FoLeFyLeAr

{{Proloog}}

Lea pov.

Een traan zakt langs mijn wang. Ik kijk naar de hoogste toren van het kasteel en daar zie ik dat de rode vlag geheven wordt. Hierdoor huil ik harder. Ik ren weg. De rode vlag betekent dat er een koninklijk lid gestorven is. Nu vraag ik me af of ze dat ook voor mij zullen doen, want ik ben helemaal niet geliefd hier. Ik weet wel voor wie deze vlag is. Hij is voor de geliefde koning, mijn vader, Koning Hamn ||. Hij heeft lang gevochten tegen de dood. Het laatste halfuur is het moeilijkste wat ik ooit heb meegemaakt. Ik heb mijn eigen vader zien sterven.

~flashback~

Ik word naar de kamer van mijn vader geroepen. Ik vrees voor het ergste dit keer. Dit is niet de eerste keer dat ik naar zijn kamer word geroepen, maar zijn toestand gaat snel achteruit. Ik snel me naar zijn kamer en daar tref ik hem lijkbleek aan. Ik schrik ervan.

Ik ga langs zijn bed zitten en neem zijn hand vast. Hij kijkt me aan.

"Meisje, ik wil er zeker van zijn dat mijn laatste woorden aan jou zijn. Ik hou van je, net zoveel als ik van je moeder hield. Na dat ik er niet meer ben, zal er een belangrijke taak op je wachten. Je weet welke taak dat is. Je moet het koninkrijk goed regeren. Als dictator niet te streng zijn. Je bent het eerste meisje aan de troon, mijn kind. Zorg dat dat het volk niet zal spijten en behandel ze met liefde, net zoals je moeder dat deed. Ik hou zielsveel van je en ik wil dat je daaraan denkt wanneer het even tegen zit." Vertelt hij me.

De hele speech luister ik aandachtig. "Ik hou ook van jou en ik beloof plechtig dat ik het rijk goed zal beschermen en besturen." beantwoord ik zijn speech.

"Dat is goed, mijn meisje. Ik ben trots op je." hapert hij en toen blies hij zijn laatste adem. Ik begin hard te snikken. De wachters sleurden me uit de kamer. Ik heb er één van hun hard geraakt. Ik wou niet weg. Ik wou bij mijn vader blijven. Maar hij verdiende rust te hebben. Hij heeft de laatste maanden hard gevochten tegen zijn ziekte. Hij heeft amper een oog dicht gedaan van de pijn en nu zijn zijn ogen dicht.

~einde flashback~

Daarna heb ik nog wat zitten huilen. Net toen het even gedaan was, zag ik de vlag en begon ik terug te huilen. Ik zal mijn belofte na komen en een goede heerseres worden. Ik heb maar één probleem; hoe doe je dat, als het volk je niet graag heeft? Ze vinden me te onverantwoordelijk. Nog een nadeel is dat ik een meisje ben. Het eerste meisje dat ooit als alleenheerser op de troon zal heersen. Mijn moeder was koningin, maar mijn vader was de koning en regelde alles.

Mijn moeder is gestorven toen ik drie was. Stropers waren het kasteel binnengevallen en mijn moeder wou me in veiligheid brengen, maar werd toen geraakt door een pijl. Ze heeft me nog net kunnen verstoppen onder een diensttafeltje. Mijn vader ging dood van verdriet. Hij kwam maanden zijn kamer niet uit. Het was een verschrikkelijke tijd. Mijn vader heeft ervoor gezorgd dat het nooit meer zou voorspelen en heeft verschillende gildes opgericht. De spionnengilde en de schietersgilde. Ze helpen met het beschermen van het rijk.

Nu is het ook een verschrikkelijke tijd. Het volk zal in rouw zijn net zoals ik. Ik heb niemand meer, geen enkel familielid. Dit zal de moeilijkste belofte zijn die ik ooit heb gedaan.

~tijdsprong begrafenis~

Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de kist die voor mij gedragen wordt. We wandelen naar de balzaal van het kasteel. Daar wordt de begrafenis gehouden.

Op een langzaam tempo lopen we ernaartoe.

Als we de zaal binnenkomen, wordt mijn vader naar voor gedragen. De zaal is sober versierd, het tegenovergestelde van wat mijn vader was. Als ze mij zouden hebben laten doen, zou het er anders hebben uitgezien. Veel beter. Dit is nooit hoe mijn vader het gewilt zou hebben. Het zou veel meer kitsh hebben. Ik bedoel niet zo overdreven veel. Maar er zou op zijn minst wat meer bloemen rond de kist liggen. Nu ligt er enkel een boeketje witte rozen op de kist. Dat boeketje is dan ook nog eens van mij. De organisators hebben een wit laken onder de kist laten leggen waar het koningsteken op gestikt is. Voor de rest is het hele koningshuis aanwezig, voor de rest niemand. Het lijkt net alsof mijn vader helemaal niet geliefd was door het volk en toch was hij dat. Er zouden op zijn minst toch wat vertrouwelingen van hem moeten uit genodigd zijn! Aan de zijkanten van de zaal hangen witte doeken, met alweer het koningsteken op, gedrapeerd. Het ziet er in totaal niet slecht uit, het is gewoon veel te sober uit voor mijn vader. Als je denkt dat de organisators nu al hun best niet echt hebben gedaan, wat gaan ze dan op mijn begrafenis doen?

Na de mis word mijn vader naar buiten gedragen. De mis zelf was het gewoonlijke met niet te veel tierelatijntjes. "Hij was een goede koning en we zullen hem missen." zou het in het kort samengevat zijn. Buiten wordt hij naar de koninklijke grafplaats gedragen. Hier staat wel al volk op hem te wachten. Ik voel de haat op mijn rug plakken. Iedereen kijkt me aan en niemand zal er ook maar aan denken om vriendelikk te zijn. Het maakt deze dag nog meer miserabel. Ik dacht eigenlijk dat dat al niet meer kon. Wel dus.

Mijn vaders kist wordt het graf in gehoven. Het gat vlak langs mijn moeder hare. Ik loop naar voren en gooi er het eerste hoopje zand in. Ik gooi hem een handkusje en fluister een onhoorbare vaarwel. Daarna doe ik terug een paar stappen naar achter en barst weer in het snikken uit. Ik dacht dat ik al genoeg had gehuild tijdens mijn grafrede. Ik vrees dat dit gevoel nog lange niet over gaat zijn. Gemengde gevoelens: verdriet, fustratie, rouw en het gevoel dat iedereen je haat en je bekeken wordt. Dat gaat er nu door mijn hoofd. Zullen deze gevoelens ooit weggaan?