ölmeyedoğan // Pietro Maximoff

2

Aslında önemsemek korkunç bir his. Ailen için her şeyi göze alabilirsin. Onun mutlu olması için son paranla ona çikolata alabilirsin, onun için ödevini yapabilirsin ya da o hayata geri gelsin diye birini öldürebilirsin.

Sonuncu çoğunluk için pek olası olmasa bile benim başıma geldi. Zaten konu benimle ilgili olduğunda gidebilecek her şey ters giderdi.

Uzun süredir sessiz kaldığım için Loki sonunda dayanamayıp sordu.

" Peki ne diyorsun?"

" Birini öldürmem lazım. Senin için."

Bunun bir cevap olmadığını biliyordum elbette. Sadece biraz daha düşünmem lazımdı.

" Hızlı olman lazım çünkü cumartesiye çok az kaldı. Sana hızlandırılmış bir ölüm cadısı kursu vermeliyim ayrıca seni ayine hazırlamamız lazım. "

Birini öldürecektim. Gözyaşlarım tekrar akmaya başladığında bu sefer durdurmaya çalışmadım. Zaten sabahtan beri ağlıyorum sayılırdı.

" Bu sefer neden ağladığını sorabilir miyim?" dedi Loki sakince.

" Bilmiyorum." dedim hıçkırıklarımın arasında. O kadar çok sebep vardı ki hangi birini söylemem gerektiğini bilmiyordum.

Tereddütle bana yaklaştı. İlk defa bir ruhun bana dokunmasına izin verdim. Loki beceriksizce kolunu omzuma attı. Bir sarılma sayılırdı. Gerçek anlamda ilk aile sarılmamdı. İyi hissettim. Hemde çok iyi. Kendimi tutamadan boyuna sarıldım. Ağlamam güçlenirken onu çaresiz bıraktım. Ben ilk defa birinin omzunda ağlıyordum o ise ilk defa birinin onun omzunda ağlamasına izin veriyordu. Bunu hissedebiliyordum.

Kendimi geri çekip gözlerimi sildim. " Kabul ediyorum. Seni geri getireceğim. Ama tabii önce bana nasıl olacağını öğretmen lazım. Hem sen nereden biliyorsun ki?"

Az önceki tuhaf andan kurtulmanın rahatlığı Loki'yi sardı. " Güzel böyle dik kafalıyken seni daha çok seviyorum."

Biri beni seviyordu.

" Beni cadılar büyüttü. Annemi de cadılar büyütmüştü. O yüzden sizler hakkında çokça bilgim var."

Mantıklı sayılabilecek bir açıklamaydı. İçimi çektim, bugün ağlamayı durduramayacaktım sanırım.

" Bana takılma. Sadece korkunç bir gün geçirdim." dedim.

Ben akan gözyaşlarımın hızına yetişmeye çalışırken bana baktı. " Neler olduğunu anlatmak ister misin?"

Kibarlık etmek için sorduğunu sansam da gerçekten merak ediyordu. " Lanet olası ruhlar beni rahat bırakmadı. Matematik öğretmenime defol git diye bağırdım, müdire Mils bana iyi bir tokat attı. Eh klasik bir gün."

" Geri geldiğim zaman o kadından sana dokunduğu her seferin hesabını soracağım."

Bağırma sesiyle gözlerimi açtım. Hemen kapatıp Loki'nin yanına dönmek için yanıp tutuşsamda yataktan kalktım.

Düne göre daha sessiz bir gündü. Bir kaç ruha karşı iyi bile sayılırdı. Gün biter bitmez yattım. Saat daha yedi buçuk olduğu için elbette biraz dikkat çekmişti.

" Bea?"

Lyna. Pekala sanırım zorbalarla nasıl başa çıkılır rehberime bir yol daha eklemem lazım. Dördüncü, zorbalara onların ne kadar zavallı olduğunu söyle ve onlarla arkadaş ol.

" Sanırım eskisi kadar ucube gelmiyorum sana."

Omuzlarını silkti. " Belki bende çok normal değilimdir."