Her uykunuz sevdiğiniz kişiye söylediğiniz bir elveda olsaydı son gününüzü nasıl geçirirdiniz?
Safir Soykan, gözlerini açtığında bilmediği bir evrende buldu kendini. Kendine temiz bir sayfa açabileceğini düşünürken, rüyalarıyla geldiği bu evrene bi...
Bölüm Şarkısı: Call the Shots, Louise Dowd & Toni Halliday.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İnsan öldürmek kolay ama kan ruhuna da sıçrar. İnsan öldürenin ruhu kanar." Lev Tolstoy.
🛸
Bir ışıltı bir de sessizlik, benim tüm varlığım bundan ibaretti.
Gözlerimi açtığımda kumlarla dolu bir yerdeydim. Sağ tarafımda küçük, farklı renklerde, iki katlı evler; sol tarafımdaysa deniz vardı. Deniz dalgalıydı, uğultusu o kadar fazlaydı ki kulaklarıma çarpıyordu.
Ben üşüyordum, ben çok üşüyordum. Kafamın arkasında bir sızı vardı, kalbimin içerisinde de soğuk. Havadan mıydı bu soğuk bilmiyordum ama içim titriyordu.
Elimi kafamın arkasına attığımda bir şey elime takıldı, denizin dalgaları gittikçe büyümeye başlamıştı. Kafamın arkasından beynime bağlı olan kabloyu sertçe çektiğimde kafamda bir hafifleme hissettim. "Bu da ne?" dememe kalmadan kol damarlarımda takılı olan benzeri kabloları fark ettim, bu ben hastanedeyken bağlı olanlara benziyordu.
İğneyi damarlarımın içerisinden çekip çıkarttım, canım çok acımıştı. "Ne oluyor?" diye bağırdım etrafa, adımlarımın sıklığını arttırdım. Ayaklarımda ayakkabı yoktu ve üzerimde beyaz, bol bir elbise vardı; elbise kocamandı. Kollarımın farklı yerlerinde delikler ve morluklar vardı, kendimi çok çaresiz ve yalnız hissettim. Üzerimdekiler neydi ve neden bu haldeydim, anlayamıyordum. Canım çok yanıyordu.
Etrafta kimse yoktu, benim kimsem yoktu.
Birkaç adım daha attım ve evlerden birinin bahçesine girdim, kapıya doğru ilerledim ve elimle sertçe vurdum. "Kimse var mı?" birkaç kere daha vurdum ve aniden perdenin içerisinden bana bakan bir çift gözü fark ettim. Sağ tarafımdaki camın arkasından bana bakmıştı.
Ben yalnız değildim.
Hızla cama doğru koştum ve bu sefer de cama vurdum. Bir, iki, üç kez. "Neler oluyor?" Camdan gördüğüm kişinin gözlerinde korku vardı, benden mi korkuyordu? Gözlerimi yeniden denize çevirdiğimde denizin artık durduğunu, hatta geriye doğru çekildiğini gördüm.
Soğuktu, çok soğuktu. Kalbimin üzerinde dev bir delik vardı.
"Neden benimle konuşmuyorsun?" sert bir şekilde cama yeniden vurdum ama içerideki kişi siyah perdeleri aniden üzerime doğru çekti.
"Defol buradan! Her şey senin yüzünden oldu!" Ne demek istediğini anlamıyordum. İçimdeki boşluk ve yalnızlık hissi geçmiyordu.
Hızla koşarak başka bir eve yönlendim, sonra da başkasına. Bazılarının içerisinde insan yoktu, bazılarının da kapının önündeki ayakkabılardan olduğunu biliyordum ama bana kapıyı açmıyorlardı. Ayaklarıma yerdeki taşlar batıyordu.
