ရွှေချည်ကြိုးဆွဲရာ(GL)

(35)Zawgi

အခ်ပ္ပို(၃)" လြင္က ငါ့ကိုတကယ္မခ်စ္ပါဘူး လြင္ခ်စ္တာ ေနျခည္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကိုပဲ မဟုတ္လား အဟင့္ လြင္က ငါ့ကိုမခ်စ္ဘူး" အရက္မူးၿပီးေပါက္ကရေတြ ေအာ္ေနေသာ ေကာင္မေလးကို လြင္ လက္ပိုက္ၿပီးေတာ့သာ ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သူ႔ဟာသူ မွတ္ဉာဏ္မေကာင္းလို႔ ေမ့တာပဲကို လြင္နဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ။ တေန႔တျခား ခြဲမရေအာင္တူသည့္ ႐ုပ္ရည္နဲ႔ အက်င့္စ႐ိုက္ေတြက ေလွာင္ေျပာင္လို႔ေနဦးမလား။ ကိုယ့္မွာေတာ့ သူ႔ကို တေန႔တေန႔ ခ်စ္လို႔မဝတာကို ႀကံဖန္ၿပီး ရစ္တတ္သည့္ ဒီေကာင္မေလးဟာ အက်င့္ေဟာင္းေတြကို ဖက္တြယ္ဆဲ။ ငိုေနရင္းမွ လြင့္ဆီထလာကာ လြင့္ရင္ခြင္ထဲ ဝင္လာျပန္သည္။ လြင့္ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ကာ မ်က္ႏွာနားကပ္လိုက္ေတာ့ ေသာက္ထားသည့္ ဝိုင္နံ႔က ေထာင္းခနဲ။ အခုရက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပ်က္စီးေနတာပဲ။ "လြင္ အဟင့္ ငါ့ကိုၾကည့္" လြင့္ မ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အုပ္ကိုင္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစသည္။ "ငါက တကယ္လို႔ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ လြင္က မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား" "အင္း"လြင့္အေျဖေၾကာင့္ မ်က္ဝန္းနက္ေတြ ခဏတာေတြေဝသြားသည္။ ၿပီးမွ"ငါက ဘာမွမမွတ္မိဘူးေလ ဒီအတိုင္း ေနျခည္လင္းလက္ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆင္တူေနတာပဲ ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ လြင္ ငါ့ကို စြန႔္ပစ္မွာမဟုတ္လား" "ေနျခည္ မင္းဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ""အဟင့္ ၾကည့္ ေအာ္ေနျပန္ၿပီ....သိပါတယ္ လြင္က ငါ့ကိုတကယ္မခ်စ္ပါဘူး ဒီအတိုင္း နင္ခ်စ္တဲ့ သူနဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္လို႔ သည္းခံေနတာမဟုတ္လား အဟင့္ ငါ့မွာေတာ့ လြင့္ကို ခ်စ္လိုက္ရတာ လြင္ကေတာ့ ငါ့ကို သက္သက္ အသုံးခ်ေနတာ အီးဟီး အဟင့္ ဟင့္" "က်စ္ နားညည္းတယ္ မငိုနဲ႔ ကေလးလား" "မသိဘူး လြင့္ရဲ႕ ကေလးေလးျဖစ္ခ်င္တာ" နာက်င္စရာမေကာင္းတဲ့ အတိတ္ကို ေမ့ပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး ကိုယ္ကေတာ့ ႀကိဳးစားလိုက္ရတာ။ ရစ္စရာမရွိႀကံဖန္ရစ္တဲ့ ဒီေကာင္မေလးေၾကာင့္ လြင္ ေနာက္ဆုံးလက္နက္ ထုတ္သုံးရေတာ့မွာေပါ့။ "ေနျခည္ ကိုယ့္ကိုၾကည့္စမ္း" "ဘာလဲဟင္" "တကယ္တစ္ခုခု မွတ္မိတာမရွိဘူးလား ....တစ္ခုေလးမွေလ" "ဟင့္အင္း...ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္မက္ထဲမွာ လြင့္ကို ေတြ႕ဖူးတာက လြဲရင္ ဘာမွ မမွတ္မိဘူး ငါကတကယ္ နင္ခ်စ္တဲ့ ေနျခည္လင္းလက္မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ငါက နင့္ကို ခ်စ္မိေနၿပီကို နင္က နင္က ငါ့ကို ေနျခည္လင္းလက္မဟုတ္ရင္ မခ်စ္ေတာ့ဘဲ ႏွင္ထုတ္မွာမလား" "ငတုံးမေလး သိပ္ေတြးမေနနဲ႔ လိုက္ခဲ့ ျပစရာရွိတယ္" နဖူးကို လက္ထုအသာေလးထုလိုက္ေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးက ပိုငယ္သြားသည္။ ဒါေတာင္ သူ႔ကို ခ်ီပါဆိုၿပီး လက္ဆန႔္ေပးတဲ့ ဝက္ပုတ္ေၾကာင့္ လြင္ မျငင္းႏိုင္ဘဲ ေျမေအာက္ခန္းထိ သြားရာ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေပြ႕ခ်ီသြားရသည္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ နံရံေပၚက သူနဲ႔ ေနျခည့္ရဲ႕ ဓါတ္ပုံေဟာင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းနည္းျခင္းတစခန္းထကာ ငိုျပန္သည္။ "ဘာလို႔ မ်က္ရည္လြယ္လာရတာလဲ ....လာဒီမွာထိုင္ ၾကည့္ ဒါဘာလဲ သိလား" သစ္သားၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္လုံးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ လြင္ ျပလာသည့္ အသံဖမ္းစက္ေလးကို ကိုင္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းယမ္းကာ ...."သီခ်င္းေတြေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား" "အင္း နည္းနည္းအေတြးေခၚျမင့္လာၿပီ ...အာ့ နာတယ္ ေနျခည္" လြင္ ႐ြဲ႕ေျပာလိုက္ေတာ့ လက္ေမာင္းကို ခပ္ဆဆေလး႐ိုက္ကာ မ်က္ေစာင္းထိုးျပန္သည္။ ပိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလာတယ္။ "ဒါက မိဘမဲ့ေဂဟာကေန ေဖေဖတို႔ ယူလာတာ ....လုပ္ထုံးလုပ္နည္းနဲ႔ မညီဘူးဆိုေပမယ့္ ဒယ္ဒီကရေအာင္ယူလာေပးတာ မင္းကိုကုေပးတဲ့ စိတ္ကုပညာရွင္ဆီကေန မွတ္မိလား ေနျခည္ ေဂဟာမွာတုန္းက မင္းစိတ္ပညာရွင္နဲ႔ ေဆြးေႏြးကုသဖူးတယ္ ဒယ္ဒီေျပာတာေတာ့ ကုထုံးတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ မင္းမွတ္မိမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့" ေနျခည္ အတိတ္ကို ျပန္စဥ္းစားေနဟန္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ "ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုပဲ ....အဲ့တုန္းက ေဂဟာကို ေရာက္လာတဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးရဲ႕ မိတ္ေဆြက ကုေပးတာ ေျပာတာေတာ့ ငါ အိမ္မက္ဆိုးေတြ မက္လို႔ ေပ်ာက္ေအာင္လို႔ ေဆြးေႏြးေပးတာလို႔ေျပာတယ္ ဟုတ္တယ္ စစ္စတာႀကီးေတြေျပာတာ မွတ္မိတယ္" "အင္း ဟုတ္တယ္ မင္းအခ်ိန္အေတာ္ၾကာကုသမႈခံဖူးတယ္.....