Yine normal bir gündü okuldan çıkmıştım saat daha 12.00 dı sabahçı olmak cidden çok zordu her sabah erken kalkıp okula gitmek pek bana göre değildi kaydımı aldırmayı düşünüyordum ama hangi okula ve nereye gidicektim ki hiçbir fikrim yoktu zaten olsa bile ailemin izin vermiyeceğini biliyordum sonuçta geleceğimi hatta yapacağım mesleği bile seçmişlerdi yani elimden bişiy gelmiyodu güneş tam tepedeydi başıma vuran güneşten korunmak için kafama şapkamı geçirdim önüme gelen sarı saçlarımı kenara attım ve durağa doğru yürümeye başladım.Giderken biraz telefonla uğraşıyodum otobüsün gelmesine yarım saat vardı durakta beklemye başladım evim biraz ıssız bir bölgedeydi bu yüzden genel olarka otobüste yaşlılar olurdu hiç bir zaman otuacak yer bulamzdım.Otobsüm geldi ve bindim bir yandan telefonla uğraşıyodum bir yandanda otobüse binen ve inen kişileri izliyodum genel olarak hepsi tanıdıktı ama o gün ilk defa tanımadığım bi yüz gördüm kırmızı saçlıydı ve terlemiş olucakki saçları yüzüne yapışmıştı bu otobüste genç görmeye pek alışkın değildim tuhaftı hiç genç görmemiştim. otobüsün haret etmesiyle dengemi kaybetmem bir oldu hemen bri yere tutundum o çocukta gelip yanımda dikilmeye başladı sendeleediğimi görünce bana döndü ve 'iyi misin?' die sordu bende onaylarcasına başımı salladım sesi o kadar içtendiki adeta büyüsne kapılmıştım elimeler ağzımdan çıkmamıştı başımı sallayıp kenidme geldim daha ineceğim durağa çok vardı bu yüzden telefonumu açıp bakmaya devam ettim otobüs yavaş yavaş boşlamaya başlamıştı oturacak bir sürü yer vardı ama o kırmızı saçlı çocuk yanımda dikilmeye devam ediyod ben ayakta gitmeye alıştığım için pek oturasım gelmiyodu açıkcası.Telefon ile ilgilenmeye devam ederken elimin üstünde bi el hissetim başımı o tarafa döndürüp baktığımda o kırımızılı çocuk elimi tutuyordu ona anlamaz bi bakış attım oda bana dönüp'shhh sakin ol sadece elim kaydı kusura bakma'dedi ve elini elimin üstünden çekti.inceğim durak yaklaşma başladığında kapıya doğru ilerledimo kırmızı çocukta yanıma geldi ve
-Sende mi burda oturuyosun?
-Evet bi sorun mu vardı?
-Hiç yol arkadaşım olduğuna sevindim sadece
ona dik dik bakmaya devam ediyordum yol arkadaşımı ne anlamamış gözler ile ona baktım
-Doğru ya ben hyunjin memnum oldum
-Bende felix memnum oldum da seni burda daha nce hiç görmemiştim yeni mi geldiniz buraya
-Aslında evet denebilirde denemezde
-Nasıl yani anlamdım
-Şey işte biraz garip ve uzun bir mesele sonra anlatırım browni boy
Dedi ve otobüsten inmesi bir oldu kafam karışmıştı daha yeni tanışmıştık ve hemen bana lakap mı takmıştı ayrıca Browni yaptığımı nerden biliyordu bu sorular ile eve doğru gitmeye başladım.Bu soruları kafamdan atan telefonun çalması oldu açtım ve chan bana
Chan: Lixie nerde kaldın seugmin üstüme atlamaya çalışıyor
Lix: KSPSNSODNDODND
Chan: GÜLMESENE YAVŞAK
Lix: Tamam abi gülmüyom JDPDNDPDND
Chan:Şuan senle uğraşamıcam çabuk eve gel pls
Lix:Motor taktım abicim geliom
Telefonu kapattım ve sözde abim olan şahısın yanına uçtum.
hyunjinden
-İNANAMIYORUM LİX BENİ HATIRLAMIYOR MU? CİDDEN Mİ YA?M-sakin olsana biraz gayet normal değil mi 4 yıl geçti senin çocuğu ölümden döndürmenden
-SAKİN MI OLAYIM MINHO BU İMKANSIZ BİŞİY AYRICA ONU ÖLDÜRMEYE ÇALIŞMADIM BEN BUNU EN İYİ SEN BİLİYORSUN
-Hadi canım zaten bendim onu arabaya hapsedip arabayı uçurumdan atmaya çalışan haklısın
-ONU YAPAN CİDDEN BEN DEĞİLDİM BİRİ BANA ZORLA YAPTIRDI
-O yaptıran kişi kimse neden onu gidip polise vermedin?
-MİNHO YETER SUS ARTIK HİÇBİR ŞEY DUYMAK İSTEMİYORUM
-Bence sne o çocuğun yaşadığına ve seni hatırlamadığına şükretmelisin Hyunjin
İVİT CANİKOLAR BU BÖLÜM BİRAZCIK KISA OLSU İDARE EDİN
(づ。◕‿‿◕。)づ💅🏻✨FANARTSS
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bilmeden Sevdiğim
FanfictionLixin hayatı gayet normal ilerliyordu taki birgün nerden bilebilirdi o otobüste karşılaştığı çocuğun kendisi hakkında ondan daha fazla birşey bildiğini...