Montairre Series 1: That Bitch Is Mine [COMPLETED]

Chapter 48

Chapter 48

Mabilis pa sa alas kuwatro akong tumakbo papalabas ng stage. Siyempre bago akong umalis ang yumuko muna ako sa kanilang lahat. Mom welcomed me but I instantly apologized to her. "I'm sorry mom. I have to make sure of something. Babalik po ako kaagad!"

"Hey, Shan—"

She was not able to finish her sentence because I quickly ran outside.

Clementine...

Clemy...

Hindi ako pwedeng magkamali. I knew it was her. Sigurado akong siya iyon!

Habang tumatakbo ako papunta sa exit, binabanggit ko ang pangalan ng kaibigan ko.

"Clemy!" I tried to scream, just in case she's nearby and she's able to hear my voice. "Clemy where are you?!" Nang makarating ako sa exit ay wala akong nakitang Clemy roon. "No! Clemy! Where are you?!" Mabuti nalang talaga at wala masyadong tao rito kaya ayos lang na magsisigaw ako rito.

Para akong baliw na paikot-ikot rito sa malaking lugar na ito. I have to see her. Kaya naman ay pumunta nalang ako sa pinaka-entrance. Doon nalang ako maghihintay. I'm sure hindi pa siya tuluyang nakakalabas ng building na ito.

I had my hopes high na kahit halos sampung minuto na akong nakatayo roon ay wala parin akong nakikitang Clementine. Damn. Kaunti nalang ay susuko na talaga ako! Papasok nalang ako sa loob! Pero hindi nangyari iyon dahil isang tinig na anim na taon kong hindi narinig ang nagsalita sa likuran ko.

"What are you doing here, Ms. Ramirez? You should be inside, entertaining your fans." That's sounds bitter but I still looked at her.

I blinked. She changed a lot. She became more elegant and beautiful! Muntikan ko na siyang hindi makilala.

"C-clementine..." I mumbled her name.

She looked at me and gave me that weird smirk and evilly laughed. "Kilala mo pa pala ako?"

"W-why are you saying that, Clemy?"

Mapakla siyang tumawa. "Seriously, Shan?! You're asking me why?! Are you playing innocent o sadyang bobo ka lang talaga?!" I was taken aback. That hurts. In normal days, I would refuse and fight her but at this moment, I don't have the right to. Wala ako sa lugar para magalit sa kaniya ngayon dahil sa mga salitang lumabas sa bibig niya. "Pagkatapos mong maglaho na parang bula, sa tingin mo ba hindi namin iniisip na wala ka na talagang pakialam sa amin?! Na hindi mo na kami kilala?!"

"C-clemy I left you a letter..."

"And you think that letter would solve everything? Alam ko naman eh. Sobrang nasaktan ka noon kaya mo nagawa 'yun. But that's just a stupid act, Shan Ashley! Akala ko ba bitch ka, ha?! Akala ko ba matapang ka?! Dahil sa ginawa mong pag-alis, pinakita mo lang na duwag ka! That you're just a soft cotton hiding inside its hard shelter!"

Wala akong ibang magawa kung hindi ang umiyak sa harapan niya. Tanggapin ang bawat matutulis niyang salitang talagang dumagan sa puso ko.

"Oo, mahina ako. Oo duwag ako. Pero kung ikaw iyong nasa sitwasyon ko, Clemy alam kong iyon din ang gagawin mo!"

"No! Hindi ko iyon gagawin dahil handa akong harapin ang mga problema ko. Dahil walang kahit sinong pwedeng magresolba nun kung hindi ako lang din."

"Well congratulations to you then," I smiled bitterly.

"Is that a sarcasm?" Tumaas ang kilay niya.

"No. What I mean is that I envy you. Kung kaya mo sana ako rin. Pero hindi eh. Hindi ko kayang harapin sila dahil hindi ko alam ang posibleng mangyari. I could have my biggest nightmare that I actually had, or they could get their biggest nightmare.  A-and, Clementine...kaya lang naman kita sinundan ay dahil gusto kong humingi ng tawad sa'yo. I want to apologize for my sudden disappearance. I want to apologize for just giving you a letter instead of meeting you in person. I-i'm really sorry..." I sniffled.