ÖLÜLER VE YAŞANTI

~Bölüm-15~

Heeeeelllüüüü🐥🐥🐥🐥
Evettt yine bennn ablaniz star bebeğim💅🏼💅🏼💅🏼

Kafiyeli olur yazılarım
Bölümleri mükemmel yazarım
Sizleri seviyorum
Bol okumalar diliyorum
Öptüm ben kaçıyorum😽😽😽

        *Önceki bölümden alıntı*

Lafım bitmemişken gelen o dudaklarındaki yumuşaklık yanağımı çok hoş bir hisle kaplamıştı.

Beni sevmeyen çocuk muydu bu?..

*Alıntı bitti devamkeee*

Şaşırmaya vakit bulamadan gelen bütün sınıf arkadaşlarımız o anı bozdu sağolsunlar.

                            ~🦖~

Ne yapmaya çalıştığını bilmesem de benden özür dilemeye çalıştığı belliydi. Bu özrü ödüllendirmek iyi gelirdi belkide.

Lafını yarıda kesip yanağına bıraktığım o buse onu belli ki çok tuhaf hissettirmişti. Elini yanağına götürüp şaşkın gözlerle bana bakması aklımdan çıkmıyordu.

Normalde herkesi kolaylıkla ayağıma getiren ben bu kızda ne olduğunu bilemiyorum. Kendimi tuhaf hissetmeme yarıyordu.

                           ~🦄~
Gözümü açtığımda o işkence çeken kız tekrar tekrar bağırıyordu. Sürekli kafamda o bağırışları yankılanıyor sanki bir kulağımdan giriyor kafamın içinde dolaşıp diğerinden dışarı bakıp geri giriyordu. Kendime gelmem çok zor olsada bunu yapmam gerekti.

Gözümü kapatmıştım o an. Zaten kafamdaki çığlıklar fazlasıyla varken gözümle görmek işkence olurdu. Ki zaten bu da bir işkenceydi.

Gözüm kapalı ve onun çığlıkları arasında gidip gelirken suratıma hissettigim tokat acı içinde yere yığılıp aglamama neden olmuştu. İyi de ben ruhum bana nasıl dokunacaklardı ki?

Gözümü açtığımda o psikopat picin karşımda bana karşı duruşunu izliyordum. İyi de ben kendi bedenime gelemem ki! Ellerime bacaklarıma kollarıma baktığımda bu vücudun benim değilde Ayça'mın vücudu olduğunu anlamam geç olsa da anlamıştım.

Bu Daaji denen lanet şey artık ne tür bir ceza verdiyse yalnız görmek veya duymakla kalmıyor hissediyordum.

"Tanrım bu işkence yeter bıktım artık dayanacak gücüm kalmadı"

Bu ses benim sesim bile değildi. Ayça'nın ölmek istediği gün ki yalvarışlarına aitti...

~🐥~

Öğle arasında Tolga ile konuşmak istediğimi söyleyince gelen cevap mantıklı gelmişti aslında.

"İyi de güzelim ben hep seninleyim. Her teneffüs konuşuruz istediğin bu olsun"

Utancımdan yanaklarım esmer tenimin içerisinde koyu kırmızı hâl almıştı.

Hiç tanımadığım birisi... Yeni tanışsam da bana iyi mi geliyordu bilemiyorum. Gerçi onun dediğine göre eskiden de konuşuyorduk. Ama imkansız ben ilk defa görüyorum bu çocuğu.

"Ee sen beni nerden tanıyorsun?"

"Tanımıyorum varsayalım. Her şey en başından olsun. O anları tekrar yaşamayı isterim şahsen..."