ម្ចាស់ចិត្តមីនយ៉ុនហ្គី

ភាគ42:រវាងបងនិងអូនអាចដូចដើមទេ?

     យ៉ុនហ្គីពេលមកដលក្រុមហ៊ុននាយក៏នៅមិនសុខចិត្តគេក៏ខលទៅជុនអុី តែមិនចូល ហើយក៏ខលទៅអាយខាឲ្យទៅមើលជុនអុីតែ ជុនអុីជាអ្នកលើទូរស័ព្ទរបស់អាយខាទៅវិញ
«មានការអីឬបងប្រុស?»ជុនអុី
«ហេតុអីឯងលើកទូរស័ព្ទរបស់អាយខា??ពួកឯងនៅជាមួយគ្នា??»យ៉ុនហ្គី
  «អត់ទេគឺ គាត់រវល់ទៅណាមិនដឹងទេ ខ្ងុំឃើញគាត់ទុកទូរស័ព្ទចោលហើយក៏ឃើញលេខបងខលមកក៏លើកហ្មងទៅ!!»នាងនិយាយទាំងសម្លេងញ័រៗ ភ័យខ្លាចបងប្រុសដឹងថាខ្លួននិងអាយខាកំពុងតែនៅលើគ្រែជាមួយគ្នាទើបនិយាយទាំងញ័របែបនេះ
«ចឹងឯងរួចរាល់ទៅមើលជីមីនផងគេនៅមន្ទីពេទ្យ ទិញអីឲ្យគេញាំផងគេមិនទាន់បានញាំអីទេ!»យ៉ុនហ្គីមិននិយាយច្រើនដាក់រះមួយខ្សែរហើយក៏ចុចបិទបាត់ទៅ ហើយនិយាយទាំងធ្វើជិនអុី បើកភ្នែកធំៗទៀត គេនិយាយធ្វើដូចដឹងចឹង
  «អ្នកណាខលមកបង?»អាយខាទើបតែងើបនាងខិតមកអោបនាងល្អិតដែរពួកគេនៅក្នុងភួយតែមួយគ្មានសម្លៀកបំពាក់ឡើយ
«បងប្រុស!»ជុនអុី
«គាត់មានការអី?»
«ប្រាប់ថាឲ្យទៅមើលជីមីននៅមន្ទីពេទ្យ!»
«អឹមមម!!ចាំបន្តិចទៀតចាំទៅ!»
«អត់ទេទៅៗឥលូវទៅ!!»ជុនអុី
«អឹមម!!»អាយខានាងមិនស្ដាប់នាងកិលខ្លួនចុះក្រោមចូលក្នុងភួយ សម្ងំបឺតជញ្ជក់ ផ្លែរឈើរីរបស់នាងល្អិតនោះធ្វើឲ្យជុនអុីថ្ងូរយ៉ាងក្រលួច ទូរស័ព្ទក៏ធ្លាក់ពីដៃ ប្ដូរមកខ្ញាំកម្រាលពូកវិញ
  Skip ~
ពួកគេក៏បានមកមន្ទីពេទ្យហើយបានចូលហាងទិញអាហារជាច្រើនយកមកឲ្យជីមីនផងដែរទិញមួយមុខខ្លាចញាំមិនកើតទើបទិញច្រើនទៅស្រួលមួយញាំមិនកើតអាចញាំអាផ្សេងទៀតបាន
  «ជីមីនហា៎ គេងមែនទេ?»ជុនអុីក៏ចូលមកបន្ទប់មានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ ជីមីនក៏ឃើញគេងផ្អៀងទៅម្ខាងទៀត
«ជុនអុី!!អ្ហឹកៗៗខ្ងុំចង់ទៅផ្ទះខ្ងុំវិញអ្ហឹកៗគាត់មិនមែនបងយ៉ុនរបស់ខ្ងុំទេអ្ហឹកៗខ្ងុំចង់ទៅរកបងយ៉ុនហ្គីអ្ហឹក!!»ជីមីនគ្រាន់តែដឹងថាជុនអុីមកភ្លាមក៏ងើបអង្គុយអោបជុនអុីដែរឈរនោះទាំងយំខ្លាំងៗ
