The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 50

Harry's POV:

"Σε παρακαλώ, Harry, έλα! Θα είναι και ο Zayn!" ο Louis έκανε ακόμα μια αποτυχημένη να με πείσει να βγω έξω. Η απελπισία στη φωνή του ήταν εμφανής και εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα κοιτώντας τους τοίχους από το δωμάτιο στο οποίο βρισκόμουν. Ήθελα να πραγματοποιήσω την επιθυμία του, το ήθελα όσο τίποτε άλλο, άλλα δεν είχα την ψυχική δύναμη. Με άγχωνε το γεγονός ότι δεν είχα τη διάθεση να κάνω ότι έκανα παλιά όταν χώριζα και ότι δεν μπορούσα να την ξεχάσω εύκολα. Δεν ήμουν ο Harry που ήμουν παλιά. Ήξερα ότι αν ερωτευτώ πραγματικά, θα ρίσκαρα τα πάντα και αυτός ήταν ο κύριος λόγος που απέφευγα να το κάνω. Επί χρόνια, αγνοούσα τα αισθήματά μου και πάντα προσπαθούσα να ξεχάσω αυτό που ένιωθα όταν βρισκόμουν κοντά στην Irene. Προσπαθούσα να ξεχάσω τον ενθουσιασμό και το ρίγος που κυρίευε το σώμα μου, όταν μου μιλούσε. Ήταν τόσο έντονα και δυνατά αυτά τα αισθήματα, που προσπαθούσα να τα διώξω, ακόμα κι αν ήξερα ότι θα το έκανα με τον χειρότερο τρόπο: να την ειρωνεύομαι και να την πληγώνω. Στο τέλος, κατάλαβα ότι ήταν αδύνατο να διώξω και να αποφύγω το τι ένιωθα για την Irene. Κατάλαβα ότι ακόμα κι αν δεν το ήθελα, την είχα ερωτευτεί.

"Δεν με νοιάζει ποιος θα είναι, Louis. Απλά δεν έχω όρεξη να βγω σήμερα!" είπα ξεφυσώντας για ακόμη μια φορά προσπαθώντας να νιώσω, όπως θα ένιωθα παλιά. Προσπαθούσα να μη με νοιάζει τίποτα, να μην υπολογίζω κανέναν. Να γίνω πάλι σκληρός και δυνατός, να κάνω μια καιρνούργια αρχή, αλλά φαινόταν υπερβολικά πολύ αδύνατο. Για να το καταφέρω αυτό, έπρεπε να μην είμαι εγώ ο ίδιος αδύναμος, να μην είμαι εγώ ο ίδιος ένα ψυχικό ράκος.

"Τι συμβαίνει?" με ρώτησε ο φίλος μου απαλά. Ο τόνος της φωνής του ήταν ανήσυχος, φοβισμένος.

"Τίποτα, απλά είμαι κουρασμένος" είπα ψέματα, προσπαθώντας περισσότερο να πείσω τον εαυτό μου για αυτό.

"Είμαι σίγουρος ότι κάτι συμβαίνει! Έφυγες από το πάρτι μου, χωρίς να πεις τίποτα, χωρίς να σε δει κανένας, ο Niall χθες σου τηλεφώνησε, αλλά δεν απάντησες και τώρα αρνείσαι να βγεις μαζί μας με την δικαιολογία ότι κάτι συμβαίνει!" είπε γρήγορα ο Louis. Η παλάμη μου ακούμπησε το πρόσωπό μου, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεχάσω τα πάντα.

"Louis, σου είπα ότι δεν έχω τίποτα. Όσον αφορά το πάρτι, είχες εξαφανιστεί και ήσουν αρκετά μεθυσμένος για να σε χαιρετήσω ή να με δεις." απάντησα. Με την προσπάθεια του φίλου μου να με πείσει να βγω έξω, ένιωθα πιεσμένος, αγχωμένος, διχασμένος, απελπισμένος, αλλά αν του το έλεγα θα καταλάβαινε πως κάτι συμβαίνει και θα με πίεζε περισσότερο.

