Entangled Series | Shone Pachero
Aera Eloise Villaroman seems to hate men in general because of the ugly shit that has been clicked with that particular word, but all along, she just has the nasty idea of a man. She hasn't explored the world yet tha...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
One thousand peso bill
Natanaw namin sila sa malayo habang binabaybay namin ang gilid ng dagat. Shone is holding the basket where our food are placed. Nandoon ang mga hinanda niyang pagkain para sa aming dalawa.
We were walking side by side as the sea sang the most calming melody I've ever heard in this life.
"Do you have this place embedded in your mind? Kabisado mo?" I asked. Hindi ko alam kung ano ang nasa dulo ng lugar na dinadaanan namin kaya kyuryoso ako.
"This is not my first time here and to answer your question, no. Hindi ko kabisado but I asked Seo."
I merely nodded and pretended that I was focusing on something when I was clearly not.
Gusto ko sanang tanungin kung pinaghandaan niya ba ito but I am afraid to ask. Siguro natatakot din ako na hindi pala ang inaasahan kong sagot ang ibigay niya sa akin .
Tinatangay ng hangin ang buhok ko kaya pinagsisihan ko ang hindi pagdala ng clamp.
I could feel the subtle touch of our hands. May oras na nauuna ako sa paglalakad sa kaniya dahil namamangha ako sa shells at excited na lumapit don pero most of the time ay magkasabay kami kaya abot abot na lang din ang pagsayaw ng puso ko.
Umakyat kami sa rock formations. Tanaw pa naman namin ang malaking bahay nila Seo pero may kalayuan na ang napuntahan namin.
Hapon na kaya hindi masyadong masakit sa balat ang sinag ng araw. Malamig na at papalubog na ang araw na mas nagpaganda sa lugar kung nasaan kami ngayon.
We can see the vast ocean from here. We can also hear its hymn habang nakasilip sa amin ang kulay luntiang araw.
"Parang ang sarap umupo lang dito and talk about life, 'no?" I said, looking at the vast ocean. When I looked at him, he was already looking at me.
It’s weird but I like the drama. I like it when I can freely talk about life; my worries, the things that might happen in the future, and just the things right now.
“Hmm…”
Hindi ko alam kung gusto rin nilang makinig sa akin pero minsan sa kagustuhan kong magsabi, kahit na pakiramdam ko ay hindi sila interesado at hindi na kailangan pang malaman ng iba ang nasa isip ko ay nagpapatuloy pa rin ako. Para hindi maipon. Para nailalabas ko.
“Are you going to stay at MPU?” tanong ko. Siguro ito na rin ang oras para sabihin ko sa kaniya na hindi ako roon mag-aaral ulit.
“Yep! How about you? You’re staying?”
“I won’t…” mabagal kong saad na para bang kontrobersyal ang lumalabas sa bibig ko. Nung una ko pa iniisip ang magiging reaksyon niya pero hindi ko inaasahan na makakakita ako ng pagkalungkot sa mga mata niya.
For a moment, I saw how his eyes changed emotion in a short time. Hindi ko nga lang alam kung tama ba ang pagkakaintindi ko roon. Mabilis niyang itinago ang lungkot sa isang ngiti.