ေဖေဖနဲ႔ဒယ္ဒီက မင္းကို ေမြးစားဖို႔လုပ္ေတာ့ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေဂဟာမႉးကတဆင့္သိလာခဲ့ရတာ ၿပီးေတာ့ ဒယ္ဒီက ဒီကုသမႈအသံဖိုင္မွတ္တမ္းေတြကို ေတာင္းလာခဲ့တာ လိုအပ္ရင္ ထပ္ၿပီးေတာ့ ကုသမႈေပးရေအာင္လို႔" လြင္ ရွင္းျပေနသည္မ်ားကို မ်က္လုံးဝိုင္းေလးမ်ားျဖင့္ နားေထာင္ေနသည့္ ကေလးမမွာ အမူးေျပသြားၿပီထင္ရဲ႕။ လြင္ အသံဖမ္းစက္ေလးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ကုထုံးပညာရွင္၏ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ မ်ားကို ေက်ာ္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ အသံေသးေသးေလးက ထြက္လာသည္။ ....မေန႔ညက အိမ္မက္ထပ္မက္တယ္ အိမ္မက္ထဲမွာ သမီးက လြင့္ကိုၾကည့္ေနတာ လြင္ကလည္းသမီးကို ျပန္ၿပဳံးျပတယ္ အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့လား ....ဘယ္ကေန ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူး လြင့္ကိုယ္ေပၚမွာ ေသြးေတြ ...ဟင္ ဟုတ္တယ္ လြင့္ကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လိုက္တာ ..လြင္ လြင္ လြင္ ထပ္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ လြင္ ငါ့ကို မထားခဲ့ပါနဲ႔ အသံဖမ္းစက္မွ အသံေတြက ရႈပ္ေထြးသြားၿပီး ငိုသံတခ်ိဳ႕နဲ႔ ကုထုံးပညာရွင္ရဲ႕ ႏွစ္သိမ့္သံအခ်ိဳ႕ထြက္လာခဲ့သည္။ လြင္ စက္ကို ပိတ္ကာ သူ႔ေရွ႕က ေကာင္မေလးကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲေပြ႕လိုက္သည္။ က်လုဆဲဆဲ မ်က္ရည္ေတြကို ညင္သာစြာသုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ လြင့္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းေမးလာသည္။ "ငါဘာလို႔ မမွတ္မိရေတာ့တာလဲလြင္" အေၾကာင္းရွိတယ္ အခ်စ္ရဲ႕ ...ေဂဟာက ခံယူလာတဲ့ ကုထုံးတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ မင္းအိမ္မက္ဆိုးေတြ သက္သာလာခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ အရွင္းေပ်ာက္သြားတာေတာ့မဟုတ္ဘူး မင္းသိမွာပါ ကိုယ္တို႔အတူရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ တခါတေလ မင္းအိမ္မက္ဆိုးမက္ေသးတယ္ေလ ဒယ္ဒီက ေသခ်ာတိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္ မွတ္ဉာဏ္ေဖ်ာက္တဲ့ ကုထုံးကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ ေရနစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မင္းခံယူခဲ့တဲ့ ကုထုံးကအဲ့တာပဲ အဲ့တာေၾကာင့္မင္းမမွတ္မိတာပါ မင္းက ေနျခည္ပါ အခ်စ္ရဲ႕ လြင့္ရင္ခြင္ထဲကို တိုးဝင္ကာ မ်က္ႏွာေလးကို ဖြက္ထားသည့္ ေကာင္မေလးက ငိုေနျပန္ၿပီ။ တစြန္းတစေလးသိတဲ့ မွတ္ဉာဏ္မွာေတာင္ မင္းနာက်င္ေနရတာ ကိုယ္တို႔က ဘယ္လိုလုပ္မင္းကို ျပန္သတိရေစဖို႔ခြင့္ျပဳရမွာလဲ ေကာင္မေလးရယ္။ "ဒီဘဝမွာ အတူရွိေနရတာနဲ႔ေတာင္ ေက်နပ္စရာပါေလ ဘာလို႔မ်ားနာက်င္စရာအတိတ္ေတြကို ထပ္ၿပီးတူးေဖာ္ေနဦးမွာလဲ""လြင္က ငါ့ကိုခ်စ္လားဟင္ တကယ္လို႔ငါက ေနျခည္အစစ္မဟုတ္ဘဲ ဒီအတိုင္း႐ုပ္ခ်င္းဆင္တူေနတဲ့ သူဆိုရင္ေရာ ခ်စ္ဦးမွာလား" "ေမးစရာကို မလိုဘူး" ေခါင္းေမာ့ၾကည့္တဲ့ ကေလးမေလးမွာ မ်က္ရည္ေတြမစင္ေသး။ "ခ်စ္စရာလား မင္းက ေနျခည္မဟုတ္ခဲ့ရင္ လွည့္ေတာင္ၾကည့္မွာမဟုတ္ဘူး....ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ေျပာျပမယ္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေနျခည္က ဘယ္လို႐ုပ္သြင္ေတြေျပာင္းလဲသြားပါေစ ကိုယ္က တခ်က္ၾကည့္႐ုံနဲ႔ မွတ္မိတယ္" "ဟင္" "ဘာလို႔ဆို ကိုယ္သိမ္းဆည္းထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြက ဦးေႏွာက္ကလာတာမဟုတ္ဘူး ....ေဟာဒီ ႏွလုံးသားထဲမွာ မွတ္သားထားတာမို႔ ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ မလြဲႏိုင္ဘူး" "တကယ္လား" "ဟုတ္ပါတယ္ဆို ....အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ႀကံဖန္ရစ္မေနနဲ႔ေတာ့ မင္းကို ခ်စ္တယ္ မင္းက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူျဖစ္ေနလို႔ကို ခ်စ္တာ ေနာက္တခါ ဒီလိုမုန႔္လုံးစကၠဴကပ္ ေမးခြန္းေတြေမးမေနနဲ႔ေတာ့ ဒီဘဝက လြင္က သိပ္စိတ္ရွည္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္" "အဟင့္ လြင္ကလဲ..."ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတိုးကာ ခြဲေနသူေလးမွာ သိပ္ကို အရဲကိုးတာပဲ။ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ေထြးဖက္ထားရင္းမွ ခါးသြယ္သြယ္ကို ေရာက္သြားသည့္ လြင့္လက္ေတြက စည္းကမ္းမရွိခ်င္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို ဟိုတိုးဒီပြတ္လုပ္ေနသည့္ ေခါင္းလုံးလုံးေလးက လြင့္ရင္ဘတ္မွ လ်ိဳ႕ဝွက္ေနရာေတြဆီသို႔ ဦးတည္ေနသည္။ "ေနျခည္ မလုပ္နဲ႔ေလ" လြင့္ အက်ႌေအာက္ကေန ဝင္လာသည့္ လက္ေႏြးေႏြးေလးေၾကာင့္ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းခနဲ ထသြားရသည္။ အဆိုပါလက္တစုံ၏ အထိအေတြ႕မွာ ရင္ဘတ္ထိေရာက္လာၿပီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ကိုင္ျခင္းခံလိုက္ရသည္။ "အင့္ ေန ..ေနျခည္" ဘုရားေရ...သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္တဲ့ ေနျခည့္မ်က္ဝန္းေတြက တခါမွ မေတြ႕မျမင္ဖူးသည့္ပုံစံကို ေျပာင္းေနသည္။ "လြင္" "အင္း" ေခါင္းကိုေမာ့ကာ လြင့္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကို လွမ္းနမ္းရင္း ေခၚလိုက္သည့္ ေလသံတိုးတိုးေလးေၾကာင့္ လြင္တကယ့္ကို ေအးခဲသြားရသည္။ "မင္းရဲ႕ ခ်ယ္ရီေတြကို ျမည္းစမ္းခြင့္ေပးပါလား" ရီေဝေဝ စကားသံအဆုံး လြင့္ ဘေလာက္စ္အက်ႌေလးမွာ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားရသလို ေပါင္ေပၚကို ေျပာင္းထိုင္ကာ လြင့္ ရင္ဘတ္ဆီသို႔ ငုံ႔ခ်လိုက္သည့္ ေခါင္းလုံးလုံးေလး။ "အာ့ ..