O gün her zamankinden farksızdı. Nede olsa bir yetiştirme yurdunda uyanıyorum. Aklıma yine o dakika geliyordu. Off ne yapacağım ki tek başıma halbuki olayın üistünden 4 yıl geçmişti. Unutamıyordum o anları. Acaba annemle babam bir gün karşıma çıkarmıydiki hayır bu olamaz çünkü artık 12 yaşındaydım...
Arkadaşlarım yine oynuyorlardı içeriye bir görevli geldi. Sessizce yerimden kalkıp saçımı topladım.
Görevli : Mina buradamı dedi.
Usulca yanına gittim.
Görevli : Senmisin Mina ? diye sordu .
Evet anlamında kafamı salladım. Elini uzattı tuttum ve onu takip ettim. Orada bir aile beni bekliyordu. Acaba bunlar kimdi ?
Görevli bizi tanıştırdı. Ulaş bey eşi Zerrin hanım ve oğulları Burak nolacaktı yani şimdi YOKSA HAYIR canım olamaz öyle şey ben gitmemki öylee hayır ya olmasın.
