Παραδώσου

Κεφάλαιο 7

Το χέρι που έβαλε τη φωτιά θα κοπεί και αυτός που έδωσε την εντολή θα καταστραφεί μαζί με τα πλούτη του.

Οι γονείς μου σπαραξαν μέχρι το μεσημέρι, έδωσαν στη κυρά Λένα ηρεμιστικά για να μπορέσει να ξαπλώσει χωρίς να κλαίει. Ευτυχώς οι συγγενείς μας στο χωριό τους προσέφεραν προσωρινή στέγη μέχρι να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Εγώ ήξερα.

Στο σπίτι της θείας μου, έπιασα τον μπαμπά μου από το χέρι. Ετρεμε, γύρω από τα μάτια του είχαν σχηματιστεί δύο μεγάλοι μαύροι κύκλοι, οι ρυτίδες στο πρόσωπο του είχαν γίνει πιο έντονες μέσα σε μια νύχτα. Ήταν εξαντλημένος, αλλά έπρεπε να ήταν από τους δύο τους ο πιο ψύχραιμος. Το ξέρω ότι υπέφερε μέσα του και ας παρηγορούσε τον εαυτό του πως όλα θα πάνε καλά.

«Θα πάτε στο σπίτι της αδερφή σου να μείνετε στο διπλανό χωριό. Εχω μιλήσει μαζί της και θα σας φιλοξενήσει όσο χρειαστεί, θα σας στέλνω και χρήματα να βοηθάτε στα έξοδα του σπιτιού.» του είπα.

«Εχεις κάνει πολλά, άφησες τη δουλειά σου, το σπίτι σου, για να μας βοηθήσεις, τη καριέρα σου...» η φωνή του άρχισε να σπάει. «Ολες αυτές οι θυσίες σου για εμάς, ενώ εμείς θα έπρεπε να σε φροντίζουμε.» τα μάτια του βούρκωσαν έσκυψε το κεφάλι του από ντροπή και σκούπισε τα δάκρυα του που ξεκίνησαν να τρέχουν.

Του σήκωσα το κεφάλι και του σκουπισα τα δάκρυα με το χέρι μου.
«Ακου γεροξεκούτη, είμαστε οικογένεια και φροντίζουμε ο ένας τον άλλον. Θα κάνετε ότι σας πω εγώ και δεν θα αγχώνεστε για τίποτα.»

Πηρε το χέρι μου και το φίλησε, μου χάιδεψε τα μαλλιά και με κοίταξε με τρυφερότητα.

«Θα μου υποσχεθείς κάτι, τώρα που θα είστε στο διπλανό χωριό, θα μάθετε πράγματα για μένα. Ο,τι και να γίνει, ο,τι και να σας πουν, δεν θα στεναχωρηθείτε.»

«Με τρομάζεις παιδί μου, γιατί το λες αυτό;»

«Το μόνο που ζητάω είναι να με εμπιστευτείτε. Με εμπιστεύεσαι;»

Κατι μέσα του ήξερε ότι πήγαινα σε αποστολή αυτοκαταστροφής. Ο κυρ Αλέκος δεν ήταν χαζός, ήξερε, διάβαζε τις προθέσεις μου.

«Μεγαλώσαμε ένα καλό κορίτσι και κυρίως ξεροκέφαλο.»

Τον αγκάλιασα και τον φίλησα. Το ίδιο απόγευμα κιόλας, τους έστειλα στο διπλανό χωριό, ώστε να μην έχουν να αντιμετωπίσουν τα βλέμματα λύπησης του χωριού και κυρίως να μην τους στοιχειώνει τα απομεινάρια του σπιτιού που πλέον κοσμούν το οικόπεδο μας.