DÖNGÜ - HYUNHO

Hastane

Havada iğrenç bir koku vardı. Hyunjini uyandıran sebepte bu kokuydu. Tekrar ve tekrar bilmediği bir yere uyanmıştı. Küçücük bir oda içerisinde tek kişilik bir yatak vardı. Duvardada 2 karış büyüklüğünde üzerinde parmaklıklar olan bir pencere. Odaya giren tek ışık o pencereden giren güneş ışığıydı.

Hyunjin buradan çıkmak için yataktan kalkmaya çalıştı ama elleri ve ayakları yatağa bağlıydı. Biraz zorladı ama açılmadı. Galiba bir süre burada kalması gerekiyordu.

__________________

Bir kaç saat geçmişti. Hyunjin yatakta yattığı halde yorulmuştu. Hiç birşey yapamamak ve o odada kısılı kalmak onu yormuştu.

Birden kapının açılma sesini duydu. Sonrada bir kaç adım sesi. Odaya biri girmişti.

Elinde yemek tabağıyla korku dolu gözlerle içeriye bir adam girmişti. Onu bu kadar korkutan neydi? Hyunjin miydi? Hyunjin bunları düşünürken adam elindeki tabakla yavaşça Hyunjine doğru yürüdü ve tabağı Hyunjinin kucağına koydu.

Adam geri gidicekken Hyunjin adamla konuşmak istedi. Ve "burası neresi?" Diye sordu. Adam Hyunjin bu soruyu yönelttiğinde öyle bir korktu ki hızlıca dışarı çıktı. Hyunjin sadece bir soru sormuştu neden kaçtı ki diye yine düşüncelere daldı.

Yarım saat kadar sonra içeriye takım elbiseli bir adam girmişti. Adam "doktor bey geldi" diyip Hyunjinin kucağındaki dolu olan yemek tepsisini aldı ve hızlıca çıktı. Giyimine bakılırsa müdür gibi biriydi. Ardından içeriye başka takım elbiseli bir adam girmişti. Ama bu adam tanıdıktı. Önceki rüyasındaki adamdı Minhoydu.

Minho yanında bir sandalye getirmişti. Sandalyeye oturup. Direkt konuya girdi ve "Diğer doktorlara ne yaptığını bilmiyorum ama diğerleri gibi olmak istemiyorum." Dedi. Hyunjin kısık bir sesle " diğer doktorlar" demişti sadece anlamaya çalışıyordu.

Uzun bir süre bakıştılar. Hyunjin Minhonun gözlerinin çok güzel olduğunu düşünmüştü belki Minhoyu tekrar gorürse bunu ona söylerdi şuan söyleyemezmiş gibi hissetmişti. Herkes ona nefret ve korkuyla bakarken nasıl söyleyebilirdi.

Minho bakışmaktan rahatsız olmuş gibi konuşmaya başladı " tüm bunları neden yapıyorsun?". Hyunjin ne yaptığını bile bilmiyordu nasıl açıklayabilirdi ki bir an önce bitmeliydi bu rüya ama nasıl uyanıcaktı onuda bilmiyordu.

Minho cevap alamayınca başka bir soru yöneltti "Mutlu musun?". Hyunjin bu soruyu hayatında ilk defa duyduğunu fark etti. Kimse daha önce ona mutlu olup olmadığını sormamıştı. Buna da cevap veremedi sanki dili kesilmişte hiçbirşey söylüyemiyordu.

Minho " söylemek istediğin herhangi birşey var mı?" Diye sordu bu seferde. Hyunjin aptal gibi " burası neresi?" Diye sordu. Sorunun aptallığınıda sorduktan sonra fark etmişti. Minho " dalga geçmeyi seviyorsun anlaşılan" demişti. Minho bu cümleyi söyledikten sonra odayı bir sessizlik sardı.

Minho fısıldayarak "sen nasıl bir insansın" diye sormuştu kendi kendine ama oda sessiz olduğu için bu soruyu Hyunjinde duymuştu. Ve " ben nasıl bir insanım?" diye sordu. Nasıl biriydi neden buradaydı ve bu küf kokulu odayı hak edecek ne yapmıştı kafasında dolaşan yeni sorulara cevap hemen gelmişti.

