Ons Kindje

56

Vinces Pov
Na een aantal minuten had ik nog steeds niets uit Caro gekregen. Het maakte me een beetje gefrustreerd, want ik zou graag willen weten wat haar zo hard heeft gepanikeerd. "Caro, ik weet dat je er niet graag over praat, maar ik zou graag weten wat er is gebeurd. Alleen zo kan ik je helpen." Ik voelde dat mijn hemd wat nat werd. "Liefje.." "Sorry. Ik wou mezelf stoppen, maar het lukte niet. En ik heb Lou dan gestuurd en toen werd het alleen nog maar erger en het voelde als een eeuwigheid vooraleer jij hier was. Ik wist niet wat te doen met mezelf, Vince."

Ik wreef zachtjes over haar rug terwijl mijn hart brak voor haar. "Liefje toch." Ik drukte een paar keer mijn lippen op haar haar. "Ik was euhm.. komen kijken naar het eten," begon Caro, "en toen zag ik dat het hoofdgerecht beschimmeld was en ik ben dat daarnet nog maar gaan halen! Ik weet niet hoe dat dat komt en geraakte in paniek omdat er geen eten is en dus ja.. toen zaten we hier." Ik drukte weer een kus op haar haar voor ik iets zei. "Je moet daar toch niet zo over stressen? Samen vinden we een oplossing. Desnoods gaan we naar de frituur, dat is wel goed voor iedereen." Ze knikte zachtjes. "Ik weet het, maar ik had al zoveel stress en dit was het laatste dat me over de streep nam."

"Ik zei toch dat je je meer op jezelf moest focussen. Ik zag zo al dat het niet goed ging komen, ma ja, jij kunt echt koppig zijn als je wil." Caro lachte zacht. "Ik had beter geluisterd. En die massage van gisteren beter wel geaccepteerd." Ik grinnikte. "Tja, jij en jouw koppigheid." Ze bonkte haar hoofd tegen mijn borstkas en lachte dan. "Tis al goed hé, meneertje." Ik drukte weer een kus op haar haar voor ik rechtstond. "Kom," zei ik terwijl ik mijn hand naar haar uitstak, "we gaan dat eten regelen." Ze nam mijn hand met een glimlach aan.

Ik nam de microfoon aan van Karel. "Mag ik even jullie aandacht?" Iedereen stopte met praten en keek me aan. Caro stond naast mij met haar hand in de mijne. Ik voelde dat ze nog wat aan het bekomen was van haar paniekaanval. Ik kneep even zachtjes in haar hand en begon dan weer te spreken. "Het hoofdgerecht is dus spijtig genoeg beschimmeld geraakt. Hoe dat komt weten we niet, maar we hebben een oplossing. En hopelijk is die voor iedereen oké. We dachten om naar de frituur te gaan en daar ons hoofdgerecht te halen. Is dat oké?" We kregen al ineens ons antwoord: Ja. Ik lachte en knikte dan. "Goed. Caro en ik komen rond om te vragen wat jullie willen en zullen het dan gaan halen." Ik gaf de microfoon weer terug. "Doe jij de meisjes? Dan zal ik de jongens doen." Caro knikte. "Dankje, Vince." Ik kuste haar voorhoofd en glimlachte. "Met plezier, vlinder."

Caro en ik namen elk een papiertje en een stylo waarna we dan naar onze tafels gingen. "Wat kan het voor jullie zijn?" Vroeg ik alsof ik echt in een restaurant werkte. Kobe lachte eens voor hij antwoorde. "Bicky Burger en een saté alstublieft." Ik knikte en schreef eerst zijn naam op en daarna wat hij wou. "Saus?" "Euh, mayonnaise." Ik schreef dat erbij op en ging dan al de rest af. Na een goede tien minuten had ik alles opgeschreven en Caro ook. "Gaan we naar de frituur?" Ze knikte en nam haar spullen. "Euh Yemi?" "Ja Carootje?" "Let jij even op Lou terwijl ik en Vince het eten gaan halen?" "Komt in orde!" Yemi glimlachte voor hij terug naar Louise en Jonas ging. En zo gingen Caro en ik naar de frituur.

In de frituur keken de mensen achter de toog ons even aan. "Zoveel?" vroeg de vrouw dan. "Euh ja. Is dat een probleem?" Ze schudde haar hoofd. "Nee hoor. We beginnen er meteen aan. Anders zullen we al meteen afrekenen?" Ik knikte en nam mijn portefeuille uit mijn broekzak. "Ma Vince.." Ik schudde mijn hoofd. "Ik betaal." Fluisterde ik terug. "Oké, dat is dan 137,50 euro alstublieft." "Met de kaart?" Ze knikte en nam het bankcontactmachine naar boven. Ik betaalde en ging weer naast Caro staan. Ze legde haar hoofd op mijn schouder neer en zuchtte zacht. "Dankje, Vince. Je bent echt geweldig." "Weet ik." Caro lachte.

Na een dik halfuur kwamen we met bijna vijf zakken de frituur buiten. "Dit is zoveel." Jammerde Caro. Ik lachte, deed de koffer van de auto open - wel automatisch want mijn handen zitten vol - en stak de vier zakken erin. "Gelukzak." Hoorde ik Caro zeggen. Verward keek ik haar aan waarna zij gewoon een glimlach gaf en instapte. Oké dan? Ik stapte ook in, startte de auto en reed weer richting school. Waar iedereen waarschijnlijk al scheel van de honger ziet, ma ja. Not my fault. "Waarom ben ik een gelukzak?" Vroeg ik terwijl ik een straat in reed. "Omdat jij een automatische koffer hebt." Ik lachtte. "Ik dacht eerder omdat ik het schoonste lief heb, ma dat kan ook." Ik lachtte nog meer nadat Caro mij een kleine duw gaf. "Heb ik geen gelijk dan?"

"Jawel, maar dan ben je ook een gelukzak omwille van die prachtige dochter van ons." "Zeker en vast." Ze glimlachte groots. Die glimlach, daarvoor moet ik zorgen. Zorgen dat die er op elk moment van de dag is. Want die glimlach, die glimlach specifiek, is zoals de elektriciteit dat mijn auto nodig heeft om te kunnen rijden. Ik heb Caro's glimlach nodig om te kunnen leven. Haar zien zoals daarstraks, nee. Dat zou mij niet lang meer laten leven. Haar gelukkig zien - al is het niet door mij - dat laat mij leven. En dat verklaart nu wel hoe ongelofelijk graag ik haar zie.