Güneşi Seven Vampir

BÖLÜM 3 >Cesaret<

>CESARET<
"Herkesin içinde ufakta olsa bir cesaret vardır ve ben bu cesareti mi orataya çıkarıcam."

Günlerdir büyük bir cesaretle aldığım kararın üstünde düşünüp duruyorum. Artık kararımı netleştirdim ve bugün gece uygulamak için kendime güç topluyorum.

"Rabert nerdesin? Neden hep sana işim düştüğü zamanlar seni bulamıyorum? Ben."

Off yarım saattir gerizekalı kardeşim Rabert'ı aramadığım yer kalmadı. Hayır yani arıyorum telefonumu da açmıyor. Tanrım neden benim bu kadar gerizekalı kardeşlerim var. Neyse anneme sorarım bende o biliyordur.

"Anneee Rabert nerede biliyor musun?"

"Hayır Layana niye arıyorsun yine ne gibi bir işin düştü? Rabert'a."

"Ne yani ben sadece işim düştüğü zamanlar mı konuşuyorum kardeşimle, kardeşlerimle ayıp yani iftira atıyorsun bana şuan"

"Kesinlikle Layana ben iftira atıyorum. Yoksa sen niye konuşmayacaksın ki kardeşinle, kardeşlerinle"

"E yani anne de Rabert nerede hâlâ söylemedin."

"Layana'cım sevgili kızım eğer ki kardeşinle gerçekten konuşuyor olsaydın ve ya onunla ilgileniyor olsaydın onun şuan okulda olduğunu bilebilirdin."

Ahh Tanrım nasıl olurda okulda olabileceğini tahmin edemem.

"A ah evet doğru ben unutmuşum okulda olduğunu."

Annem daha fazla soru yağmuruna tutmadan kaçarcasına odama doğru yürümeye başladım. Peki ya Rabert okuldan ne zaman geliyordu bunu bile bilmiyordum ben daha o kadar uzaktım ki evin içinde olan bitenlere, resmen farklı alemlerde geziyordum. Yapacak birşey yok Rabert'ın okuldan gelmesini bekliyeceğim elbet gelicek bu gece olmasa bile yarın mutlaka olacak kafamda ki plan.

Tam iki saat sonra dış kapının açılıp kapanma sesini duyduğum gibi aşağıya indim gelen Rabert'ı. Rabert ilk olarak odasına yöneldi bende o tarafa doğru yöneldim ve Rabert'ı takip ederek onun odasına doğru ilerledim. Odasına vardığında ise benim arkasında olduğumu fark etmiş olacak ki kapıyı açıp geçmem için eliyle işaret etti.

İçeriye geçtikten sonra Rabert'ın odasına bir kez bile girmediğimi fark ettim. Rabert daha fazla beklemeden konuşmaya başladı.

"Ee ne oldu da sen yine beni buldun?"

"Ayy ne kadar şakacısın sen öyle, kardeşimi ziyaret edemezmiyim?

"Bilmem normalde hep işin düştüğünde beni bulursun da o yüzden öyle dedim. Ayrıca odamı da incelemeyi bırakabilirmisin?"

"Tamam be evet yine birşey isticem senden. Ayrıca odanı da incelemiyorum."

"Ne isteyeceksen iste hadi bekliyorum."

"Bana araba lazım"

"Senin araban yok mu? Ben var diye biliyorum ama"

"Arabam var da kendi arabam olmaz evdekilerin hiç birinin dışarıya çıktığımdan haberi olmaması lazım. Kendi arabamı kullanırsam dışarıya çıktığımı bilirler."

"Yaa nereye gidicen ki bilmemeleri gerekiyor. Hiç bişe anlamıyorum düzgünce anlatırmısın?"

"Bak güzel kardeşim sen bana araba bulabilirmisin, bulamazmısın onu söyle. Fazlasını sorma seni ilgilendirmiyor."

Bir süre düşündükten sonra cevap vermek için duruşunu dikleştirdi.

"Al" diyerek kafama kendi arabasının anahtarını fırlattı.