Yeşeren Umutlar

11.BÖLÜM

Herkese merhabaa:)

Yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayınız.🤍

Hepinize iyi okumalar.💕✨

__ __ __ __ __ __ __

Ne oluyor, bu tanımadığım otuz yaşlarında gözüken yüzünden nuru gitmiş ama karizmatik adam neyi itiraf edecek? Bunun Yamanla ne alakası var Firdevs hanım????

Gerçekten şuan yok olmayı isterdim. Böyle ortamlarda çok geriliyorum. Her an karakolluk olabilirmişiz gibi bir hava alıyorum. Buram buram kaos kokuyor. Selma olsa 'vay anam babam burası resmen bir harika' der ve olayın tadını çıkarırdı kesin.

İşin garibi günlerdir evde görmediğim Ali Bey bile burada şuanda. - Bey babacığım siz ölmemişmiydiniz- gerçek babamın varlığını yıllar sonra öğreniyorum. Tam aradığım baba bu galiba derken tekrar hayal kırıklığı yaşıyorum.

Yahu sende yıllardan sonra kızına kavuştun. Gelmeden önce süslü süslü laflarla ikna ettin beni. Şimdi ise yüzünü gören cennetlik. Erkek değil misin hepiniz aynısınız.

- Sakin ol Leylim. Çok gaza geldin. -

Şimdi gelelim bu tanımadığım adama.. Kim olabilir ki?

__ __ __ __ __ __

10 Sene önce

Yaman'dan ( 17 yaşında)

" Annem ne zaman düzelecek? Bu sendrom çok uzun sürdü. Çocukların halini görmüyor musun? Daha beş yaşındalar. Bir anneye ihtiyaçları var."

Annem.. ikizlerin doğumundan sonra psikolojik olarak bir türlü toparlanamadı. Başlarda doğum sonrası bu dönemler normal dediler ama aradan yıllar geçti. Ve ben eski annemi çok özledim.

Doğumdan sonra kendini odasına kapattı. İkizleri görmek istemedi. Size yemin ediyorum annem böyle değildi. O benim tanıdığım en şefkatli insandır. Değil kendi çocuğu sokakta gördüğü çocuklarla bile ilgilenirdi.

Ben kendimi geçtim. Kardeşlerimi düşünüyorum. İkizler doğduklarından beri anne sevgisini hiç hissedemediler. Babam.. ona iki kayıp ağır geldi. Önce kızı şimdi ise varla yok arası karısı. Kendini işe boğdu. Ben mi yanlış biliyorum acaba. Evi anne ve baba toparlar. Şuan da ise tüm yük bende gibi hissediyorum.

Arkadaşlarım çağırıyor. Onlarla olmak eğlenmek istiyorum. Ama gidemiyorum. Şuan kendini düşünme sırası değil Yaman, kendine gel diyorum. Ağır geliyor her şey.

Baba.. bari sen gitmeseydin.

Ben nasıl anne baba olunur bilmem ki. Bari öğretip gitseydiniz.

" Annenin ki artık ağır depresyona dönüşmüş. Aldığı ilaçlar bile fayda sağlamıyorsa, elimizden bir şey gelmez."
Cümlelerini zar zor tamamlayıp hızlı adimlarla çıktı evden.

Kardeşlerim de olmasa bu hayatta kalmam için bir sebebim olmayacak. Asaf, her defasında bana destek olmaya çalışıyor. Çocuklarla oyunlar oynayıp duruyor.

Bir keresinde bana " Abi, biriyle konuşmak dertleşmek istersen ben buradayım. Kardeşine de anlatmayacaksan kime anlatacaksın? Hem şirketin tüm işleriyle de sen ilgileniyorsun. Bırak ben de yardım edeyim." Demişti.

Onu normalin aksine son yıllarda çok durağan görüyorum. Bu pek Asaflık değil. Normalde hiçbir şeyi içine atmaz ama şuan herkes gibi o da fedakarlıklar yapıyor.