Karanlık Ormanın Aydınlığı

Ben Deli Değilim!

Selaaammm, bu kurgunun üzerinde uzun zamandır çalışıyorum ve beğeneceğinizi düşünüyorum. Umarım beğenirsiniz oy vermeyi ve yorum atmayı unutmayalım.🤍
_________________________________

"Miraç!"

"Miraç gitme!"

Kahretsin! Gitmişti o an bacağımda hissettiğim yoğun acı ile çığlık attım. Hayır olamaz yine sakinleştirici veriyorlardı.

Gözlerimi açtığımda başımda yine o vardı. Kahretsin ben deli değildim. Beni deliymişim gibi hastaneye kapatmışlardı.

"Biraz daha iyi misin?"

"Ben deli değilim beni bırakın artık!"

"İyi değilsin Minel, ruh sağlığın iyi değil, iyice iyileşmeden seni bırakamayız"

O an kendimi tutamadım, kolumdaki serumu söküp kapıya doğru ilerlemeye başladım.

"Minel! Ne yapıyorsun delirdin mi?"

"Henüz delirmedim ama bu gidişle delireceğim"

"Minel iyi değilsin seni bu şekilde bırakamayız. Bir şekilde krizlerinin önüne geçmemiz gerekiyor"

Gözlerim dolmuştu. Kahretsin! Burada daha fazla kalamazdım. Acı çekmek insanı delirtiyordu. Ben deli değildim, geçmişteki yaşantılar, çektiğim acılar beni bu hale sokmuştu.

Başım dönmeye başlamıştı. Kulaklarımda onun sesi yankılanıyordu. Bana önce "seni seviyorum" sonra "ayrılalım Minel böyle olmuyor" diyordu. Onun sesi kulaklarımda yankılanıyordu. Beni terk ediş anı gözlerimin önüne geliyordu. Gerçeklik algımı yavaş yavaş yitiriyordum.

Üstüme geliyordu bana dokunuyordu. Bana dokundukça acı çekiyordum.

"Dokunma bana!"

"Yalvarırım bırak beni!"

"Seni seviyorum" diyordu.

"Yalan! Yalan söylüyorsun!"

Yalan söylüyordu beni sevmiyordu, ama yinede onu çok özlemiştim. Arkasını dönmüştü.

"Gitme!"

"Ayrılalım Minel" diyordu.

Peşinden gitmek için kalkacağım sırada sanki birisi beni tutuyordu kalkamıyordum.O an haykırdım.

"Bırak beni!"

Ağlıyordum, ağlamama engel olamıyordum.

"Miraç gitme!"

Bacağımda yoğun bir acı hissediyordum.