කුරුටු පොතේ පිටු

ගස් ජරමරය

මොන හේතුවක් හින්දද මන්දා අපි හැමෝම වැඩියෙන් එකතු සාමාන්‍යෙන් අම්මලගෙ පාර්ශවයේ නෑදෑයො එක්ක.මන් ඒක සෑහෙන දැකල තියෙන දෙයක්.අපේ ගෙදරත් එමම තමා..අපේ අම්මට ඉන්නේ අයියයි,මල්ලියි..ඒ කියන්නෙ මට වෙන්නෙ ලොකු මාමයි,පොඩි මාමයි..ඔතනිනුත් අපි වැඩියෙන්ම එකතු ලොකු මාමට..ඒ කියන්නෙ අපෙ අම්මගෙ අයියට.මගෙ ගොඩක්ම චූටිකාලෙ ඉඳලා තේරෙන කාලෙට එද්දි යන්තන් ඡායාවක් වගේ තියෙන ගොඩක්ම මතකවල රැඳිලා තියෙන්නෙ මගෙ ගෙදරට වඩා ලොකු මාමලගෙ ගෙදර..ඒ වගේම ඒ වත්ත..ඒ තරම් මන් එහෙ ජීවත් වෙලා තියෙනව..අපේ අම්මගෙ මල්ලියි,අයියයි දෙන්නම ජීවත් වෙන්නෙ එකම වත්තේ..ඉතින් සෙල්ලම් කරන්න ගියාම එහෙදි මට හම්බෙනව සර්ව සම්පූර්ණ පැකේජ් එකක්ම..මොකද ලොකු මාමට මට වඩා බාල දුවල දෙන්නෙක් ඉන්නවා..පොඩි මාමටත් මට වඩා බලා දුවල දෙන්නෙක් ඉන්නවා..ඉතින් පැත්තටම ඉන්න එකම කොල්ලා විදියට මට තිබ්බේ නානප්‍රකාර සැලකුම්..ඒ වගෙම එහෙ ගියාම නංගිල හතර දෙනා මගෙ ලඟින් හෙල්ලුනාම් ඒ ඉතින් ශරීර කෘත්‍ය කරගන්න වෙලාවට විතරයි..වෙලාවකට ඉතින් වදයක් නොවුනාමත්ම නෙමේ..හැබැයි අපරාදෙ කියන්න බෑ උන් හැමෝටම ආයෙ මන් තරම් වීරයෙක් ඉඳියෙ නෑ..සෙල්ලම් කරද්දි,පිල් බෙදද්දි මට තිබ්බෙ මෙසී ට වඩා ඉල්ලුමක්.මට මතකයි ඉස්සර අපි පස් දෙනා එකතු වෙලා චිත්‍ර අඳිනවා...අපිට වෙන්කරලා තිබ්බා බිත්තියක්..අපි අපේ එක එක දේවල් ලියල,ඇඳලා නම ලියල ඒ බිත්තියෙ අලෝනවා..නංගිල කවුරුත් ඒගොල්ලන්ගෙ නම් ලියන්න බැරි තරම් පොඩි.මන් තමා අකුරු ලියන්න දැනගෙන ඉඳපු එකම එකා..ඉතින් වැඩේ ඉවර කරල හැමෝම එනවා පෝළිමට ඒගොල්ලන්ගෙ ලොකු අයියට කියල නම් තමන්ගෙ ලියෝ ගන්න..මාත් ලියල දෙනවා කැටයම් දාලා..හැබැයි නිර්මාණෙ කාගෙ උනත් මන් ලියන්නෙ මගෙ නම..මේ බුද්ධිමය අයිතීන් හොරෙන් ගන්න හිතාගෙන චේතාන්විතව වගේ අනංමනං බයිලා හින්දා නෙමේ..මොකද අහිංසක මමත් දැනගෙන ඉඳියෙ මගේ නම යන්තන් ලියාගන්න විතරයි..
(මේ පාර වැරදිලා කාගෙ හරි පවුල් ඉතිහාසය ලියන පොතකට ආවා නෙමේ..මන් මේ අකරතැබ්බෙට එන්ටර් වෙන්න ඉස්සර ඒකෙ අවස්ථා සම්බන්දය හදනව)

අපේ ලොකු මාමලගෙ ගෙදර නවීන පන්නයෙ ගෙදරක්..ඇත්තම කිව්වොත් තට්ටු දෙකේ ගෙවල් හදන ට්‍රෙන්ඩ් එක ආපු මුල් කාලෙම හදපු ගෙයක්..ඉතින් ඒ ගේ දැක්කාම මට දැනුනේ මාලිගාවක ජීවත් වෙනව වගේ හැඟීමක්..මන් නේ ඉතින් ඒකේ රජතුමා..අනිත් හැමෝම මගේ පිරිවර ජනයා...ඒ ගෙදර තියෙනවා ලොකු සාලයක්..ඒ ලොකු සාලෙ පැති බිත්තියක් වෙනුවට තිබ්බෙ තනිකර වීදුරුවක්..එතන එලියෙන් කෘතිමව හදපු ගස් කඳවල් එක්ක පොකුණක් වගේ තිබ්බා..ඒ ගස් කඳවල් වල තැනින් තැන ඇත්තම පෝච්චි වල දාපු එක එක විදියේ ඇත්ත පඳුරු වර්ග එහෙම තිබ්බා..ඒ හින්දා දියසෙවල බැදිලා ඇත්තටම ඒවා කෘතිම කියල නොතේරෙන තරම්.ඒ වගේම එතන මෝටරයක් දැම්මාම දියඇල්ලකින් ඇවිත් පොකුණට වතුර වැටෙන විදියටයි හදල තිබ්බේ..මේ ඔක්කොම සාලෙට පේනවා..ඉතින් අපේ රාජධානිය උනේ ඕක..එතන තියෙන කෘතිමව හදපු ගස් ගල් ඔක්කොම අපි බෙදාගෙනයි ඉඳියේ..කොටින්ම ඒවගේ අපේ නම් පවා ගහගෙන තිබ්බේ..ඒ තැන තිබ්බ හොඳම කෘතිම ගහ නිතරගයෙන්ම අයිති උනේ මට..ඒක අනික්වට වඩා වෙනස්..එතනින් උඩ තට්ටුවට අධාරක විදියට තිබ්බ කනුව ගහක් විදියට වෙනස් කරලයි ඒක හදල තිබ්බේ..ඉතින් මන් ඒකට කිව්වෙ මුලු ගේම දරාගෙන ඉන්නෙ මට අයිති ගහෙන් ය කියල.ඒ කාලෙ අපේ ප්‍රසිද්ධම සෙල්ලම වෙච්ච ගස්මාරු කරද්දි නංගිල මාත් එක්ක ඒ ගහ මාරු කරගන්න දැරුවේ පුදුම උත්සාහයක්..රජ කතා රඟ පාද්දි,ඉස්කෝලෙ වෙච්ච කතා කියද්දි,නයි බෝඩ් අදිද්දි,අල්ලන සෙල්ලම් කරද්දි අපේ තිත්පොල උනේ මගේ ගහ..හැමදාම රජතුමා විදියට මන් ඒ ගහ ඉඹලා කිසිම දවසක ඒකට හානියක් නොකරන බවට දිව්රලා ඒකෙ තිබ්බ පැල වලට වතුර දාන්නේ රාජ සභාවෙ චාරිත්‍රයක් විදියට..නංගිලත් මට පවන් සල සල නොමඳ අනුග්‍රහය දැක්කුව මට මේ අද වගේ මතකයි..