តួជំនួសក្នុងបេះដូងអូន( ចប់)

ភាគ5

ភាគ5
បើ ក្រឡេកមកខាងក្នុង. ជុងហ្គុកកំពុងគ្រានាយតូចមកកាន់ឡាន ដែលនៅចំណតឡាន
« ថេយ៍.. ឯងមិនគួរផឹកដល់ថ្នាក់នេះ !» ជុងហ្គុក និយាយហើយក៍ស្ទាបហោបៅនាយតូចរក សោឡាន តែនាយតូចបែរជា អោបករគេជាប់ និងបើកភ្នែកមើលមកគេហាក់មិនដូចស្រវឹងអ្វីឡើយ
« ឯងមិនបានស្រវឹង?» ជុងហ្គុកចំហរមាត់ ដែលមិននឹកគិតថា ថេយ៍យ៉ុងលេងល្បិចបែបនេះជាពិសេស គឺគេកំពុងញញឹមចំអកមកកាន់នាយក្រាស់
« ឃើញទេ.. ថា យើងជួយពួកឯងបានពិនណា?» ថេយ៍
« ឯងនិយាយពីអី ?» ជុងហ្គុក
« សំរាប់ឯងណា៎ ទោះជាច្រើនជាងនេះក៍មិនថ្វី !» ថេយ៍យ៉ុងនៅតែអោបករនាយក្រាស់ ថែមទាំងចង់លោ ទៅថើបនាយក្រាស់ ទៀត
« បានហើយថេយ៍... យើងមិនចូលចិត្តទង្វើររបស់ឯងទេ .. ឯងទុកយើងជា ស្អី ? ឯងដេកជាមួយយើង.. ឯងមិនអៀនខ្មាសដែលមករកយើងអោយយើង ប៉ះពាល់ឯងទេ ? ឯងមិនដែរអោយតម្លៃយើងឬ ខ្លួនឯងទេ » ជុងហ្គុក ប្រលែងដៃពីថេយ៍យ៉ុងរុញគេចេញ ធ្វើអោយថេយ៍យ៉ុងខឹងតែម្តង
« ចន ជុងហ្គុក .. ឯងកំពុងតែឈ្លក់វង្វេងនិងខ្លួនឯងហើយ .. យើងទុកឯងជាមិត្ត ហើយយើងក៍តបស្នងឯងហើយតើ .. ឯណា ថាយើងមិនអោយតម្លៃឯង ? » ថេយ៍យ៉ុង
« ចុះអាធ្វើនេះ ? ឯងទុកយើងជា ស្អី ? ជាប្រុស កំដរ លើគ្រែរបស់ឯងមែនទេ ទើបឯង អោយលុយយើង ហើយអោយយើងស្តាប់ឯងគ្រប់យ៉ាង ? យើងមិនមែនប្រុសលក់ខ្លួនទេ គីម ថេយ៍យ៉ុង !» ជុងហ្គុក ស្រែកថាអោយនាយតូចដោយកំហឹង
« យើងមិនបានមានន័យបែបនោះជុង... យើងចូលចិត្តឯង.. យើងមិនអាចទៅនៅជាមួយប្រុសណាដែលមិនមែនឯងទេ... យើងសុខចិត្តនៅក្រោមឯងតែម្នាក់ !ឯងក៍ដឹងថា យើងជា នៅជាមួយហូបី យើងជាប្តីគេ » ថេយ៍យ៉ុងចាប់ដៃនាយក្រាស់ និងចង់អោយគេយល់ពីខ្លួន
« មនុស្សជំនួស ? ឯងទុកយើងជាមនុស្សជំនួស ប្រពន្ធឯង ? ព្រោះយើងអាចធ្វើអោយឯងនៅក្រោមយើងបានមែនទេ ថេយ៍ ?» ជុងហ្គុកងាកមកនិយាយជាមួយថេយ៍យ៉ុង យ៉ាងហួសចិត្ត
( តេ អាឆីថេយ៍ ? គេជា top ណាកូន មិចក៍កូន
ព្រានមេស ?😌)
« ត្រូវហើយ ... ព្រោះយើងស្រលាញ់ហូបី .. តែយើងចូលចិត្តឯង! » ថេយ៍យ៉ុងនិយាយដោយមិនអៀនខ្មាសព្រោះវាជាការពិតគេស្រលាញ់ ហូបីណាស់ ហើយគេក៍មិនព្រមអោយហូបី ដឹងរឿងនេះជាដាច់ខាត
« ចឹងកុំមករវល់និងយើងទៀត... ពួកយើងជា មិត្តបានហើយ .. រឿងទាំងប៉ុន្មាន ចាត់ទុកថាមិនបានកើតឡើងចុះគីម ថេយ៍យ៉ុង !» ជុងហ្គុក និយាយហើយក៍ដើរចេញតែ ថេយ៍ ក៍ស្រែកពីក្រោយ
« ល្អ ចឹងយើងនិងធ្វើអោយ ឯងចាំមើលទៅចុះថា យើងគ្មានថ្ងៃអោយឯងមានអ្នកណា ជាពិសេស ផាកជីមីន !» ថេយ៍
« ឯងកុំធ្វើអី ជីមីនណា៎ !» ជុងហ្គុកងាកមកថាអោយនាយតូច
« ថី ? ស្រលាញ់ វាមែនទេ បានចេញមុខការពារវា ?» ថេយ៍យ៉ុងខឹងភ្លាម គ្រាន់ តែគិតថា ជុងហ្គុកស្រលាញ់ជីមីន
« គេមិនដឹងអីទេ .. ឯងកុំយក អារម្មណ៍ឆ្កួតនិងតណ្ហារបស់ឯងមកធ្វើបាបគេណា៎ !» ជុងហ្គុក
« បើឯងស្តាប់យើង.. គេក៍នៅដោយគេ យើងក៍នៅដោយពួកយើង !» ថេយ៍យ៉ុងដើរមកជិតនាយក្រាស់ ទាំងញញឹមស្រស់ ថែមទាំងយកដៃជន្លអង្អែលលើផែនទ្រូងរបស់អ្នកកំលោះទៀតផង !
