"လီလီနင်ငါ့ကိုဘဲလက်ထပ်ရမှာနော် ငါပြန်လာရင်နင့်ကိုဘဲလက်ထပ်မှာ"
"အေးပါ"
"ငါသွားပြီ"(ငိုမဲ့မဲ့အသံဖြင့်)
"သွား ဟိုမှာအဒေါ်ကြီးတို့စောင့်နေပြီ"
"ဟင့်"
ငိုသံဖြင့်သူမကိုပြေးပြီးလာဖက်သောကောင်မလေး သူမဘယ်လိုမချစ်ဘဲနေနိုင်မှာလဲ ဂျန်းနီနှင့်လီဆာဆိုတာကငယ်ငယ်လေးထဲကသူငယ်ချင်းတွေပေါ့ အခုဂျန်းနီက18နှစ်ပြည့်ပြီနိုင်ငံခြားကိုသွားရမယ်လေ ဂျန်းနီကတော့မသွားချင်ပေမဲ့လဲသွားရမယ်လေ
"သမီးရေ လာလေသွားကြမယ်"
"ဟုတ်"
"သမီးလီဆာသွားပြီနော်
"ဟုတ်အဒေါ်ကြီး"
ဂျန်းနီတို့မိသားစုထွက်သွားခဲ့တယ် သူမကိုမသွားခင်ထိခနခနပြောတဲ့စကားက ငါပြန်ရင်နင်နဲ့ဘဲလက်ထပ်မှာတဲ့...
"လီဆာ အိမ်ထဲလာ ငါပြောစရာရှိတယ်!"
"ဟုတ်ကဲ့"
လီဆာသူ့နောက်ကလိုက်သွားလိုက်တယ်
"ဒီမှာလာလီဆာဂျန်းနီလေးကမသိလို့ပြောတဲ့နင်နဲ့လက်ထပ်မယ်ဆိုတဲ့စကားကိုအရူးထမနေနဲ့ သူကငါ့သားနဲ့ဘဲလက်ထပ်ရမှာ စေ့စပ်ပြီးသား သိတယ်မလား"
"ဟုတ်ကဲ့သိပါတယ်"
"အေး သွားတော့''
လီဆာတစ်ယောက်သူ့အခန်းရှိရာထပ်ခိုးလေးကိုတက်သွားခဲ့တယ်
''ဟူးးးးး"
5 years later......
"အားးနောက်ဆုံးတော့ပြန်ရောက်ပြီ"
"သမီးဘယ်သွားမလို့လဲလာဒီကို"
"ဟုတ်...ဒါနဲ့လီလီတို့လာမကြိုဘူးလား"
"အင်း အမေတို့လာတာသူတို့မသိကြဘူး"
"စပရိုက်ပေါ့ ဟီး" မြန်မြန်သွားကြမယ်လေ"
"အေးပါအေးပါ"
"လာလီဆာထမင်းအိုးတည်ပြီးပြီလား"
"ဟုတ်ကဲ့ တည်ပြီးပြီ"
"အင်း"
"အမေရေ!!!"