«អ្ហឹកៗពុទ្ធោជីមីន ទ្រាំណាមិនយូរទេគាត់និងវិលមកសភាពដើមវិញហើយជឿគ្នា ឯងទ្រូវតែទ្រាំណា!»ជុនអុីក៏អោបតបមិត្តវិញយំជាមួយគ្នានាងក៏អាណិត តែនាងមិនអាចជួយឲ្យយ៉ុនហ្គីមកសភាពដើមវិញឡើយ បានត្រឹមតែអាណិត ជាពិសេសគឺជីមីនតែម្ដង
  «អ្ហឹកៗគាត់មិនមែនបងយ៉ុនរបស់ខ្ងុំ បងយ៉ុនគាត់មិនទុកខ្ងុំចោលដូចគាត់ទេហិកៗ ខ្ងុំនឹកគាត់!»ជីមីនយំខ្លាំងៗទប់មុខនិងខ្លួនជុនអុីគេស្ទើរតែបាង់បងស្មាតីទៅហើយ
————
ទម្រាំតែជុនអុីលួងលោមឲ្យគេញាំអីបានក៏យូរណាស់
ទៅហើយ ហើយពេលនេះក៏កំពុងតែញាំ តែញាំទាំងអួលដើមកមិនបាត់
  «នេះទឹកញាំបន្តិចទៅ!»ជុនអុីហុចទឹកឲ្យជីមីន
«តើពេលណាខ្ងុំចេញទៅបាន?»ជីមីនងាកមកសួរជុនអុីទាំងគ្មានកម្លាំង កម្ហែង
«គឺល្ងាចនេះហើយ!»ជុនអុី
«ខ្ងុំចង់ទៅផ្ទះខ្ងុំ!»ជីមីន
«អឹមម!»ជុនអុីបានត្រឹមក្រហឹមនាងមិនចង់ប្រកែកនិងជីមីនឡើយ
-លុះមកដល់ពេលយប់
  យ៉ុនហ្គីក៏បានចេញពីធ្វើការនាយក៏មិនបានទៅវិមានរបស់ខ្លួនឡើយ គឺនាយសម្ដៅមកផ្ទះជីមីន ហើយខឹងណាស់ដែរជីមីនចេញពីមន្ទីពេទ្យដោយគ្មាននាយ ហើយនៅមកផ្ទះខ្លួននេះទៀត
«ហេតុអីមិនទៅវិមាន??»យ៉ុនហ្គីគ្រាន់តែឃើញជីមីនភ្លាមនាយឈរស្ដីឲ្យគេភ្លាម
  «លោក?»ជីមីនងើយមើកមុខគេ ភ្ញាក់និងវត្តមានគេណាស់ មកទីនេះទៀតធ្វើអី
«យើងសួរមិចទៅវិមានរបស់យើង?មកទីនេះធ្វើអី?បើកើតអីទៅអ្នកណាមើលឯង?»យ៉ុនហ្គីមកដល់រ៉េប
យកតែម្ដងគ្មានសួរនាំអីទេ
«ខ្ងុំមិនគួរទៅទីនោះម្ដងទៀត ខ្ងុំអាចនៅតែឯងបានមិនរំខានដល់លោកទេ!!»ជីមីននិយាយហើយក៏ងើបដើរចេញទៅតែដោយ គេខ្សោយក៏ងងុតមុខរកដួល តែមិនបាច់ភ័យថាគេដួលទេមានអ្នកមកទប់ហើយ
«ឃើញទេ លិតផលក្បាលរឹងរកលេខដាក់គ្មានរាល់ថ្ងៃសុីដុំថ្មឬ?»យ៉ុនហ្គីមុខឡើងក្រញ៉ូវនាយលើកបីរាងតូចមកដាក់នៅសាឡុហើយស្ដីឲ្យជីមីនខ្លាំងៗ ដល់ថ្នាក់ជីមីនអន់ចិត្តទប់មិនជាប់ អង្គុយអោនមុខចុះយំយ៉ាងខ្សឹបខ្សួល