« ថេយ៍... ថេយ៍យ៉ុង !»
ព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់
ព្រះអាទិត្យនៃពហរឹកថ្ងៃថ្មីរះមកបំភ្លឺលោកការចាំងចូលបន្ទប់ធំទូលាយដែលមានមនុស្ស2 នាក់កំពុងតែគេងអោបគ្នាទាំងអាក្រាតកាយ !
« ហឹម ?» ជីមីនងើបមកទាំងធីងធោងរួមទាំងអាការះវិលមុខ.. ពេលក្រឡេកពិដានក៍ឃើញថា មិនមែនបន្ទប់របស់ខ្លួន រាងកាយបម្រុងនិងងើបក៍ត្រូវអាក់ព្រោះតែមានអ្វីម្យ៉ាងកំពុងសង្កត់លើពោះរាបស្មើររបស់គេពេលក្រឡេកមើលក៍ឃើញថាជាដៃរបស់ បុរស
« អា៎យ....!» ជីមីនស្រែកទាំងភ្ញាក់ផ្អើលជាពិសេសគេពេលនេះគឺកំពុងតែអាក្រាតកាយជាមួយបរសណាមិនដឹងនៅទីណាក៍មិនដឹង
( ផ្ទះប្តីកូននិងហើយចេះឆ្ងល់ទៅកើត😓)
« ស្រែកស្អីទាំងព្រឹក ?» សូហ្គាងើបពហរោះសម្លេងស្រែកបង្ហាញភាពធុញទ្រាន់ឡើងមក
« លោក... លោកជាអ្នកណា ? ហេតុអីខ្ញុំមកនៅទីនេះ ?» ជីមីនមលលទៅមុខកំលោះសង្ហា សរស្លេកមិនព្រិចភ្នែក
« យើង? ជាអ្នកណាទៅណ៎ ?» សូហ្គា បើកភ្នែកសឹងមិនចង់រួចយប់មិញគេទំរាំតែដេកគឺម៉ោងជិតភ្លឺទៅហើយ
« ហឹក.. ពួកយើង?» ជីមីនមើលទៅក្រោមភួយក៍ប្រទះថាទទេរស្អាត ទើបយំដោយមិនលឺសម្លេងទេមានតែសំនួរសួរទៅគេ
« យប់មិញ ? មានអីឯងអស្ចារ្យរោលរាលណាស់ !» សូហ្គានិយាយហើយក៍ងើបចុះពីគ្រែយកកន្សែងមករុំខ្លួនមុននិងទាញបារីមកអុច និងដើរទៅ បើកវាំងនន ឈរមើលទេសភាព ខុសពីជីមីនដែលគាំងនៅមួយកន្លែងកំពុងតែរំលឹករឿងកាលពីយប់មិញ
+យប់
ភូមិគ្រិះ មីន
« ហឹក ជុងហ្គុក ... អា៎ អាស៎ សឺត !» រាងតូចនៅលើគ្រែធំទូលាយកំពុងបង្ហាញរាងកាយសិចសុីអោយអ្នកកំលោះមើលពេញភ្នែក នាយតូចបើកភ្នែកព្រឹម កាយវិការដូចឆ្មារតូចធ្វើអោយអ្នកកំលោះឡើងឈាម ចង់តែហក់សង្រ្គប់ទំពារmochi ទន់ល្មើយនេះទេ
« សឺត ... ជីមីន !» សូហ្គា ទ្រោបពីលើនាយតូចដែលកំពុងទ្ពក់ដៃរបស់គេមកលើកររបស់នាយក្រាស់
« ជុង... អា៎ អា៎ ជុងកុំឈឺ !» ជីមីនស្រែក ពេលមានអ្វីកំពុងរុករានកាយរបស់គេធ្វើអោយមានសម្លេងស្រែកលាន់ពេញបន្ទប់
« ហឹស.. បេប៊ី. .. យើងឈ្មោះ សូហ្គា មិនមែន ជុងហ្គុកទេ !» នាយក្រាស់និយាយទាំងខាំមាត់ បញ្ចូលភាពជាបុរសចូលទៅកាយតូចតែតឹងណែនសឹងតែធ្វើអោយគេដង្ហក់ខ្យល់ទៅហើយ
« ឈឺ ... យើងឈឺ !» ជីមីន
