဉီးလွင်... ဟီး.. ဉီးဉီးလွင်ကြီး....

ကလေးလို တစ်ခါရယ်လိုက် ကိုယ်နာမည်ခေါ်လိုက် လုပ်နေသော ဒင်းလေးကြောင့် ဒေါသတွေတောင်ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိ။

အိမ်ပြန်မယ် လာခဲ့

သားအိမ်ပြန်မှာလားဟင်

"မဟုတ်ဘူး "

အဲဆိုပြန်ဘူး! !

ဟာ...အဆုိးဆာလေးပဲ့ ဒီကလေးတော့

အင်းမင်းအိမ်ကိုပဲ့ပြန်မှာ မို့ ထတော့

"အွန်း "

ထိုမှယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ထလာသောသူကြောင့်
လဲကျမှာစိုးကာ ဉီးလွင်မှာ အမြန်ပင်ထိန်းပြီး
ခေါ်သွားတော့သည်။

ထိုမြင်ကွင်းကိုအစဆုံးမြင်သွားသော သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ပါးစပ်မစိနိုင်ပေ။

''ဟာ ဒီကောင်ကြီး ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ''

ခါတိုင်းဆို မင်းခန့်ဆိုသည့်လူဟာ ဒီအချိန်အိမ်ပြန်ဖို့မပြောနဲ့ ဆိုင်ပိတ်ရင်တောင်မှ ရိုက်ထုတ်လို့မထွက်တဲ့အမျိုးပါ အရက်သာသောက်ရမည်ဆိုရင် ဘယ်သူဘာဖြစ်ဖြစ်
ဘာပြောပြောဂရုမစိုက်တတ်ပါ အခုတော့
မနေ့ကမှ ရွာကိုအလည်လာတဲ့ ဟို
စခန်းမှူးဆိုလား ဘာဆိုလား ကောင်ရဲ့
အိမ်ပြန်မယ်လို့စကားကိုကြားတော့ လိုက်သွားတာများ ကျနော်တို့ကိုတောင်လည့်မ
ကြည့်
သူကရော ဘာလို့ အဲလိုနားထောင်ရတာလဲ
အဲစခန်းမှူးကောင်နဲ့ သူကရောဘာတွေလဲ