Sigaramdan bir duman daha çektim. Rahatlamış hissediyordum. Arel hayat'a geri dönmüştü. Erkana beye baktım. O da mı böyle mi hissetmişti? Kalbi korkuyla kasılmış mıydı?
" Arel " Diyerek söze girdi Erkan. " hayata dönmüş olabilir ama...Mazhar o iyi görünmüyor. Vücudu tükenmiş durumda, sen elinden geleni yapıyorsun Mazhar ama o Erzemden bile kötü bir halde " dedi ve sustu.
" ne demek istiyorsun Erkan? " Diye sordum.
" zamanını onunla geçir sonra pişman olma benim gibi " dedi ve sigarasını söndürüp omzuma vurdu yavaşça.
Gözlerimi kapatıp kendimle yüzleştim. Arel iyi olmak yerine kötüye gidiyordu. Ben ne yaparsam yapayım iyi olmayacak kadar kötüydü.
Onun yanında olup son nefesine kadar sevildiğini hissetirmeliydim. Ailesinin hissettirmediğini ben ona hissetirmeliydim. Ona aile olmam gerekiyordu. Ona aile sevgisini hissettirmek istiyordum.
Ondan hoşlanıyordum. Belki aşk denilen şey değildi bu ama ondan çok hoşlanmıştım.
Utangaç bakışları, benimle konuşurken heyecanlı heyacanlı konuşması, mimikleri herşeyiyle çok güzeldi.
" doktor bey " diyerek yanıma gelen hemşireye baktım.
" evet " dedim.
" Arel bey...başımız sağolsun " deyince içimde bir şeylerin koptuğunu hissettim.
Ona aile olamadan gözlerini hayata kapatmış mıydı? Ben yanında bile olamamıştım. Elini tutamamış, saçını okşayamamıştım. Ona veda bile edememiştim...
