The Patients Heart

پارت پنجاه و یکم

جاده ی سرسبز، باد ملایم پاییزی، بوی خاک بارون خورده و موسیقی فرانسوی، ترکیب زیبا و آرامش بخشی ساخته بود. آرامشی که روی لب های جان لبخند شیرینی می نشوند و رانندگی رو لذت بخش میکرد. و همه چیز وقتی زیباتر میشد که نگاهش رو از جاده جدا میکرد و به پسرک کنارش میداد.

پسر مو آبی که کنارش نشسته بود، نگاهش رو به درخت های بلند و سبز دوخته بود و زیر لب با موزیک در حال پخش همخوانی میکرد. نیم رخ زیبا و بی نقصش دوست داشتنی بود و صداش گوش نواز. کنارش بودن، طی کردن مسیر طولانی رو دلپذیر میکرد.

عکس برداری که مدت ها براش آماده شده بودن، فاصله ی زیادی باهاشون نداشت. لوکیشن منطقه ای سرسبز و خوش آب و هوا بود که فاصله ی زیادی با سئول نداشت‌. مسیر چند ساعته رو با ماشین طی کرده بودن و حالا چیزی تا رسیدن به مقصد نمونده بود‌.

صندلی های آئودی جان خوب و راحت بودن. اما پاهای کشیده ی ییبو بعد از چند ساعت نشستن، به درد اومده بودن. کمی توی جاش وول خورد و سعی کرد تو موقعیت راحت تری بشینه. وقتی حس کرد جاش بهتر شده، با آسودگی به پشتی صندلی تکیه داد و به نیمرخ جان خیره شد. دم عمیقی از هوای تازه گرفت و به حرف اومد:

_ اگر خسته شدی من بشینم پشت فرمون.

جان نیم نگاهی بهش انداخت و جواب داد:

_ نه... خوبم.

سری تکون داد و از توی آینه بغل ماشین، به هم سفرهاشون نگاه کرد. سه وَن سفید رنگ و یه بی ام دبلیو مشکی با فاصله، پشت سرشون در حرکت بودن و اعضای تیم رو توی خودشون جا داده بودن. مدل های برند، عکاس ها، میکاپ آرتیست ها و طراح ها. همه و همه عازم این سفر دو روزه شده بودن و توی دل آرزو میکردن نتیجه عکس برداری همون چیزی باشه که میخوان‌.

محل اقامت تیم، هتل پنج ستاره ای بود که جان توش اتاق رزرو کرده بود‌. اما ییبو و جان به هتل نمی‌رفتن. قرار بود این دو روز رو توی ویلایی سپری کنن که جان به تازگی خریده بود. جایی که جان عاشقش بود و ازش با عنوان "مکان مورد علاقه ام" یاد میکرد‌ و ییبو برای دیدنش مشتاق بود‌.

به سمت صندلی های عقب چرخید و با کش آوردن بدنش، تونست بسته ی شکلات تلخ رو از توی نایلون خوراکی ها بیرون بکشه. صاف روی صندلیش نشست و روکش کاغذی شکلات رو پاره کرد‌. کاغذ طلائی رنگ و کنار زد و تکه ای از شکلات تلخ جدا کرد.

_ دهنت رو باز کن‌.

با لحنی ملایم دستور داد و جان با شنیدن جمله اش، مطیعانه دهانش رو باز کرد. دست ییبو جلو رفت و انگشت های باریکش، تکه ی شکلات رو توی دهان جان گذاشتن.

با نگاهی منتظر به جان خیره شد تا واکنشش به مزه ی شکلات رو ببینه. چند لحظه بعد لبخند رضایتمندی که روی لب های جان نشست، خیالش رو راحت کرد. پس اونم شکلات تلخ دوست داشت.