[COMPLETED] •⊱ Switched ⊰• (WangXian YiZhan)

🐇☁این‌سو: جشن☁🐇

"بو دی"

"...."

"بو دی..."

"...فقط 5 دقیقه دیگه..."

"وانگ ییبو...بو دی...بلند شو."

"...نو"

"...همسرم."

چشمهای وانگ ییبو یه دفعه از پشت پلک پریدن بیرون. شیائو ژان پتو رو از روش کشید.

"بلند شو، باید ملحفه ها رو بشوریم، صبحونه بخوریم و بریم بیرون."

"چی صدام کردی؟"

"وانگ ییبو هنوز خوابی؟ صبحونه سرد میشه. جیان گو، صبر کن ددی بیاد...ددی الان بهت غذا میده."

وانگ ییبو چشمهاش رو مالید و از رو تخت پا شد. ملحفه ها رو در اورد و انداخت تو ماشین لباسشویی. همزمان که داشت مسواک میزد و صورتش رو میشست، شیائو ژان براش یه کاسه سوپ کشیده بود.

"حاضرم قسم بخوریم وقتی داشتم بیدار میشدم یه کلمه خیلی زیبا شنیدم."

"صدای آلارمت بوده و تو این دنیا هم چیزی به اسم آلارم زیبا نداریم."

وانگ ییبو پوزخند زد:"چرا هست. که هم صدای زیبایی داره هم صورت زیبا."

شیائو ژان با صورتی که سرخ شده بود گفت: "تمومش کن داریم غذا میخوریم."

"مرسی بابت غذا ژان گه"

سی روز بود که داشتن با هم زندگی میکردن ولی فقط پونزده روز بود که خوابیدن تو یه تخت رو شروع کرده بودن، و فقط سه بار کاری جز خوابیدن انجام داده بودن.

وانگ ییبو هم چون مجبور شده بود به خاطر نگهداری از یه خل و چل سه ساله که فقط سایزش بزرگ بود، برنامه هاش رو کنسل یا جابه جا کنه، برنامه اش پر از فیلمبرداری و برنامه بود تا اون تایم رو جبران کنه.

و وقتی هم که برمیگشت خونه معشوقش معمولا خواب بود.

معشوق. معشوق. معشوق.

نمیتونست جلوی تکرار شدن این کلمه تو مغزش رو بگیره.

به محض اینکه با شیائو ژان به بیجینگ برگشته بودن با افتخار تمام پیام های تبریکی که دریافت کرده بود رو جواب داد.

همین تنها چیزی بود که به خاطرش از وی ووشیان متشکر بود.

حالا به جای کون پشمالوی جیان گو صبح ها چشمهاش با موهای نرم و صورت آرامش بخش شیائو ژان برخورد میکرد.

صبحانه اشون تموم شده بود. شیائو ژان ظرف ها رو شست و ییبو ملحفه ها رو پهن کرد تا خشک بشن.

قبل از اینکه با هم به رستوران برن خونه رو تمیز کردن و به جیان گو غذا دادن.

"به سلامتی!"

لیوان ها به هم برخورد کردن. چون هنوز هوا روشن بود فقط با اب سیب پر شده بودن اما همه تو مود جشن بودن و براشون اهمیت نداشت دارن جوری رفتار میکنن انگار که شرابه.