Bu kitabı yazarken dinledigim ve esinlendiğim şarkı=》Sayonara No Natsu
○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○
Evvel zaman içinde kalbur saman içinde diye başlamış bu masal. Bir çocuğu anlatıyormuş. Gökyüzünün derinliklerinde yaşayan bir çocuğu. Ailesi ve kendi topluluğu ile birlikte yaşıyormuş orada. Topluluğu çokta kalabalık değilmiş. Onun yaşında bir çocuk bile yokmuş, çok fazla bulut da kaplamıyorlarmış.
Küçük kız hep bulutun sonuna oturur, ayaklarını aşağı sarkıtır ve günün batışını izlermiş. Bunu öyle sık yapmış ki artık alışkanlık haline getirmiş.
Bir gün yeniden aynısını yapmış. Can sıkıntısıyla gitmiş kendi köşesine. Aslında bu sefer canı bir hayli sıkkınmış. Sessizliği dinlemeye başladığında kulağına aşağıdan bir ses ilişmiş. Gün batımına seslenmeye çalışan bir kimsenin çıkardığı sessiz çığlıklar gibi, sesler. Daha önce çok istemiş aşağı inmeyi ama ailesi ona 'Bulutlar tarafından kovulmak mı istiyorsun?' diyerek kızmış.
Küçük kız artık kafaya koymuş, "bu gün batımına seslenmeye çalışan kim ise onu görmek istiyorum." demiş kendi kendine. Ertesi gün yine duymuş aynı sesi. "Bu gün batımıyla aynı zamanda, bu sesle tesadüf eseri mi karşılaştım yoksa biri benden yardım mı istiyor?" diye düşünmüş. Aslında aşağı inmek için doğru zamanı bekliyormuş. Ancak bu nazik sesin sahibi ile tanışmayı çok istiyormuş.
Akşam olunca herkesin yaptığından emin olarak yanına şapkasını almış ve evinden dışarı çıkmış. Çok heyecanıymış çünkü ilk defa bulutlardan başka bir yere gidecek, bu sesin sahibini arayacakmış. Aşağıda onu neler bekliyordu hiç bir fikri yoktu, bu yüzden yanına sadece şapkasını almıştı.
Bulutların çıkışına ilerleyip yavaşça, kapısını açıp, aşağıya uzanan bulut kaydırağını görmüş. Bu kaydırakları uçaklar arkalarında bıraktıkları izler ile yapıyorlardı. Tüm cesaretini toplayarak kaydırağa atlamış. Şapkası uçmasın diye bir eliyle onu tutarken, bir eliyle de kendini aşağı itmişti. Upuzun kaydırak sonunda bittiğinde aşağıya düşmeye başlamıştı. Uçaklar bu kaydırağı tam tamamlamamışlardı!
Kız düşerken hiç korkmamıştı. Sadece şapkasını tutmuştu. Tek istediği sessiz çığlıkların sahibini bulmaktı. Şanslıydık ki yavaşça bir ağacın üstüne düşmüştü. Kolları ile ağacın en alt dallarını tutuyordu. Buna rağmen oldukça yüksekti.
Düştüğü sırada ağacın yaprakları yere dökülmüştü. Bu da ağacın altında piyanosunu çalan çocuğu korkutmuştu. Hızla ayağa kalkarak ağaca baktı. O sırada kız ile yüz yüze gelmişlerdi.
"Bir kimsenin çaldığı piyano sesi..." dedi kız ince sesiyle. "Gök gürlemesini andırıyor."
Çocuk, küçük kıza şaşkınlıkla bakıyordu. Kız ağaçtan atladığı sırada dengesini kuramayıp tökezledi. Kız ilk defa aşağıda yasayan biri ile konuşmuştu. Üstelik onun yaşlarında biriyle. O daha önce hiç yaşıtı biriyle konuşmamıştı. Duruşunu düzeltip, piyanoya göz ucuyla bakarak, "Hiç sesini duydun mu? Onu arıyorum." diye soruvermiş.
"Benim," dedi çocuk. "Sessiz çığlıkların sahibi." Kızın yüzünü büyük bir gülümseme almıştı. "Neden arıyorsun beni?" Küçük kız şapkasını düzelterek kafasını eğdi. "Benden yardım istediğini düşünmüştüm." Çocuk şaşırmıştı. "Aşağıya indiğim için bulutlar tarafından kovuldum." dedi kız. "Üzüldüm."
"Ozaman benimle yıldız olmaya var mısın?" Çocuk gülümsedi. "Bu soruyu soran benim için bulutlardan aşağı inen kişi mi? Elbette." El ele tutuşup uçurumun kenarındaki ağaca tırmandılar. Aşağıdaki piyanoya son bir kez bakıp sımsıkı gözlerini kapadılar ve kendilerini serbest bıraktılar.
"Şapkam bize uğur getirsin."
Geride kalan tek şey rüzgarın usulca çaldığı piyano melodisi ve usulca aşağı süzülen kırmızı şapkaydı...
○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○
Ve son!
Yazarken bu şarkıyı dinliyordum ve eskiden yazdığım bir kurguydu bende hemen sonunu getireyim deyip okulda coğrafya dersinde sonunu yazmıştım🤠🤝🏾
Coğrafya dersi kitap konusunda çok ilham verici bir ders sürekli derste aklıma kitap kurguları geliyor😔🤚🏽
Yorum yapıp fikirlerinizi belirtmeyi unutmayın💞
