ÖLÜLER VE YAŞANTI

~Bölüm-6~

Eve keşke gitmeseydim dediğim ilk gün olabilirdi...

Eve gittiğimde kapıyı açıp baktım. Gördüklerim karşısında donup kalmıştım. Ben hem korku hem heyecan içerisindeyken, ailem bir şey göremediği için tepkisiz, Cezzam ise bana sesleniyordu;

"Sen ailene bir şey belli etmemeye çalış ben halletmeye çalışacağım. Yukarı çıkın siz. Götür bir şekilde aileni!"

"Tamam bende o iş." dedim titrek sesimle.

Annemi, babamı ve kardeşimi alıp yukarıya çıkmalarını ve onlarla konuşmak istediğimi söyledim. Ben onları yukarıya çıkarırken Cezzam aşağıda çıkmamızı bekliyordu.

Aşağıda neler olduğu hakkında bir fikrim yoktu. Acaba nasıl etmişti?
Nasıl yetişti ki buraya kafayı yedirtiyor bu! Adam orada öldü ruhu da gitti nasıl buraya gelebildi? Delirmiş olmalı, ki zaten delirmiş.

Aşağıda bir şeyler kırılıp dökülüyor. Kardeşim bağırıyor. Kafam allak bullak oldu. Aşağı inip bakma fikrim vardı. Fakat geri vazgeçtim o kadar sesten dolayı.

Aşağıda oluşan cam kırıkları, tabloların düşme sesleri kulağımda yankı yapıyor, gittikçe korkutuyordu.
Sonuçta iki ruh bildiğin savaşıyordu. En sonunda sesler kesilmişti. Kalbimin hızı git gide artıyordu, buraya gelecek korkusu yüzünden.

Kapı yavaşça aralanmıştı. Gıcırtı sesleri kulağımı rahatsız ettiği kadar kalbimi de rahatsız edip hızlanmasına yetiyordu. İçeri giren kişi hatta ruh Cezzam'dı. Bir rahatlama gelince "ohh be" diye söylemiştim içimden. Hemen meraklı olarak bilindiğim için sormaya başladım;

"Noldu lan aşağıda. Bir rahat durmadınız." dedim gülerek.

"Hiç ya derdi neyse çözüme kavuşturduk beyefendinin." dedi. Beni fazla ciddiye almamış ve artık şakalarıma alışmış gibi görünüyordu. Güzellll... Gelişme var.

"Nasıl bu kadar hızlı gelmiş bu psikopat psikoloğumuz acabaaa!?"

"Hatırlatırım o bir RUH! Hani ona benim gibi yer veya zaman fark etmediği için hemen gelebiliyor ya hani." demişti alaycı tavırla.

Yani ne dememi bekliyordu. Onca şey yaşamışım. Birde onun ruh olduğunu ve bizden hızlı gelebileceğini düşünüp ona göre plan mı yapsaydım. Pehh... Tırnağımda ki kiri daha çok önemserdim o an. İç sesim böyle diyor, aynı zamanda duygularım yüzüme de yansıyordu. İşte içim dışım bir, mükemmelim ya!

Her neyse kendimi çok kaptırmıştım. Cezzam'a ne yapmamız gerektiğini sormam lazımdı fakat o daha dinleniyordu. Beyefendinin dinlenmesi bitmek bilmiyorken bende ailemi, hele ki kardeşimi, sakinleştirmeye çalışıyordum. Hepsine bu olaylar geçecek desem de geçmeyeceğini çok iyi biliyordum. Bundan nasıl emindim benden bilmiyorum. Cezzam dinlenmesini bitirip bana bir şeyler söylemeye başlamıştı;

"Hey! Aileni birakta yanıma gel iki dakika."

"Sanki ailem seni duyuyor ya! Anlat işte!"

"Salak ailen beni duymuyor ama seni duyabiliyor. Senin konuşmalarını duymamaları lazım zaten. Tek zeki sen misin!?" dedikten sonra ters bir bakış atmıştı.

Yanına gitmiştim. Diğer odaya geçmemizi söylemişti. Geçtik orada konuşmaya başlamıştık;

"Cidden aşağıda noldu!?" diye ben başladım konuşmaya.

"O senin psikopat psikoloğun sağ olsun bir bırakmadı bizi!"

"Aman sanki ben ne yaptım?"

"Bu kadar güze-... Yani şey ruhlarla konuşmasaydın sende!" dedi bir anlık laf değişikliğine uğrayarak. Garipti...