"Εντάξει, κάνε ο,τι θες! Αλλά αν θέλεις να μιλήσεις σε κάποιον, να ξέρεις ότι εγώ θα είμαι εδώ" είπε και άφησα μια ανάσα ανακούφισης.

"Ευχαριστώ" απάντησα και τερμάτισα την κλήση. Όλη αυτή η κατάσταση, με έχει επηρεάσει αρνητικά. Νιώθω πολύ αδύναμος και ευάλωτος. Δε θέλω να δω κανέναν. Δεν μπορώ να είμαι μακριά της. Της είχα υποσχεθεί ότι δε θα την πλήγωνα ποτέ, αλλά στη προσπάθεια μου να μην πληγωθεί, δεν κράτησα την υπόσχεσή μου.Είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη της και την καρδιά της, όμως σε κλάσματα δευτερολέπτου τα έχασα. Ίσως να ήταν πολύ καλή για έμενα και εγώ πολύ κακός για αυτή. Ίσως να μην ήμασταν ευτυχισμένοι, αν ήμασταν μαζί. Ίσως η χαρά αυτών των μερών να ήταν προσωρινή. Ίσως στο τέλος πάλι χωρίζαμε, αλλά θα είχαμε περάσει πολλά μαζί, κάποια προβλήματα θα είχαμε καταφέρει να τα λύσουμε απλά μιλώντας, κάποια άλλα όμως μαλώνοντας. Ίσως προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της ότι ήταν ευτυχισμένη μαζί μου, γιατί με αγαπούσε. Αλλά ίσως καταλήγαμε μαζί, χωρίς να έχουμε κανένα πρόβλημα. Ίσως καταλήγαμε μαζί, μετά από πολλούς χωρισμούς και τσακωμούς. Αν είχα ακούσει την Irene τότε και συγκρατούσα το θυμό μου, τώρα θα ήμασταν μαζί, χαρούμενοι, απολαμβάνοντας την κάθε μας στιγμή, δίνοντας υποσχέσεις ο ένας στον άλλο και εκφράζοντας την αγάπη μας. Αλλά σε μια στιγμή την έχασα και η Aphrodite δεν δίστασε να στερήσει την ευτυχία και των δυο μας.

Η φωνή της μητέρας μου με έβγαλε από τις δυσάρεστες σκέψεις μου και γύρισα για να την κοιτάξω.

"Harry, αγάπη μου, όλα καλά?" με ρώτησε, ενώ το συνηθισμένο, ζεστό χαμόγελό της είχε ήδη απλωθεί στα χείλη της.

"Ναι, μαμά" για ακόμη μια φορά είπα ψέματα και χαμογέλασα ψεύτικα, ώστε να μην υποψιαστεί ότι έχω κάτι. Δεν είμαι έτοιμος να μιλήσω για το τι μου συμβαίνει και δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ.

"Είχα πάει σε μια φίλη μου. Εσύ είσαι καλά? Δεν έχεις βγει από το δωμάτιό σου όλο το Σαββατοκύριακο και ανησύχησα!" είπε και γέλασα, ενώ έκανε και αυτή το ίδιο.

"Φαίνεται πως το πάρτι του Louis με κούρασε υπερβολικά πολύ" αστειεύτηκα αν και ήξερα ότι αυτό που είπα ήταν αλήθεια. Η μαμά μου έγνεψε καταφατικά και πήγε στην κουζίνα, ενώ το χαμόγελο που είχα λίγα δευτερόπλεπτα πριν στα χείλη μου, σβήστηκε στην αναφορά του πα΄ρτι του Louis. Τίποτα και κανένας δεν θα με κάνει ποτέ να ξεχάσω την Irene. Το πιο ασήμαντο χαρακτηριστικό των φίλων μου θα μου τη θυμίζουν, ακόμα και η παραμικρή τους κίνηση. Όλοι και όλα θα μου θυμίζουν με ποια κοπέλα ήμουν, είμαι και θα είμαι ερωτευμένος, ακόμα κι αν την έχασα.