Miniaturka 《Mój Blask》Fedmiła

《Mój Blask》Fedmiła

Każdy z nas ma w sobie blask.

- Mamo, czy ja jestem gwiazdą? -  spytała patrząc w niebo.

- Tak kochanie, każdy z nas jest gwiazdą i świeci własnym blaskiem - odpowiedziała patrząc na swoją córkę.

- Ja też, przecież jestem zwyczajna? - kontynuowała kilkulatka.

- Tak, Lu ty też, po prostu musisz poczekać na swoją chwilę - mówiła wpatrując się w nią z miłością.

Mała dziewczynka spojrzała na nią z nadzieją po czym wróciła do patrzenia w niebo.

Nigdy nie możemy o tym zapomnieć

- Mamo, dasz sobie radę - mówiła roztrzęsiona nastolatka.

- Nie Lu, to już koniec. Pamiętaj o tym co ci mówiłam jesteś gwiazdą i masz własny blask, nigdy o nie zapominaj i nie wątp w to kochanie - odrzekła słabym głosem. Była coraz słabsza.

- Nie! Nie możesz mi tego zrobić! - krzyczała płacząc coraz bardziej.

- Ludmiła, kocham cię i nigdy cię nie opuszczę - z jej ust wydobyły się ostatnie słowa.

Po chwili ciało kobiety opadło a nastolatka klęknęła nad nim cicho łkając. Dziewczyna przytuliła matkę po czym popatrzyła pustym wzrokiem w niebo.

Jednak czasami tracimy swój blask nawet o tym nie wiedząc

- Nawet nie wiesz jaki otrzymałaś ode mnie zaszczyt! Jak możesz mnie tak traktować! - krzyknęła poddenerwowana blondynka.

Uniosła głowę wysoko do góry i dalej poruszała się po dziedzińcu z niebywałą gracją.

- Pprzepraszam, nie chciałam -  wyjąkała cicho brunetka.

- Dobra, ale nie chce tego drugi raz. Teraz możesz już iść - prychnęła blondynka.

Brunetka odeszła od niej. Dziewczyna poprawiła włosy a kilka osób popatrzyło na nią. Zdecydowanie była na szczycie i nikt nie mógł tego zaprzeczyć. Po chwil odgarnęła włosy z czoła a jej wyrok skierował się w stronę nieba.

Ale zawsze pojawia się ktoś kto nie może na to pozwolić

- Dlaczego taka jesteś? - spytał patrząc w jej oczy.

- To nie jest twoja sprawa, Federico -  prychnęła zdenerwowana blondynka.

- Nie wiem co wpłynęło na twoją zmianę, ale wiedz, że możesz na mnie liczyć - kontynuował szatyn.

- Nic o mnie nie wiesz, więc nie wtrącaj się w moje życie - Ludmiła była coraz bardziej zdenerwowana.

Jednak po chwili jej oczy zaszły łzami, usiadła obok szatyna i wtuliła się w jego ramię. Chłopak objął ją ramieniem i pogładził po plecach. Po chwili blondynka nieco się odsunęła i spojrzała w niebo.

I dzięki niej nasz blask rozkwita na nowo

- Nigdy mnie nie zostawisz? - spytała z powagą.

- Nigdy Lu, nigdy, nie mógłbym tego zrobić - odpowiedział z miłością.

- Kocham cię - powiedziała blondynka.

- Ja ciebie też, nie wątp w to - odrzekł szatyn.

Spletli swoje dłonie i wstali z koca. Blondynka wreszcie odnalazła swój blask, prawdziwy i nieskończony. Przytuliła się do chłopaka a jej oczy powędrowały w stronę nieba, na którym jedna z gwiazd świeciła wyjątkowo jaśnie.

Prawdziwy, piękny i nieskończony.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Żeby udowodnić, że żyje kochani. Jak wam się podoba?

xxLexie