ÇAKIR (Tamamlandı)

Yakalanma

Apartmanda oturanların GBT'sine bakmak ancak işe başladıktan sonra yapabileceğim bir şeydi. Öncelikle şu anki en acil sorunu çözmek için kolları sıvamalıydım, bu yüzden hemen telefonu çıkarıp yeni ev sahibini aradım. Ondan evin anahtarını alır almaz paketlenmiş bir şekilde kamyonetin arkasında duran eşyaları eve taşımaya başlayabilirdim.

İki uzun zil sesinin ardından yeni ev sahibim telefonu açtı.

"Alo Adnan Bey, ben yeni kiracınız Çakır. Apartmanın önüne geldim ama taşınmak için sizden anahtarı almam gerekiyor. Hemen getirebilir misiniz lütfen? Kapının önünde sizin gelmenizi bekliyor olacağım."

"Çakır kızım geldin mi sen? Anahtarı teslim etmek için beş dakikaya kadar yanındayım."

"Tamam Adnan Bey, bekliyorum sizi."

Telefonu kapatınca yere oturmuş konuşmamı dinleyen Maylo'ya baktım.

"Biliyorum kızım, çok yoruldun ama senden bir beş dakika daha izin istiyorum. Söz veriyorum, eve yerleşince sen ne istersen ilk onu yapacağız."

Maylo dediklerimi anlamış gibi kuyruğunu sallayıp havladı ve sonrası için sabırlı bir şekilde beklemeye başladı.

On dakika sonra Adnan Bey olduğunu tahmin ettiğim ellili yaşlarda bir adam koşar adımlarla sokağın başında belirdi. Ağustos ayının sıcak ve nemli günlerinden biri yaşandığı için adamın yüzü koşmaktan iyice kızarmış, terden ıslanan kır saçları alnına yapışarak ona duştan yeni çıkmış gibi bir görünüm kazandırmıştı. Onu bu halde görünce içimden adamı acele ettirdiğim için vicdan azabı duydum.

Nefes nefese bir şekilde Adnan Bey yanıma yaklaştı. "Kusura bakma Çakır kızım, seni biraz beklettim."

"Ne kusuru Adnan Bey? Asıl siz benim kusuruma bakmayın. Bu sıcakta sizi buraya kadar yordum."

"Bana Adnan Amca de kızım, beylik bize göre değil," dedi nefesi biraz daha düzene girmiş bir şekilde.

Maylo tanışmak ister gibi Adnan Amcaya kuyruğunu sallayarak havladı.

Adnan Amca yanımda duran Maylo'nun farkına yeni vardı ve bakışlarını tasvip etmez bir şekilde ona çevirdi.

"Bu it senin mi kızım?" derken yüzünde hoşnutsuz bir ifade vardı.

Şimdi mahvolmuştum işte. Ona Maylo'nun varlığından hiç söz etmemiştim ama o da evcil hayvanın var mı diye bana sormamıştı. O yüzden tüm suç sadece bana ait değildi, umarım Maylo'nun benimle birlikte kalacak olmasına bir şey demezdi.

Onu yumuşatmak amacıyla en muhteşem gülümsememi sundum."Ona it demeyelim Adnan Amca, ayıp oluyor sonra. O benim kızım, adı Maylo. Öyle hitap edilince bozuluyor kendisi. Korkmayın, Maylo çok uslu bir kızdır. Onun yüzünden evinize ve eşyalarınıza bir zarar gelmez. Eğer gelirse de tüm sorumluluk bana ait. Hemen yenisini alıp yerine koyarım."

Adnan Amca ikna olmamıştı. "Keşke itin olduğunu önceden bana söyleseydin kızım. Evde sürekli havlarsa apartmandakiler bu durumdan çok rahatsız olur. Sonra da  iti şikayet etmek için beni ararlar. Bu yaştan sonra kimsenin lafıyla uğraşamam ben."

Yere eğilerek Maylo'nun başını okşadım. "Ama Adnan Amca, siz de bana köpeğin var mı diye hiç sormadınız ki? Sorsaydınız size cevap verirdim. Hem merak etmeyin, şimdiye kadar oturduğumuz yerlerde Maylo'dan şikayetçi olan kimse olmadı. Söz veriyorum, Maylo ile ilgili size bir laf gelirse, evden hemen taşınırım."

Adnan Amca eliyle başını kaşıdı. Düşünceli bir ifadeyle "Çakır kızım söz verdin bak. Eve zarar verirse ve komşular ondan şikayetçi olursa, benden günah gitti," dedi.