အင္း ေနျခည္ မင္း ဘာလုပ္" "အြမ္း ... အရသာရွိတယ္ လြင့္ ခ်ယ္ရီေတြက အရသာရွိတယ္ နီရဲေနတဲ့ ဒီခ်ယ္ရီႏွစ္လုံးက ငါ့အပိုင္" ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာနဲ႔ သပ္ၿပီး ႀကဳံးဝါးလိုက္ပုံက တကယ့္ကို ပေလးဂဲလ္ႀကီးလို။ ထပ္ၿပီး ဆုပ္နယ္ နမ္းရႈိက္ခံလိုက္ရသည့္ လြင့္ရဲ႕ ခ်ယ္ရီေတြ။ ကယ္ေတာ္မူၾကပါ လို႔ လြင္စိတ္ထဲကေန ေအာ္မိလိုက္သည္။ ဘယ္သူက ေျမႇာက္ေပးလိုက္တာလဲမသိ။ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မထိရက္မကိုင္ရက္လို႔ ဘာမွ မလုပ္တာကို ဒီေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္ အရဲကိုးေနတာ ။ ေဟာၾကည့္ ခါးေအာက္ပိုင္းမွ ေဘာင္းဘီထဲ လ်ိဳဝင္လာတဲ့ လက္ေတြ။ "ဖယ္စမ္း ေနျခည္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ" ပုတ္ထုတ္ခံလိုက္ရသည့္ လက္ျဖင့္ လြင့္ ေမးေစ့ကို ဆြဲယူေမာ့လိုက္ကာ ရီေဝေဝျဖင့္ ျပန္ေျဖလာသည္။ "ဘာလဲ မႀကိဳက္ဘူးလား ကိုယ့္အပိုင္ကို ထိတာေလ လြင္ရဲ႕ အဟင္း ဟင္း ဟင္း" ႁပြတ္စ္ ေျပာရင္းဆိုရင္း လြင့္ႏႈတ္ခမ္းကို လာနမ္းသည္။ မေတာက္တေခါက္ ျပင္သစ္အနမ္းက လြင့္ ကို ဆြေနသလိုသာ ခံစားရသည္။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ၿပီး နယ္ေက်ာ္လာတဲ့ လက္ေတြေၾကာင့္ ....လြင္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့။ မက္မြန္အိအိေလးကေန ထိန္းကိုင္ကာ ေပြ႕လိုက္ေတာ့ အလိုက္သင့္ ပါလာသည္။ လြင့္ ဦးတည္ရာက ... အျပာေရာင္ေတြခ်ယ္ေသာ အိပ္ခန္းဆီသို႔။ "ဘယ္သြားမို႔လဲ လြင္" "ခ်ယ္ရီသီးႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးကို ကိုယ့္ဥယ်ာဥ္ထဲ ေခၚသြားမို႔ ....." "အဟင္း ျမန္ျမန္ေလးေခၚသြားေပး" "စိန္လိုက္ေလ ..မင္းသိလား ကိုယ့္ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ခ်ယ္ရီေတြအျပင္ ႏွင္းဆီေတြပါရွိတယ္ သိပ္ကို ေမႊးပ်ံ႕ၿပီးခမ္းနားတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ခင္းရဲ႕ အိမ္မက္ကို ခံစားၾကည့္လိုက္ပါ ကိုယ့္အမ်ိဳးသမီးေရ" ခ်ယ္ရီဝိုင္လို ရီေဝေဝ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပ႐ိုစ့္ေမရီလို အ႐ိုင္းဆန္ရႈိက္ဖိုေမာေစတဲ့ သူ႔ကိုယ္ဟန္ဒီဆူးေတြရယ္ ဒီရနံေတြရယ္ဝတ္လႊာေတြကို ေႂကြေစခဲ့တယ္ ႏွင္းဆီတခင္း အိမ္မက္ သိပ္လွသလားကြယ္တတိုင္းေမႊး(9/2/23)A/N-အမ်ားႀကီးေတာ့ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဒီကဗ်ာကို ကိုယ္ ပိုင္ပါတယ္။ ဝန္ခံခ်က္ကေတာ့ Lana Del Rey ရဲ႕ Cherryသီခ်င္းကို inspire ယူၿပီးေရးထားပါတယ္။ ဖတ္ရႈေပးတဲ့ တစ္ေယာက္စီတိုင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ Extra ေနာက္တပိုင္းက်န္ပါေသးတယ္။