Love Letters

Chapter 01

Clandestine

Love letters, yes, they are old-fashioned but sweet. But it can also creep you out.

Hindi ko lang talaga alam kung ano'ng meron sa kaibigan ko at okay lang sa kanya ang makatanggap ng love letters from someone unknown halos araw-araw, ever since the start of our 4th year in high school. Or, maybe, ako lang talaga 'tong masyadong nerbyosa at nag-iisip ng masama.

I may not had the chance to read them even once, pero most of the time ay may idea ako kung ano ang laman nung letter. And these past few days, mukhang unexpected para kay Reddana ang nababasa niya dahil laging nanlalaki ang mata niya kapag binabasa 'yung letter na natanggap niya. Then afterwards, tatahimik lang siya at malalim ang iniisip sa lunch namin.

I tried to warn her, pero nagagalit siya sa 'kin every time I bring that up.

And this time, the letter is no different.

"Reddana, kung hindi ka komportable riyan, pwede mo namang sabihin sa 'kin. I'm all ears for that," I said, convincing her into telling me its content. Nasa locker area kami at marami-rami na rin ang mga taong naglalakad sa hallway dahil lunchtime na rin.

At this point, nakatitig na lang siya sa letter at hindi na ito binabasa. Hindi siya tumingin sa direksyon ko at para lang ako ritong nakikipag-usap sa hangin.

I respect her privacy and all that, pero obvious nang may problema ngayon, so I didn't hesitate to steal the letter from her. "Ano bang proble--"

"HEY!" Mabilis niya itong hinablot muli, kita ang galit at pagka-inis sa mukha. "What's wrong with you?!" huling sabi niya, at saka padabog na naglakad palayo.

I should be the one to ask her that. What's wrong with her?

Dahil sa eksenang ginawa niya ay may mga estudyanteng tumingin sa gawi ko, and I tried to erase their confusion by smiling and telling them that nothing's wrong. The world is full of chismosas.

Habang nasa cafeteria ako at kumakain nang mag-isa ay naramdaman kong may lumapit sa 'kin at inilapag sa table ang tray ng pagkain niya.

"Tine, I'm sorry," mahinang sabi niya matapos umupo sa kaharap kong upuan. "Ang weird lang talaga nung nabasa ko, and, I just want to keep it to myself for the meantime. Sana maintindihan mo."

"Don't be sorry, Reddana. Oh, well, be sorry, deserve ko ng apology," pabiro kong saad. Hindi ako nakaligtas sa matalim niyang titig na sinamahan pa ng irap. Hindi naman mabiro.

"Kapal ng mukha mo."

"But seriously, deserve ko ng explanation kung tungkol saan ba talaga 'yung mga natatanggap mo these days, kahit vague description lang. Pati ako nababahala na e."

And then she spilled it, or maybe just a little bit. Apparently, the sender had known about what was going on with Reddana's personal life. May mga bagay rin daw na fully aware siya na hindi naman dapat, like yung mga kinaiinisan ni Reddana, and all those smallest details about her na kahit sa akin ay hindi niya naman sinasabi, simply because there's no need for me to know.

"Stalker."

'Yon ang unang lumabas sa bibig ko nang matapos siya.

"Huh? H-Hindi ko alam."

"Obvious naman na ah, stalker siya! And you should know how dangerous it could end up. Kinse pa lang tayo, hindi ganiyan ang 'true love' at this age."

She looked down. "Hindi mo naiintindihan. Creepy para sa 'yo, pero may mga times talaga na thankful ako sa kaniya. Kasi kahit wala kaming personal interactions, nakikita niya 'yung mga problema ko. It comforts me."