дзённік Ліліт.

1 глава

Я прачнулася ў 5 раніцы. На вуліцы нешта казаў Левітан. Я нічога не разумела. Зайшоўшы на кухню ўсё плакалі.
-што такое-спытала я.
- пачалася вайна.
Я не магла зрадзумець, што сур'ёзна яна пачалася. Не можа ж быць такога! Мы ж жылі добра, але не варта не ўсяго пачалася войнаў?! Не можа быць! Гэта нейкая праверка!
Паглядзеўшы ў акно я ўбачыла натоўпу людзей стоўпіўшыся побач з гучнагаварыцелем. А ў небе можна было ўбачыць самалёты. Я баялася ўбачыць вайны. Я спадзявалася, што ўсё будзе добра, але мая надзея была марнай.
Мы жылі ў старой вёсачцы з дваццаці васьмі чалавек. Яе мала хто ведаў і таму ўсе спадзяваліся на тое, што яе вайна не закране, ці ж некалькі месяцаў усё будзе спакойна. Так і было, але тату і брата забралі на фронт! Мы не хацелі гэтага! Раптам яны памруць!
Калі ўсе разышліся ўсе пачалі рыхтавацца да пачатку вайны. У падвалах рабілі неда-ложкі, рабілі нейкія запасы. Усё дзеля таго, каб выжыць!
Першую ноч мы пераначвалі ў падвале з мамай і сястрычкай. Нам было вельмі страшна. Не дай бог у нашу вёску прыйдуць ноччу немцы і таксама ноччу расстраляюць! Большую частку ночы мы не спалі, а сядзелі ў абнымку, спадзеючыся, што ўсё будзе добра.
Раніцай усё было спакойна, як звычайны дзень. Я вырашыла схадзіць на вуліцу са сваёй камандай,, васялёк "! Прыйшлі мы на палянку ў дзесяць раніцы. Усе былі ў зборы! І Міша, і Толік, і Саша, і Лера, і Зоя.
-Ой-ёй, пачалася вайна! Як так?! Я не веру! - Спалохана сказала Лера.
-Не бойцеся! Усё будзе добра! Мы ўсё выжывем! - Заявіў Саша.
- Мы ж будзем разам, наша каманда не распадзецца? - Спытала Зоя.
—так!Наша каманда,, васілёк" заўсёды будзе жыць!—усклікнуў камандзір Толік.