Bir insana bağlanıyorsun.¨Tamam,bana iyi gelecek olan şeyi buldum¨diyorsun.Günlerini,aylarını,yıllarına ona veriyosun.Kalbini,anılarını ona emanet ediyorsun ve gülüşlerini ona adıyorsun.Sonra bir gün geliyor ve hayatın olan o insan,herşeyi hiçe sayıp arkasına bakmadan gidiyor.Seni düşünmeden.Çekip gidiyor.Başta inanamıyorsun,bekliyorsun.Gelmiyor.Günler geçiyor,sen bekliyorsun.Gelmiyor.Gün geçtikçe biraz hayaller,biraz umutlar,biraz da sen tükeniyorsun...
İşte o zaman kuruyorsun en acı cümleyi.¨Keşke tanımasaymışım.¨ diyorsun.Kalp başka konuşsa da,dil böyle anlatıyor derdini.İçten içe kendini yiyorsun.Gelsin istiyorsun ama bunu kendine söyleyemiyorsun,yaşattıklarını kabullenemiyorsun.¨Beni en güzel o sever.¨dediğin insan seni paramparça edip gidiyor.Üstelik senden herşeyini çalıyor.Eskisi gibi gülemiyorsun mesela.Hiç birşey onunla olduğu gibi olmuyor.Kendini ona muhtaç hissediyorsun.
Bir zaman sonra sızlamıyor için.Alışıyorsun yokluğuna.Artık yokluğu değil de,yokluğuna alışmak koyuyor insana.Ona ihtiyacın olmadığını anlıyorsun.Her zorluğa göğüs germeyi öğreniyorsun.En önemlisi de kendin için yaşamaya ve kendin için çabalamaya başlıyorsun.Bir daha kimseyi de öyle sevemiyorsun.Seni nasıl bıraktıysa öyle kalıyorsun ve sol tarafında hep bir eksiklik hissediyorsun...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bulutları Az Geçince
PoesíaDokunamadığın ve hiç bir zaman dokunamayacağın bir bedende aşk yaşıyorsan eğer. Ve tüm imkansızlıklara rağmen bir gün belki kavuşuruz diyorsan içinden. Resmine bakıp ''ulan ben senin neyini sevdim'' sorusuna cevap veremiyorsan eğer; yalnız değilsin...
