Τα δώρα της Αρμονίας

Κεφάλαιο 2.6 Στον Κολωνό/Πατέρας και γιος

Μουσική επιμέλεια έργου: Γλαύκη, ιστότοπος: https://stisglafkistocafe.blogspot.com/

Πατέρας και γιος

"Ένας άντρας έξω γυρεύει την άδεια να συναντήσει τον πατέρα σας" διέκοψε απότομα τις προηγούμενες στιγμές ένας από τους Αθηναίους στρατιώτες που φύλαγαν το σπίτι τους.

"Ποιος μπορεί να είναι;" ρώτησε ο Οιδίποδας απορημένος.

"Αφήστε να δω πρώτα εγώ" είπε ο Ρήσος και αποφασιστικά και προστατευτικά κινήθηκε προς το εξωτερικό μέρος του σπιτιού.

Οι στιγμές που μεσολαβούσαν έδειχναν να είναι βουτηγμένες στην απορία, την οποία μετέτρεψε σε τρομερή έκπληξη και αναστάτωση ο Ρήσος καθώς επέστρεφε ορμητικά στο εσωτερικό μην μπορώντας να κρύψει έναν συνδυασμό έντονων συναισθημάτων ανάμεσα στην ταραχή και τη χαρά.

"Οιδίποδα είναι ο γιος σου ο Πολυνείκης!" ξεφώνισε.

Τα μάτια της Αντιγόνης και της Ισμήνης συναντήθηκαν σε ένα βλέμμα που ξαφνικά γέμισε φως και μια απροσδόκητη χαρά. Την αμέσως επόμενη στιγμή αφού έσφιξαν η μία τα χέρια της άλλης στράφηκαν στον πατέρα τους. Ένας πρωτόγνωρος ηλεκτρισμός ήρθε να απλωθεί αστραπιαία στην ατμόσφαιρα. Η αντίδραση, που άκουσαν από τα χείλη του, με την βαθιά φωνή του, τις γέμισε με απογοήτευση.

"Τι θέλει αυτός εδώ; Με ποιο περισσό θράσος με γυρεύει; Πείτε του να φύγει!" ήχησε στο σπίτι η αντάρα του Οιδίποδα. Τα πόδια και των δύο θυγατέρων του, κόπηκαν λες απ' τη ρίζα τους. Η Αντιγόνη συνήλθε γρήγορα από το σοκ.

"Πατέρα! Γιατί;"

"Δεν θέλω να τον βλέπω στα μάτια μου!"

"Όχι! Σε παρακαλώ πατέρα! Άφησέ τον! Δεν ξέρουμε τι θέλει να μας πει, δεν ξέρουμε τι μπορεί να έχει γίνει!" συμπλήρωσε η Ισμήνη ικετευτικά με όση προσπάθεια μπορούσε να βγάλει απ' την ψυχή της.

Ο Οιδίποδας σιώπησε για κάποιες στιγμές, ύστερα απάντησε.

"Μονάχα για το δικό σας λόγο, μόνο για αυτό, να το ξέρετε" απάντησε εκείνος συμβιβαζόμενος.

Η Αντιγόνη έκανε νόημα στον Ρήσο να οδηγήσει τον Πολυνείκη στο εσωτερικό. Ο Οιδίποδας έδειχνε ατάραχος και παγωμένος. Λες και κανένα συναίσθημα δεν έτρεχε μέσα του για το γιο του, που έφτανε κοντά του μετά από τόσον καιρό. Όμως δεν θα μπορούσε να πει κανείς το ίδιο για τις δύο κόρες του. Είχαν να δουν τον αδελφό τους μήνες ολάκερους, από τη μέρα εκείνη που εγκατέλειπε τη Θήβα διωγμένος και εξόριστος από τον άλλο τους αδελφό τον Ετεοκλή. Στα στήθη τους φτερούγισαν οι καρδιές τους. Η γλυκιά προσμονή για τον αγαπημένο τους τις κατέλαβε απόλυτα. Τα χείλη τους άρχισαν να τρέμουν και τα μάτια τους έστεκαν καρφωμένα εκεί στην είσοδο του σπιτιού για να δουν τη μορφή του να γεμίζει το χώρο με την επιβλητική του κορμοστασιά και παρουσία.