«អ្ហឹក អ្ហិកៗ!»ជីមីនពេបមាត់យំហើយយ៉ុនហ្គីក៏
ស្ងាត់ ជីមីនងើយមុខមើលនាយបន្តិចទាំងពេបមាត់យំ
«ឈប់ក្បាលរឹងឈប់យំ យើងនាំឯងទៅវិមានយើងវិញមោះ!»យ៉ុនហ្គីហុចឲ្យរាងតូចជីមីនក៏អណ្ថក់អណ្ថឹក
សម្លឹងមើលបាតដែរគេរងចាំទទួលដែររបស់ខ្លួននោះ
«អ្ហឹកក!!»ទីបំផុតក៏មិនអាចប្រកែកនិងនាយបាន គេនៅតែមិនអាចប្រចាំនិងយ៉ុនហ្គីបានដដែល
«ល្អណាស់!!»យ៉ុនហ្គីដោយឃើញជីមីនយល់ព្រមនិងខ្លួនហើយ គេក៏អោនខ្លួនអោនទៅបីកាយតូចឡើងមកដើរចេញសម្ដៅទៅឡាន ជីមីនក៏លើកដៃអោបកគេថែមទាំងបន្លំជូតទឹកភ្នែកនិងអាវនាយថែមទៀត
«គេងចុះបើ....អូនអស់កម្លាំង!»នាយនិយាយតែបែរជាគាំងបន្តិចនាយ គិតថានិងនិយាយនាមបែរណាទៅជីមីន ដើម្បីអោយជីមីនសប្បាយចិត្តនាយសុខចិត្តនិយាយទៅទាំងនាយគ្មានអារម្មណ៍ដូចពីមុនក៏ដោយ គ្រាន់ចង់មើលថែរមិនចង់ឲ្យដាច់ពីក្រខ្សែរភ្នែកឡើយ និយាយតាមត្រង់ គេិនទុកជីមីនចោលទោះមិនដឹងថាពីមុនមានទំនាក់ទំនងបែរណាក៏ដោយ តែក្រោយពីស្ដាប់ជុនអុីនិយាយប្រាប់នាយមកនាយក៏រាងជឿបានខ្លះតែមិនមែនទាំងស្រុងព្រោះខ្លួនមិនមានអារម្មណ៍ស្នេហានិងរាងតូចឡើយ គ្រាន់តែអាណិត និងយល់ថាខ្លួនខុសតែប៉ុណ្ណោះ
«អឹមមម!!»ជីមីនកាន់តែយំនៅគេនិយាយបែបនេះជាមួយខ្លួនព្រោះខ្លួនខានឃើញនាយហៅគេបែបនេះជាមួយខ្លួនយូរហើយ ពិតជាអត់ រំភើបមិនបានសម្រាប់គេ
យ៉ុនហ្គីក៏ដើរទៅម្ខាងទៀតហើយឡើងឡានចេញដំណើរទៅតែម្ដង នៅតាមផ្លូវជីមីនគេងរហូត
ព្រោះអស់កម្លាំងណាមួយក៏នៅមិនទាន់ជាដាច់ដែរ

យប់ឡើង៚
ជុនអុីនិងអាយខាពួកគេបានមករកជីមីននៅឯផ្ទះតែមិនឃើញជីមីនសោះ ពួកគេបំបែកផ្លូវគ្នាដើររកសព្វកន្លែងតែមិនឃើញសោះ ជុនអុីក៏ភ័យស្លន់ស្លោគិតអីមិនចេញ នេះជីមីនទៅណាមិចមិនឃើញសោះចឹង គេកំពុងតែនាយផ្ទៃពោះផង
«សាកខលសួរចៅហ្វាយមើលសិន!»អាយខាក៏នឹកឃើញដល់យ៉ុនហ្គី នាងក៏ដកទូរស័ព្ទយកមកខលទៅភ្លាម
«អាឡូចៅហ្វាយអឺមានឃើញជីមីនទេខ្ងុំគេរកនៅផ្ទះមិនឃើញសោះ!»
