When You Ran Away (When Series #4)

Ten

Chapter 10.

Consequence.

"Bakit ka tumalon?! Gagi ka, Leria! Mabuti hindi nauna ang ulo mo!" panay ang pagsermon ni Khairo sa akin habang mabilis ang pagmamaneho ng kaniyang kotse. "Tangina! Nabali ang buto mo?!" napamura na talaga siya.

Kahit napapaimpit ako sa sakit ay malakas akong napahalakhak. I succeed! Nakatakas ako! I ran away! I ran away from my family and to the man I don't like from the very start.

I ripped the dress I am wearing and wear an oversized T-shirt.

Sa sobrang tuwa ko ay para na akong baliw na tumatawa sa loob ng kotse ni Khairo. I just can't believe it. Akala ko ay masusundan kami ng mga tauhan ni Daddy pero paglingon ko sa likod ay wala namang kakaiba.

They gave up huh?

"Sana hindi masira buhay ko dahil dito, Leria." takot na saad ni Khairo na tinawanan ko lang. "Mukhang maayos na yata 'yung na-coma ako ng ilang buwan kaysa ipahuli ako ng buong pamilya mo."

Hindi ko talaga nakalimutan kung paano umiyak si Kaireen matapos niyang malaman na naaksidente si Khairo. Ako palagi ang bumibisita kay Khairo sa tuwing may oras ako at hindi maiwasan ang mapaiyak sa sitwasyon niya. Gosh... I want to forget about it.

"Ano ka bah! Wala namang sumusunod sa atin. Tingnan mo,"

He groaned. "Leria naman eh! Alam kong magkaibigan tayo pero iba itong sitwasyon ngayon. Mapapatay yata ako ng Daddy mo."

"Trust me. Walang mangyayaring masama sa 'yo," he gave me a quick glance. "Just trust me okay?" I tapped his shoulder and he shook his head.

Sinandal ko ang likod sa upoan at bumuga ng hangin. I planned all of this at hindi ako makakapayag na kung pagagalitan ako, kasali si Khairo. I should be the only one to be blame of. Ako ang parurusuhan.

Nobody but just me.

I know there will be consequences and I am ready for it.

Mahigit tatlong oras ang binyahe namin para makalayo. We stopped in a town where no one knows our identity.

Dumidilim na at umiinit na ang makina ng kotse ni Khairo kaya kinailangan naming tumigil sa malapit na matutuluyan.

Good timing that I left my phone in my hotel room so I have no problem with my parents contacting me right now. Feeling ko ay posted na sa internet ang pagtakbo ko sa mga Capelle.

Nagdala nga ako ng kahihiyan sa pangalan ng pamilya namin pero pinili ko lang kung ano ang magpapasaya sa akin.

Khairo and I were currently eating our dinner in a simple restaurant.

"Nakakapagtaka..." natigil ako sa pagsubo nang magsalita si Khairo. Hinarap niya ang kaniyang cellphone sa harapan ko. "Wala ni isang taong nag-post sa nangyari." ilang beses akong napakurap.