Minho " seni sana anlatmam konuşmanı sağlayacaksa analatırım. Sen bir çok insanı öldürdün sonrasında teslim oldun. Senin hasta olduğuna karar verilince bu hastaneye yatırıldın. 10 yıldır buradasın. Seni tedavi etmeye gelen her doktor öldü... nasıl yapıyorsun bilmiyorum ama gelen her doktorun intiharına sebep oldun. "

Hyunjinin aklına şaman gelmişti. Tıpkı onun gibi olduğunu düşünmüştü. Şaman yaptığı efsunlu şeylerle kızı bayıltıp sudan kuru bir şekilde çıkarmıştı. O ise doktorları gizemli bir şekilde öldürüyordu. Elleri bağlıyken nasıl birini öldürürdü ki kesinlikle şaman gibi olduğunu düşünmüştü ama onun gibi olmak içini ürpertiyordu.

Minho tüm bu düşüncelerini bölüp "yine konuşmayacaksın anlaşılan" diyince Hyunjin anlatmaya karar vermişti hiç birşey hatırlamadığını rüyada olduğunu söylese ne olabilirdi sonuç olarak bu bir rüyaydı ve biterdi.

Hyunjin tam ağzını açacakken kapı çaldı. Sonra tekrar çaldı. Ve tekrar. Hyunjin en sonunda Minhoya" kapı çalıyor" dedi. Minho sadece oturuyordu cevap bile vermedi. Konuşmama sırası ona geçmişti anlaşılan.

Kapı bir anda açıldı. Minho ayağa kalktı ve kapı tarafına baktı. Hyunjin anlam veremedi. Kapı açıldı ama kimse içeri girmiyordu. Minho Hyunjine yaklaştı ve Hyunuinin ellerindeki ve ayaklafındaki kelepçeleri çözdü. Sonra geri sandalyesine oturmuştu. Neden bunu yaptı Hyunjin bir katili neden çözdüğünü anlamamıştı.

Ayağa kalktı Minhonun önünde durdu. Minho bir heykel gibi hiçbir tepki vermiyordu. Tamamen donuktu. Hyunjin kapı tarafına yönelmek istedi ama korktu ya tekrar bir önceki rüyasındaki gibi olursa diye düşündü.

Hyunjin korkusunu düşünürken korktuğu şey başına gelmişti. Odaya bir karanlık varlık girdi. Hyunjinin saçından tutarak onu sürüklemeye başladı. Hyunjini sürükleyerek kapıdan çıkardı. Koridorun sonuna doğru gittiklerinde diğer karanlık varlıklarda oradaydı. Hyunjin hipnoz olmuş gibiydi. Çok güçsüz hissediyordu ve hareketlerini kontrol edemiyodu. Bu durumdan nefret ediyordu. Kontrolünün elinde olamaması.

En sonunda karanlık varlıkların ortasına kadar süreklenmişti. Önceki rüyasında boğazını sıkan ona yaklaştı ve tekrar Hyunjini korkutan cümlesini söyledi "ruhun benim". Hyunjin bu sefer nasıl kurtulacağını düşündü. Geçen sefer Minhoyla çarpışmasında rüya bitmişti. Tekrar Minhoyu bulmalıydı. Ama bunu yapacak gücü yoktu.

Karanlık varlık Hyunjinin gözlerine bakıyordu Hyunjinde onun gözlerine ama o gözler onun sonuydu sanki. O sarı parlak gözlere bakarken yavaş yavaş ruhunun çekildiğini hissetti. Kurtulmalıydı bu bakışmadan. Olmayan gücüyle gözlerini kapatmaya çalıştı ama olmadı.

Hyunjinin ağzından kan akıyordu ki karanlık ruh bir anda kafasını Hyunjinin arkadasında kalan kısma doğru kaldırdı. Hyunjin ne oldugunu anlamaya çalışıyordu her zaman ki gibi. Karanlık ruh gördüğü şeyden korkmuş gibi geriye doğru çekildi.

Karanlık ruhlar gittikten sonra arkadan biri onu tuttu ve Hyunjini yere doğru yatırdı. Hyunjin son gördüğü şey yine Minhonun cennet gibi olan gülümsemesiydi Hyunjini iyileştiriyordu sanki. Sonrasında da Hyunjin gözlerini kapadı.

_______________________

Bölüm bitti.

~