I Got A Boy

Chapter 4 (No Point of View)

PAGMULAT ko ng mata ko ay ibang kisame ang bumungad sakin. Iginala ko ang paningin sa paligid. At nagulat ako ng malaman kong wala ako sa silid ko. Napabalikwas ako at naramdaman ang pananakit ng ulo. Sapo ang ulo ay muli kong inilibot ang tingin sa paligid. The room was messy. Nakakalat sa sahig ang ilang libro, medyas, sapatos, bag, headphone at kung anu-ano pang gamit ng mga lalaki. Bago pa ako maiyak, ininspeksiyon ko muna ang sarili ko. I saw that I was fully clothed when I took off the dark blue blanket that covered my body.

Naalala ko na bago ako panawan ng ulirat ay may lalaking sumalo sa pagbagsak ko. That man. Iniligtas ako nito! Malamang na tinangay ako at dinala ako rito. For sure, hindi masamang tao ang lalaking tumangay sa akin kaya wala akong dapat ikabahala na narito ako. He was my hero. Pero sino ang lalaking yon?

"Gising ka na pala?"

Marahas akong napabaling sa pinagmulan ng tinig. Ganoon na lang ang pagkamangha ko nang makita ko si Daehyun na nakatayo sa nakabukas na pinto ng banyo sa kwarto at nakasuot lamang ng boxer shorts. Kakatapos lang nito maligo. I watched the droplets of water run down his toned chest and perfect abs.. He had broad shoulders and huge biceps. Hinawi ko ang buhok ko na may medyo-kahabaan papunta sa likod at tumambad sa kanya ang muka ko. Bakit ngayon ko lang ito napansin? Jung Daehyun was gorgeous. Napalunok ako, of course, he was good looking.

"May masakit ba sa'yo? Nagugutom ka ba?" casual na tanong ni Daehyun. "Nakaluto na ako ng breakfast. May gamot din ako para sa head ache. Bumangon ka na dyan. May spare toothbrush ako sa banyo. Oh, before you freak out. Hindi ako natulog sa tabi mo, sa couch ako natulog."

"Aba, dapat lang. Sa ganda ko'ng to, patutulugin mo ako sa couch? Like, DUH?" sagot ko.

"Ang arte mo. Mabuti nga tinulungan pa kita. Kung hindi lang ako nakonsensya, iniwan na kita don."

Ang yabang talaga ng ungas na to. Sinabi ko ba na tulungan ako? Tch. :3

-Dining Room-

HINDI ko magawang galawin ang pagkain ko kahit nagsimula ng kumain si Daehyun ng bacon at sinangag sa maliit na mesa sa Dining room.

I still couldn't believe i was inside the monster's lair. Hindi rin ako makapaniwalang kakain ako kasabay ang mokong na to na ang tanging suot lang ay boxer shorts. In fact, I had even gotten a hazy glimpse of his butt. Sa isiping iyon ay naginit ang mga pisngi ko. HAHAHA. Ang harot ko lang no? lol

"Ano ba'ng hinihintay mo? Kakain ka ba o tatanga na lang forever?" mayabang na tanong ni Daehyun.

Tinitigan ko ang sinangag sa plato sa gitna ng mesa.

"Huwag kang mag-alala, walang lason 'yan. Kung gusto kita mamatay, sana hinayaan na kita kahapon," sabi ni Daehyun  sa pagitan ng pagnguya.

"Bakit mo ako dinala dito? You're not the hero type.. You're not gentlemanly at all. And we're not on good terms. So, bakit mo ako tinulungan?" ako.

"Minsan, nakakasawa din yung nampa-power trip ako for fun. Hindi ba pwede 'yon? Bat hindi ka na lang magpasalamat?" cool na cool na wika nito.

ABA! Ang yabang talaga no? Batukan ko na ba? HAHHAHAHA.

Sisinghalan ko sana sya para sabihing, "Hindi ko naman hinihingi ang tulong mo. Kung susumbatan mo lang din pala ako. Edi sana hinayaan mo na akong mamatay nung araw na yon."

 This guy had saved my life and he had taken care of me. Wala akong karapatang singhalan sya. Ginawan ako nito ng kabutihan sa kabila ng kasamaan ko. "Thankyou," mahinang sabi ko.

Tumigil ito sa pagnguya. "What?"

"Thankyou," sabi ko sa katamtamang lakas ng tinig.

Ngumiti ang mokong. Iyong klase ng ngiti na hindi nagyayabang. Iyong klase ng ngiti na ngayon ko lamang nakitang sumilay ang mga labi.. He looked happy. And he looked good wearing that kind of smile. He looked really handsome that particular moment. Suddenly, I felt as if something twitched inside my chest.

Mabilis akong nag-alis ng tingin kay Daehyun at inilipat sa pagkain. What was that? Bat parang bumilis ang tibok ng puso ko?

"Kumain ka na," wika nito na nakapagpapitlag  sa akin. "Bilisan mo, kailangan mo pang uminom ng pain reliever. " uminom ito ng tubig.

Ngayon ko lang napansin na wala ng laman ang plato nya. Nang kumuha ako ng kanin ay umalis na ito sa upuan nya.

A/N: Eto na muna talaga. xD