KARA MURAT | Mahalle Serisi

2.bölüm."ZİHNİMDE SEN"

Merhaba! Nasılsınız?
Üzgünüm hikayeyi bu kadar geciktirmek istemezdim. Bildiğiniz gibi ve artık sağır sultana kadar duyurduğum üzere sınavım var ve canla başla ona hazırlanıyorum.

Kısa bir sürede "AĞIR ABİ" hikayeyimin okuyucuları artmaya başladı ve bu beni gerçekten çok mutlu etti. Hepinize teşekkür ediyorum.

Umarım yeni bölümü beğenirsiniz. Yorum yapmayı ve oy atmayı unutmayın.

Yazarınız sizi seviyor...🦋🤍

2.bölüm."Zihnimde sen"

"Aklıma zarar yüzün. Ben o, zararı görmek istiyorum."

"Kimdi lan o?!"

Babamın beni Kara Muratın arabasından inerken görmesi kiyametin başlangıcıydı. Şu an ne yapacağımı ve nasıl davranmalı olduğumu bilemiyorum. Üzerim üzerime gelmesi gerginliğimi daha da artırıyordu.

"Konuşsana lan! Kimin arabasında fink atıyon sen?!" Yüksek sesle bağırması beni rahatsız ediyordu. Çünkü şu an mahallenin ortasındaydık ve bütün komşuların bizi duyduğuna emindim.

"Baba, açıklaya bilirim. Lütfen içeri geçelim" dedim elimle evi göstererek.

"Neyi açıklayacaksın lan sen?! El âlemin arabasında ne geziyon? Ne haltlar karıştırıyorsun lan sen?!" Beklemediğim bir anda saçımdan yapışıp beni mahallenin ortasında sürüklemeye başladı.

"Baba, yapma! Gerçekten her şeyi yalnış anladın!" Saçımı öyle sıkıyordu ki, canım fazla yanıyordu. Saç tellerimi yerinden sökecek kadar sıkıyordu. Ayağımın acısı daha dinmemişti ve üstüne üstlük böyle bir durumla karşılaşmak zorunda kalmıştım. "Baba, lütfen..."

"Sen benim namusumu lekeleyecek misin lan?! Melislere gidiyom diye evden çıkmadın mı sen?! Konuş lan!" Her şeyi çok yalnış anlamıştı. Ne yapacağımı bilmiyordum ve durmadan ona saçımı bırakması için yalvarmak zorunda kalıyordum. Ve en kötüsü hiç kimse çıkıp bana yardım etmiyordu. Şu adamın elinden beni kimse kurtarmak için yardımıma koşmuyordu.

"Baba, vallahi yalnış anladın sen!" Dedim zorlukla. "A-araba ile ç-çarptı bana. Yardım e-etmek istedi!" Öyle bir zor durumdaydım ki, kekeleyerek konuşuyordum.

"Doğruyu söyle lan bana!" Diye bağırdı babam.

"Doğruyu söylüyorum! Yemin ederim!" Göz yaşlarıma engel olamamıştım. Birer birer akmaya başlamışlardı bile. Şu an tek dileğim şu adamın elinden birinin gelip beni kurtarmasıydı.

"Eşref, ne yapıyorsun?!" Tanıdık bir ses duymuştum. O ses benim her şeyimdi. Beni her zaman en zor anlarımda imdadıma yetişen bir sesti. "Delirdin mi sen? Kızı mahallenin ortasında dövmekte nedir?!" Annem koşarak yanımıza varmıştı. Beni babamın elinden bir hışımda alıp arkasına saklamıştı. Çocukluğumda yaptığı gibi.

Babam ne zaman kızsa, ya da içseydi kendini benim için feda ederdi. Sadece benim için değil, ablam içinde. Annem çok eziyet görmüş bir kadındı. Hâlâ da görmeye devam ediyordu. Karşımda duran adam yüzünden yıllarca bitmek bilmeyen dayak yemiş, kaç kez aldatılmıştı. Her seferinde hep susmuş, bizim için her şeye sabrettiğini söyleyip babamdan ayrılmamıştı. İşte bundan nefret ediyordum. Bizim yüzümüzden ona bağlı kalmasından nefret ediyorum...

"Sor bakalım kızına! Ne haltlar karıştırdığını!" İşaret parmağı ile annemin arkasında saklanan beni gösterdi babam. Annem omzunun üzerinden telaşlı bir yüz ifadesi ile bana baktı. Neler olduğunu anlamakta zorluk çektiğini göre biliyordum. Küçücük bir meseleyi bu kadar büyütmesi babamdan bir daha nefret etmeme neden olmuştu.