Invisible-Dutch

Proloog

Hij loopt naar mij toe en zegt blij : 'Hooi!'

'Heey.' , zeg ik afwezig terug.

'Is er iets?' , vraagt hij terwijl hij naast mij gaat zitten.

Ik frunnik aan m'n armbandje en zeg: "Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet zeggen... dit is echt heel vervelend. En het spijt me zeer maar wat er nu gaat gebeuren is echt heel naar. Maar eerst dit.'' Ik neem een diepe zucht.

'Ik was aan het opruimen, want mijn kamer zag er zo ongelooflijk erg uit.

Vol met troep en rotzooi. En ik was alles aan het opruimen. Ik had hele goeie bedoelingen. En toen stootte ik iets aan.. Het was een foto van ons twee.

Iets wat echt wel een plekje had verdiend in mijn hart... Waar ik vaak naar keek, en als ik er naar keek moest ik lachen. Ik werd er vrolijk van en het gaf mij de moed om de dag weer door te komen. Maar nu is het einde heel dichtbij. Het spijt me zeer. Ik vind het zo vervelend dat ik jou heb laten vallen.

Het leven is geen studie, je krijgt geen herkansingen.'

Op het moment dat ik ben uitgepraat, stap ik op de rand van de brug.

Ik keek even om. Voordat hij kon antwoorden, sprong ik van de brug af.

Op weg naar het einde. Mijn einde....