Yurtta sabah namazını kıkdıktan sonra derse daha vakit olduğu için biraz daha uyuma kararı aldım. Güneş doğmaya yaklaşmış, zifiri karanlık kendini mavimsi bir aydınlıpa bırakmıştı. Kaç dakika oldu bilmiyorum uyku ve uyanıklık arası üç kesitten oluşan ve saliseler süren bir rüya gördüm.
Fazlasıyla gürültülü bir araba kazası.
Musalla taşında yatan cansız erkek vücudu.
Büyük bir kalabalık ve ağlayan insanlar.
Ne eksik ne de fazlaydı gördüklerim. Tam olarak bu üç sahneden ibaretti. Fragman. Hayatımın dönüm noktası olan saliselik bir fragman.
Yaklaşık iki hafta sonra
23 Ekim 2022
Yatağımda telefonla oynarken günün yorgunluğu ve ertesi günün cumartesi olmasının verdiği rahatlıkla uyuyakaldım.
Gece boyu rahatsızlık içinde kıpırdayıp durarak rahatça uyumaya çalıştım. Sabah beş suları su içmeye uyandım. Yıllardır yapmadığım şey...
Odamın kapısını tam aralayacakken babamın sesini duydum. "İnna lillahi ve inna ileyhi raciun."
Birinin ölüm haberini aldığını anladım. Telefonunun hoparlöründen ağlamaktan kalınlaşmış bir erkek sesi geliyor. Tanıyamıyorum. Sonra bir kadın sesi. Yengem.
Kafamda sayısız düşünce. Annem ağlıyor. Kime ne oldu?
Amcamın büyük kızı? Hayır, o bu saatte uyuyordur.
Ortanca kızı? Ya küçük kızı? Her ihtimali düşünüyorum. Bir kişi hariç.
Babam bir numarayı aradı sonra. Odamın kapısında dikilmiş sessiz sakin dinliyorum. "Abimi aramışsınız biraz önce. Ahmet *** hakkında bilgi alabilir miyim?"
Abim... Gözümden yaşlar akmaya başladı. Algılayamıyordum. Anlamak istemiyordum. Abim... Ölmüş olamazdı.
Annemin ağlama sesleri geliyor bir
"Kimi oluyorsunuz?" diyor karşıdaki ses. Polis.
"Amcasıyım."
Hayır, hayır, hayır. Tekrarlayıp duruyorum içimden. Elim ayağıma dolandı. Ne yapacağımı bilemiyorum.
"Kaza yapmış." diyor polis. "Bir ölü bir yaralı."
Bir ümit içimde hâlâ. Abim ölmemiştir.
"Kimliği yanında değil, hastaneye kaldırıldılar."
Kimlik yokmuş. Belki abim değildir diye hâlâ bir ümit bende. Annemin ağlama sesleri yükseliyor ama ne yapacağım bilmiyorum.
Sessizce odadan çıkıp lavaboya gittim. Yüzüme su çarpıp bekledim biraz. Birisi çıktı odadan. Suyu açtım belli olmasın dinlediğim diye. Babam geldi sonra. Gözleri yaşlı, ağlamaktan kızarmış. Daha önce babamı ağlarken tek bir kez görmüştüm. Onda da çok küçüktüm. Net hatırlamıyorum.
"Ne oldu kızım, niye ayaktasın?"
"Hiç." dedim. "Su içmeye kalktım." Ne kadar inandıysa tabi. Ağlamışım, sesim çatallı.
"Bizim hastaneye gitmemiz gerek annenle. Sen evde dur. Kardeşlerine göz kulak ol."
Dayanamadım ama söyledim. Ben söylemesem söylemeyecekti bana belli. Amcamın oğluydu ama bir takım sebeplerden uzun süre beraber yaşamıştık. Kuzen değil abiden öteydi benim için. "Baba... Ben duydum sizi." dedim tekrar ağlamaya başlarken. "Abime bir şey mi oldu?"
"Kaza geçirmiş, hastanedeymiş." sesi titriyodu babamın. Dağ gibi babamın sesi titriyodu. Yaşlar akıyordu gözlerinden
"Baba ölmüş mü?"
"Kimliği belli değilmiş kızım." Belliydi ama. Sadece kimliği yanında değildi. Ama kimliği belliydi.
Ölen kişi abimdi.
Babamla annemin yanına gittik. Annem zaten çok hassastı. Oğlu gibiydi yeğeni onun için. Babam anneme konuştuklarını duyduğumu söyledi. "Aman," diyor annem "Çocuklara bir şey söyleme." Ne söyleyecektim zaten. Nasıl söyleyecektim.
Ama eninde sonunda öğrenecekti herkes. Tanıdığı herkes. Onu tanıyan herkes.
•••
Evet o gün abim vefat etti. Hayatımın ilk ölüm haberini böyle aldım. Toparlaması zor mu oldu? Bana sorarsanız hayır. Çünkü hâlâ toparlanamayan birisi var. Bu hayatta onu en çok seven kişi. Hâlâ her gün ağlayıp onun için dular eden tek bir kişi. Tek bir kişi.
Babaannem.
Evet herkes üzüldü. Herkes dağıldı. Ama kimse babaannem kadar düşünmedi, babaannem kadar sevmedi onu. O da zaten sadece babaanneme anne diye seslenirdi.
Bı dünyada doya doya sarılamadığım canım abim. İnşallah yerin güzeldir. İnşallah cennette de abim olursun.
