"Ne yaptın bugün okulda?"
Duyduğum soru ile ağzımdaki kaşıkla birlikte bakışlarımı anneme çevirdim. Merakla bana bakarken başını hafifçe yana eğmişti. Kaşığımdaki çorbayı mideme gönderip dikleştim ve gözlerimi kısıp kaşığımı ona doğru uzattım.
"Ne biliyorsun?"
"Ne bilmem gerekiyor?"
"Ne bilmen gerektiğini bilmem mi gerekiyor?"
"Hyunjin-"
"Hiçbir şey yapmadım anne, normal bir gündü işte."diye söylendim hızlıca ve çorbamı içmeye devam ettim. Bu kadın çoğu zaman sevimli olsa da bazen sinsi bir yılan olabiliyordu. Her hareketinin altında bir sinsilik aramadan yapamıyordum.
Derin bir nefes verdi ve kaşığını masaya bırakıp parmaklarını çenesinin altında kenetleyerek gözlerini bana dikti.
"Seninle sohbet edemeyecek miyim ben hiç?"diye düz bir sesle konuştuğunda omuzlarımı silktim.
"Konuşuyoruz ya işte, daha ne istiyorsun?"diye sordum onunla göz teması kurmadan. Ofladı ve kaşığını tekrardan alıp benim tabağımın kenarına hafifçe vurduğunda omuzlarımı düşürüp gözlerimi ona çevirdim.
"Ne anne?"
"Ne anne mi? Seninle sohbet etmeye, bir şeyler paylaşmaya çalışıyorum. Neden izin vermiyorsun bana?"diye kaşlarını kaldırarak sorduğunda oflayıp gözlerimi devirdim. Sanki benimle gerçekten konuşmak istediğinden yapıyordu bunları, hepsini o terapist arkadaşından duyup benim üzerimde denemeye çalışıyordu.
"Sen benden böyle kaçıp durursan nasıl iletişim kuracağız biz?"
"İletişim kuruyoruz işte anne. Ama sen beni boğuyorsun şu an. Ne anlatmamı istiyorsun? Bir şey olmadı okulda diyorum işte sana!"diye bir anda kendim bile farkına varmadan bağırmaya başladığımda, abimin odasının kapısı açılmıştı. Ben hala anneme bakmaya devam ederken, annem yerinde kıpırdanarak gözlerini abime çevirip gülümsedi.
"Inyeop, sana da tabak koydum."diye heyecanla konuştuğunda annem, gözlerimi devirdim. Inyeop bizle yemek yemezdi ki.
"O bizle yemez, kankaları bekliyordur kapıda."diye uyuz bir ses tonuyla konuşarak bakışlarımı abime çevirdiğimde boş bakışlarını annemden ayırıp bana çevirdi. Bana baktığında dilimi dişlerimde dolaştırıp çarpık bir şekilde güldüm.
"Sana ne lan? İşine bak sen."diye beni terslediğinde gülümsemem iyice genişlerken dişlerimi alt dudağıma geçirip sandalyemde zıplamaya başladım. Beni terslemesine bayılıyordum. Onunla daha çok dalaşıp kavga edesim geliyordu. Olay benim biraz dayak yemem ve evden kaçmamla sonlanıyordu ama ne yapayım, başka şekilde bu evde barınamıyordum ben.
"Senin..."dedi ve eliyle beni işaret edip gözleriyle süzdü beni kısaca. Anlam yüklemeye çalıştı biraz, tabii yine başarısız oldu. Ben anlayan bir insan evladı çıkmamıştı şu ana kadar. Ben bile kendimi anlamıyordum ki, başkaları beni nasıl anlasın.
"...senin ciddi problemlerin var. Ciddiyim, sakatsın sen."
"Lütfen devam et! İnanılmaz zevk alıyorum."diyerek gülmeye başladığımda üzerime doğru gelmeye başladı.
"Döverim oğlum seni, dayak isteme lan!"diyerek elini bana doğru uzattığında, araya giren annem bana ulaşmasını engellemişti.
"Tamam, başlamayın yine."diyerek abimin havaya kaldırdığı elini geri indirdi annem ve gözlerini bana çevirdi.
"Sende abini kışkırtmayı kes."
"Bir şey demedim bile."
"Demene gerek mi var? Yüzünü görmem yetiyor, hırt."dediğinde abim, gözlerimi annemden alıp ona çevirdim.
