Kader bazı insanlar tarafından yalnızca yazılmış ve değiştirilmez olarak bilinir. Ama bence Kader tamamen bizim ve başkalarının seçimleriyle olur.
Ve bazen başka insanların seçimleri bizim kaderimizi kederle doldurur. Ve o kederin her zerresi acı dolu izlerini silmek zordur.
O sokağa girmek benim seçimimdi ama beni buraya getirmek tamamen başkalarının. Burasının bana mutlu bir anı olarak mı yoksa acılı bir iz olarak mı kalacağını da muhtemelen onlar seçiyordu.
Mat siyah kapıdan içeri girerken burada bana ne olacağını bilmiyordum çünkü yerine oturmayan pek çok şey vardı.
Ama yinede ikizlerin ailesinin kolu her yere uzandığından, burada neler döndüğünü anlayabilecek lerini biliyordum.
Kendi kendime düşünürken ayağıma değen şeyle irkilerek yere baktım.
Ayağımın yanında fare vardı!
Korku dolu bir çığlık atarak geriye doğru bir adım attım ve sırtım birisinin göğsüne çarptı. Hemen arkama döndüğümdeyse çarptığım kişinin Alper olduğunu gördüm.
"Ne düşünüyordun öyle kara kara?" dedi fareyi eline alırken.
"Ailemi." diyerek geçiştirdim onu.
Elindeki fareyi havaya kaldırıp sırıtarak bana gösterdi.
"Odamdan kaçtı buraya."
"Almira senin odanda değildi inşallah?" dedim çünkü Almira farelerden korkuyordu. Yani en son tatile gittiğimizde fare gördüğü için korkudan kendini camdan atmıştı.
"Başka odada ama bu fareyi görmeyeceği anlamına gelmez."
Bana bakmadan arkasını dönüp gitmeye başladığında bende arkasından gitmeye başladım. Bu eğlenceyi kaçıramazdım.
Sonunda koridordaki odalardan birine girdiğimizde kapıyı çalmadan içeri girdi. Bende onun peşinden girdiğimde Almira'nın makyaj masasının önünde oturmuş saçlarını taradığını fark ettim.
Kapıya yaslanmış duran beni görünce yüzünde sıcak bir gülümseme oluştu. Birazdan o gülümsemenin yerinde kalacağından emin değildim ki şayet bunlar son gülüşleriydi.
Benden sonra bakışları gardrobun olduğu tarafa çevrildiğinde gülüşü yavaşça soldu.
Çığlık atarak benim olduğum tarafa koşmaya başladığında Alper'in "Asya, Kapı!" diye bağırmasıyla hızla ellerimi iki yana açtım ve çıkmasını engelledim.
Almira çoktan dolan gözleri ile bana bakarak kafasını iki yana salladı ve arkasını dönüp saklanacak yer aramaya başladı. Nedense kendimi backstabber editlerinde gibi hissetmiştim.
O sırada Alper sinsice Almira'ya yaklaşmaya devam ediyor kızın işini iyice zorlaştırıyordu. Sonra aklıma tek taraflı bir hainlik yaptığım geldi ve bende sinsice Alper'e yaklaşmaya başladım.
O sırada Almira elinde tuttuğu masa lambasını Alper'e dogrultmuş uzaklaşmasını söylüyordu.
"Yeter artık, yeter be senden çektiğim, daha hayatımın aşkını bulamadan öleceğim senin yüzünden!"
Alper "Ah canım benim, ben senin ölmeni ister miyim hiç? Sadece fare korkunu yenmen için yaptığım her şey." dedi ve elindeki fareyi biraz daha yukarı kaldırdı.
Almira son dualarını ederek duvara iyice sinerken bende beklemenin faydasız olduğunu anlayıp bağırmaya başladım.
"Uzaklarda koca tüylü bir ŞEFTALİ görüyorum."