« ទ្រាំបន្តិចទៅ ... ហេតុអីក៍តឹងណែនបែបនេះ ? » សូហ្គា ញញឹមពេលភាពតឹងណែនរួមរិតគេធ្វើអោយគេដឹងថា គេជាមនុស្សដំបូងរបស់ ក្មេងតូចម្នាកើនេះទើបគេទម្លាកើបបូរមាត់ថើបលួងលោមគេកុំអោយមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច
« អឹស.. អាស អាស៎ !» សម្លេងថ្ងួចថ្ងូរមិនដាច់របស់ពួកគេលាន់លឺ ក្នុងបន្ទប់ដែលងងិតឃើញតែពន្លៃពីព្រះច័ន្ទ នៅពេលរាត្រី
« ជុង... អា៎ ឈឺ ឈឺ ណាស់ ជុង !»ជីមីននៅតែស្រែកហៅឈ្មោះជុងហ្គុកធ្វើអោយសូហ្គា ដែលតាំងចិត្តថា ថ្នមទៅជាខឹង បង្កើនកំឡាំងចង្កេះនាំភាពរោលរាលព្រៃផ្សៃមកកាន់គេ
« ហឹស.. នៅជាមួយយើងហៅឈ្មោះអ្នកផ្សេងផងមែនទេ ផាក ជីមីន !» សូហ្គា សង្រឺតធ្មេញនិងចាប់ផ្តើមចង្កេះអុកខ្លាំងៗ ធ្វើអោយរាងតូចសឹងតែដង្ហក់ខ្យល់ចំហរមាត់
« អឹស... តិចៗ អា៎.. អា៎ .. » ទឹកទីមួយបានបញ្ចប់យ៉ាងមិនបានត្រៀមខ្លួន ជីមីនដង្ហក់ខ្យល់សឹងផុតដង្ហើមតែសូហ្គាមិនបានឈប់ថែមទាំងទាញនាយតូចអោយក្រោកទាំងបិទភ្នែករុញគេទៅកាន់ បង្អួចខ្ទប់មុខនិងកញ្ចក់ ថែមទាំងស៊កភាពជាបុរសចូលរាងកាយនាយតូចដោយមិនប្រាប់
« អា៎ .. ហឹម !... អា៎ស...អា៎សសស.!» ជីមីន រកពាក្យនិយាយក៍សឹងមិនកើតទាំងឈឺ ទាំងហត់សឹងតែដាច់ខ្យល់ នាយកំលោះមិនអោយគេដកដង្ហើមអីសូម្បីបន្តិច
« អឹស... ហៅ យើងថា daddy ទៅ ផាក ជីមីន » នាយក្រាស់ និយាយទាំងធ្វើចលានចង្កេះញញឹមសមចិត្តពេលដែលនាយតូចព្រមហៅគេដោយមិនមានពាក្យប្រកែកអ្វី ..
« daddy .. អឹស អា៎ ខ្លាំងជានិង អា៎ ស្រួលណាស់!» នាយតូចឈរទាំងញ័រអស់ទាំងប្រាណ តែនៅទទូចអោយគេធ្វើខ្លាំងៗជាមួយខ្លួនទើប សូហ្គា បញ្ឆប់ ហើយបង្វែរនាយតូចមកកាន់មុខខ្លួន ..
« មើលយើង.. ផាក ជីមីន !» សូហ្គា ចាប់ចង្ការតូចមកកៀកហើយក៍ប្រថាប់បបូរមាត់ យ៉ាងកំរោលតែព្រោះតណ្ហាគ្របដណ្តប់ទើបរាងតូចស្រវោអោបករអ្នកកំលោះនិងធ្វើទៅតាមចិត្តពេលនេះ
« ឯងរោលរាលណាស់ ក្មេងតូច !» សូហ្គា ចាប់បីហើយនាយតូចទៅលើគ្រែជាថ្មីនិងញញឹមសមចិត្តពេលក្មេងតូចកំពុងខាំដៃ ទាក់ទាញគេអោយទៅរកខ្លួន ..
« ហឹស.. មើលទៅឯងសមនិងយើងច្រើនជា ចន ជុងហ្គុក ណា៎ mochi តូច !» សូហ្គា មិនបង្អន់យូរ នាំនាយតូចដែលកំពុងទាក់ទាញអារម្មណ៍រង្វេងខ្លួនក្នុងសួនតណ្ហាអោយរត់លេងដេញចាប់មេអំបៅដោយក្តីពេញចិត្ត
( យីកូនម្តាយ .. សុទ្ធដេញចាប់មេអំបៅ 🥴)
បច្ចុប្បន្ន
« អាយ មិនពិត... ហឹក ខ្ញុំ.. ខ្ញុំនិងលោក !»