Tak...Tak...Tak...
Havaalanının kalabalık koridorunda genç kadının topuklu ayakkabı sesleri yankılanıyordu.
Kadının gözünü hırs, intikam ve nefret bürümüştü. İnce ve zarif topuklu ayakkabısını; sanki yer düşmanıymış gibi, sağlam ve hırsla yere vur...
Şuan buralarda kimse yok Xhskbskxhdkdhdkdhddjishs Kendi başıma yazıyor, kendi kendime okuyorum. Belki ilerde okunur, o günleri de görürüm. Gerçi sanmam hiç umudum yok o yönde ama yazmaktan vazgeçmeyeceğim.
Bu benim ilk kurgum umarım çok saçmalamıyorumdur.
Artık yavaştan tekrar Karşılaşsınlar istiyorum!
. 🥂 .
Çoğu zaman hayatı sevmiştim. Hiç ölmeyi dinlememiştim. Yaşamaktan, 24 yıllık ömrüm boyunca hep keyif almıştım. Ne geçmişim ne de şimdiki hayatım beni hayattan soğutamamıştı. Asla pes etmemek huyumda vardı. Şavaşmayı seviyordum ama kazanmayı daha çok. Yaşadıklarım, gülmemi kesmeyi başaramamıştı. Bu karmaşık, çetrefilli hayatın içinde niye bu kadar hayatı sevmem tartışılırdı, fakat tartışılmayacak tek konu benim ölmeyi dilediğim gün gerçekten öleceğimdi.
Boş otoparkta etrafı kontrol ettim, görünürde kimse yoktu.
Arabayı Kupa A'ın yakınlarında bir otoparka park etmiş son kontrolleri yapıyordum. Arka koltuktan dizüstü bilgisayarı alıp, açtım. O açılırken son kez kendime bakip, torpidoyu açtım. İçinde onlarca farklı sahte kimlik vardı. Rastgele birini alıp isme baktım 'Aslı Korkmaz' aklıma kazıyıp bilgisayara döndüm.
Zaten kayıtlı olan güvenlik kameralarına girip önce girişe baktım, Güzel beni tanımayan dört yeni yüz, böylece kimse anlamadan kolayca giriş yapabilecektim. Kendi mekanıma kaçak giriyordum resmen...
Gerçi üst düzey güvenlikle korunuyordu sıradan bir bar yada kumarhane değildi. Orası Kupa A'dı. Herkesin girmek için aylar önce rezervasyon yaptırması gerektiği, üst üyelerin bile sayıyla alındığı, tüm dünyanın göz bebeği, krallığımın baş kentiydi.
Ama yine de sahte kimlikle giremem gekiyordu. Böylece güvenlik ne kadar iyi onu da görmüş olacaktım. Fakat kolay olacaktı çünkü randevu kayıt listesine kendi ellerim ile kayıt yapmıştım. Tam olarak şuan bunları düşünürken yapmıştım.
Kendi kendime sırıtıp arabanın dikiz aynasından kendime öpücük attım. "Her şekilde, her kılıkta mükemmelsin bebeğim." Kendimi seviyordum inkar etmek saçma olurdu.
Son olarak gözlerimdeki yeşil lensleri kontrol etip, el çantamdan minik silahı çıkarttım ve emniyetini kapatıp bacağımın iç kısmına yarım kilotlu çoraba yerleştirdim.
Böyle bir işte iseniz ; kendi mekanınız da olsa, en güvendiğiniz kişilerle bile olsanız kendinizi güvenceye almadan çıkmanız aptallıktan öteye gitmezdi.
Arabadan çıkıp, seri hareketlerle arabayı kilitleyip otoparktan çıkma yoluna koyuldum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