«យើងមិនដឹងទេ យើងរវល់កុំតេមករំខានយើង!»យ៉ុនហ្គីឆ្លើយយកសរុបហើយក៏បិទបាត់ទៅ
«គាត់ថាយ៉ាងមិច??»ជុនអុីងាកមកសួរទៅអាយខា
«គាត់ថាមិនដឹង!» ដោយឮបែបនិងជុនអុីក៏បបួលអាយខាទៅវិមានមីន នាងមិនជឿថាជីមីនបាត់ទៅនោះបងប្រុសគេមិនទាក់ទងនិងរឿងនេះទេ គេនិងទៅមើលឲ្យច្បាស់និងភ្នែកតែម្ដង

វិមានមីន៚

«អ៊ុំស្រីបងប្រុសនៅទេ?»ជុនអុីសួរទៅម្ដាយចុងរបស់បងប្រុស
«នៅខាងលើកំពុងតែ ...»
«ខ្ងុំដឹងហើយ...តោះបង!»ជុនអុីញញឹមមានល្បិចហើយក៏ឡើងទៅខាងលើជាមួយអាយខា សម្ដៅទៅបន្ទប់បងប្រុសខ្លួន
ក្រាក//
ទ្វាបើកឡើងដោយដៃនាងល្អិតនាងដើរតិចៗចូលទៅដូចការគិតមិនខុសទេយ៉ុនហ្គីបានយកជីមីនមកពិតមែន គេកំពុងតែគេងនៅចំកណ្ដាលគ្រែដ៏ធំមហាសាលនោះ បន្ទប់ហាក់រៀបចំស្អាតបាត ប្លែកខុសពីមុន មិនមែនពីមុនមិនស្អាតទេតែនេះក្នុងបន្ទប់ ពពេញទៅដោយពណ៍ ខៀវនិងពណ៍សនាយឡំគ្នា ក្បាលគ្រែពណ៍ស កម្រាលពួកភួយខ្នើយគឺពណ៍ខៀវជាឆុត ហើយជីមីនកំពុងតែគេងនៅទីនោះ បន្ទប់នេះរៀបចំមកដូចជាបន្ទប់មិនមែនមនុស្សធម្មតាទេ វាដូចទៅនិង
រាជដំណាក់របស់អង្គម្ចាស់មួយរូបយ៉ាងចឹង
«អូម៉ាយព្រះជួយបងប្រុស!»រវល់តែភ្លឹកនិងក្នុងបន្ទប់នេះយ៉ុនហ្គីក៏ដើរចេញមកពីក្នុងបន្ទប់ទឹក
«អ្នកណាអនុញ្ញាតឲ្យពួកឯងចូលមក?»
«បើខ្ងុំមិនធ្វើចឹងបងនៅតែកុហកខ្ងុំរហូតមែនទេ?»
«បងមិនបានកុហក បងគ្រាន់តែយកគេមកមើលថែរ
បងមិនមានអារម្មណ៍អ្វីទៅលើគេឡើយ
ពេលគេអាចរស់នៅម្នាក់ឯងបានពេលណាបងក៏ឲ្យគេទៅ!»នាយនិយាយចឹងសម្ដៅដោយគិតថាជុនអុីយល់ថាគេចងចាំវិញតែអត់ទេគេមិនបានចងចាំវិញទេ គ្រប់យ៉ាងដូចគេនិយាយអម្បាយមិញនិងចឹង ហើយគេនិយាយទាំងមិនដឹងថា ក្មេងម្នាក់នេះកំពុងតែលួចស្ដាប់ ទាំងឈឺចិត្តខូចចិត្តអន់ចិត្តនិងនាយ
ចឹងនាយមិនបានស្រលាញ់គេវិញទេមែនទេ? តើរវាងបងនិងអូនមិនអាចមកដូចដើមវិញជារហូតមែនទេ?
គ្រប់យ៉ាងគេខំតែគិតថានាយនិងនៅមាន
ចិត្តស្រលាញ់គេវិញតែវានៅតែមិនអាច។

@ Mîñ Mīń
To be continued...💙🦋